ΆΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ: «…Εις την Εκκλησίαν, διά την οποίαν ο Θεάνθρωπος είναι το παν και τα πάντα, ουδέν επιτρέπεται να ρυθμίζεται “κατά άνθρωπον”, “κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν”... Εάν και τα σύγχρονα προβλήματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν λύωνται με τον Θεάνθρωπον και κατά τον θεανθρώπινον, αποστολικόν, αγιοπατερικόν τρόπον, είναι αδύνατον να λυθούν ορθοδόξως και θεαρέστως…Προσωπικώς δεν βλέπω, ότι κατά τας σημερινάς περιστάσεις υπάρχει πράγματι αναπόφευκτος ανάγκη διά την σύγκλησιν της Οικουμενικής Συνόδου. Εάν όμως υπάρχη, η παρούσα στιγμή είναι η πλέον ακατάλληλος εις την ιστορίαν της Εκκλησίας μας… Πάσα νέα Οικουμενική Σύνοδος δεν θα είναι ούτε Αγία, ούτε Οικουμενική, ούτε Ογδόη, εάν πρωτίστως δεν δεχθή τας προγενεστέρας οικουμενικάς και ασαλεύτους αποφάσεις των».
Ο μέγας και ομολογητής Άγιος της εποχής μας Ιουστίνος ο Πόποβιτς,
παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς την όλη πορεία των αλλεπαλλήλων
Πανορθοδόξων Διασκέψεων και διαβουλεύσεων για την προετοιμασία της Αγίας
και Μεγάλης Συνόδου, διέκρινε με τον θείο φωτισμό, που είχε πλούσια
μέσα του, την ολέθρια οικουμενιστική γραμμή, πάνω στην οποία βάδιζε η εν
λόγω προετοιμασία, και τα σαθρά οικουμενιστικά θεμέλια, πάνω στα οποία
στηρίχθηκε η όλη προσπάθεια, και προείδε, ότι η μέλλουσα να συγκληθεί,
αν ποτε συγκληθεί, Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, δεν θα είναι άλλο τίποτε
παρά μια οικουμενιστική-αιρετική Ψευδοσύνοδος.
Γι’ αυτό και συναισθανόμενος την ευθύνη του, υπέβαλε, το 1971, προς την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας «Υπόμνημα» με τίτλο: «Περί την μελετωμένην “Μεγάλην Σύνοδον” της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Υπόμνημα προς την Σύνοδον της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας».
Πρόκειται για ένα ιστορικής σημασίας κείμενο λαμπράς Ορθοδόξου ομολογίας, στο οποίο ο θεοφόρος Πατήρ επισημαίνει μεταξύ άλλων και τα εξής: «…Εις την Εκκλησίαν, διά την οποίαν ο Θεάνθρωπος είναι το παν και τα πάντα, ουδέν επιτρέπεται να ρυθμίζεται “κατά άνθρωπον”, “κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν”... Εάν και τα σύγχρονα προβλήματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν λύωνται με τον Θεάνθρωπον και κατά τον θεανθρώπινον, αποστολικόν, αγιοπατερικόν τρόπον, είναι αδύνατον να λυθούν ορθοδόξως και θεαρέστως…Προσωπικώς δεν βλέπω, ότι κατά τας σημερινάς περιστάσεις υπάρχει πράγματι αναπόφευκτος ανάγκη διά την σύγκλησιν της Οικουμενικής Συνόδου. Εάν όμως υπάρχη, η παρούσα στιγμή είναι η πλέον ακατάλληλος εις την ιστορίαν της Εκκλησίας μας… Πάσα νέα Οικουμενική Σύνοδος δεν θα είναι ούτε Αγία, ούτε Οικουμενική, ούτε Ογδόη, εάν πρωτίστως δεν δεχθή τας προγενεστέρας οικουμενικάς και ασαλεύτους αποφάσεις των». Διέβλεπε δηλαδή ο Όσιος με τον θείο φωτισμό, που διέθετε, ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για τη σύγκληση μιάς Οικουμενικής Συνόδου, επειδή ήδη από την εποχή του κυριαρχούσε ο Οικουμενισμός σε όλες σχεδόν τις τοπικές Εκκλησίες, και συνεπώς, εάν επραγματοποιείτο η σύγκλησή της, δεν θα ήταν Σύνοδος αγίων Πατέρων, αλλά μια Ψευδοσύνοδος οικουμενιστών αρχιερέων. Εάν όμως οι τότε περιστάσεις ήταν κατά την εκτίμηση του Αγίου ακατάλληλες, τι θα έλεγε άραγε, εάν ζούσε σήμερα, όπου η θύελλα της αιρέσεως του Οικουμενισμού έχει σαρώσει τα πάντα και έχει λάβει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις;
Αναφερόμενος ο Άγιος στον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα γράφει τα εξής συγκλονιστικά και αποκαλυπτικά: «Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως; Αυτός με την νεοπαπιστικήν συμπεριφοράν του εις τους λόγους και εις τας πράξεις σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας Ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν Αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πίστεως, αναγνωρίζων τας Ρωμαικάς και άλλας αιρέσεις ως ισοτίμους με την αλήθειαν, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον Άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειάν του. Καί προετοιμάζει με αυτοκτονικήν ταχύτητα και επιπολαιότητα, κατά το παράδειγμα του Βατικανού, αυτήν την ιδικήν του λεγομένην “Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον”, όχι όμως με το βασικόν ευαγγελικόν και αγιοπαραδοσιακόν θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, αλλά με καθαρώς σχολαστικο-προτεσταντικήν θεματολογίαν. Την προετοιμάζει μάλιστα εις τον πύργον της Βαβέλ του συγχρόνου αναρχικού και μηδενιστικού κόσμου άνευ της συμμετοχής των πραγματικών Ορθοδόξων ομολογητών, φορέων της Ορθοδόξου πίστεως, Θεολογίας, Παραδόσεως και Εκκλησιαστικότητος. Τον τελευταίον καιρόν αυτός έχει γίνει πηγή αναρχισμού και μηδενισμού εις τον Ορθόδοξον κόσμον. Οι Αγιορείται δικαίως τον ονομάζουν αιρετικόν και αποστάτην εις τας επιστολάς των, τας απευθυνομένας προς αυτόν ανοικτώς διά του τύπου…». Καί κατακλείει το ιστορικό Υπόμνημά του, με τους εξής προφητικούς λόγους: «Αλλά τέλος είναι γνωστόν εις τους αγγέλους και εις τους ανθρώπους, ιδιαιτέρως εις τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ότι εις αυτήν την αποκαλυπτικήν εποχήν είναι δύσκολον, η μάλλον αδύνατον εις πολλούς ιεράρχας των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, λόγω ανθρωπίνων αδυναμιών, να ομολογήσουν ορθοδόξως και αγιοπατερικώς εις αυτήν την ενδεχομένως μέλλουσαν να συνέλθη Οικουμενικήν Σύνοδον, τα ορθόδοξα Δόγματα και τας κανονικάς Αληθείας. Ένεκα τούτου, το ορθοδοξότερον θα ήτο να μη συγκληθή καθόλου η Οικουμενική Σύνοδος, η τουλάχιστον να μη συμμετάσχη τις εις αυτήν».
Ο όσιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ο οποίος και αυτός παρακολουθούσε εναγωνίως τις εξελίξεις σχετικά με την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, σε απόλυτη συμφωνία με τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, γράφει σε σχετικό άρθρο του με τίτλο «Περί Οικουμενικής Συνόδου» τα εξής: «Ώστε όλως περιττή νομίζομεν ότι είναι η σύγκλησις Οικουμενικής Συνόδου περί ζητημάτων, εις τα οποία έχουν αποφανθεί διά των Ιερών Κανόνων οι θείοι Απόστολοι και θεόσοφοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας».
Τις ίδιες διαπιστώσεις κάνει σχετικά με την εν λόγω μελετωμένη Σύνοδο και τους ίδιους κινδύνους από ενδεχόμενη πραγματοποίησή της διαβλέπει και ο αείμνηστος π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος: «Δυστυχώς και η ετοιμαζομένη 8η Οικουμενική Σύνοδος θα είναι ληστρική, εάν κρίνωμεν εξ όσων βλέπομεν μέχρι στιγμής… Με την μελετωμένη να συνέλθει 8η Οικουμενική Σύνοδο μηχανεύονται οι Οικουμενισταί, να επικυρώσουν τους νεωτερισμούς, τους οποίους οι ίδιοι προωθούν σήμερα στην Εκκλησία… Την θέλουν σαν Σύνοδο που θα εκθεμελιώσει τας προηγουμένας αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων…».
Στο σοβαρό αυτό ζήτημα και στο ερώτημα, αν είναι αναγκαία η σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου, ο αγωνιστής και μαχητής ιεράρχης, πρώην Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος, σε βαρυσήμαντο άρθρο του, στο περιοδικό Σπίθα, δίνει την εξής απάντηση: «Εάν κυρία αιτία, διά την οποίαν συγκαλούνται αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, είναι η αίρεσις, υπάρχει πράγματι σοβαρός λόγος διά να συγκληθή Οικουμενική Σύνοδος. Καί ο λόγος αυτός είναι: Εκτός των άλλων πλανών και αιρέσεων, αι οποίαι πρέπει να καταδικασθούν, είναι και η αίρεσις, η οποία υπό διαπρεπούς αειμνήστου ιεράρχου της Ελλαδικής Εκκλησίας ωνομάσθη αίρεσις των αιρέσεων. Είναι σύγχρονος αίρεσις, γέννημα της πνευματικής συγχύσεως των ημερών μας. Το όνομα της Αιρέσεως; Οικουμενισμός».
Πως όμως είναι δυνατό να καταδικασθεί η παναίρεση αυτή υπό ιεραρχών, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είτε την αποδέχονται σιωπηρά, είτε την προωθούν φανερά; Αυτό είναι αδύνατο! Η παρά πάνω θλιβερή όντως διαπίστωση έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρη μετά τη βαρυσήμαντη επιστολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Σεραφείμ (Μάιος 2013), προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και τα μέλη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, με θέμα την ανάγκη συγκλήσεως τοπικής Συνόδου για την καταδίκη του Οικουμενισμού, όπου και ευθέως λέγεται: «Ταπεινώς φρονούμε ότι επιβάλλεται η όσο το δυνατόν συντομότερα σύγκληση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, για να εξετάσει και ερευνήσει τα ανωτέρω καυτά και φλέγοντα θέματα, πάντοτε υπό το φως της Αγιογραφικής, Αγιοπατερικής και Ιεροκανονικής διδασκαλίας και παραδόσεως της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να λάβει καταδικαστική απόφαση εναντίον τόσο του Οικουμενισμού, όσο και των ακολουθούντων, διδασκόντων και μεταλαμπαδευόντων την παναίρεση αυτή, για να παύσουν τα σκάνδαλα και η σύγχυση κλήρου και λαού». Αλλά, δυστυχώς, η ιστορικής σημασίας αυτή επιστολή ήχησε εις ώτα αρχιερέων, (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων), μη ακουόντων, αδρανούντων και μακαρίως καθευδόντων, ή εις ώτα αρχιερέων προωθούντων την αίρεση. Γι’ αυτό και απερρίφθη, όπως ήταν αναμενόμενο, ώστε να επαληθευθούν οι παρά πάνω αναφερθέντες προφητικοί λόγοι του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς.
Γι’ αυτό και συναισθανόμενος την ευθύνη του, υπέβαλε, το 1971, προς την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας «Υπόμνημα» με τίτλο: «Περί την μελετωμένην “Μεγάλην Σύνοδον” της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Υπόμνημα προς την Σύνοδον της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας».
Πρόκειται για ένα ιστορικής σημασίας κείμενο λαμπράς Ορθοδόξου ομολογίας, στο οποίο ο θεοφόρος Πατήρ επισημαίνει μεταξύ άλλων και τα εξής: «…Εις την Εκκλησίαν, διά την οποίαν ο Θεάνθρωπος είναι το παν και τα πάντα, ουδέν επιτρέπεται να ρυθμίζεται “κατά άνθρωπον”, “κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν”... Εάν και τα σύγχρονα προβλήματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν λύωνται με τον Θεάνθρωπον και κατά τον θεανθρώπινον, αποστολικόν, αγιοπατερικόν τρόπον, είναι αδύνατον να λυθούν ορθοδόξως και θεαρέστως…Προσωπικώς δεν βλέπω, ότι κατά τας σημερινάς περιστάσεις υπάρχει πράγματι αναπόφευκτος ανάγκη διά την σύγκλησιν της Οικουμενικής Συνόδου. Εάν όμως υπάρχη, η παρούσα στιγμή είναι η πλέον ακατάλληλος εις την ιστορίαν της Εκκλησίας μας… Πάσα νέα Οικουμενική Σύνοδος δεν θα είναι ούτε Αγία, ούτε Οικουμενική, ούτε Ογδόη, εάν πρωτίστως δεν δεχθή τας προγενεστέρας οικουμενικάς και ασαλεύτους αποφάσεις των». Διέβλεπε δηλαδή ο Όσιος με τον θείο φωτισμό, που διέθετε, ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για τη σύγκληση μιάς Οικουμενικής Συνόδου, επειδή ήδη από την εποχή του κυριαρχούσε ο Οικουμενισμός σε όλες σχεδόν τις τοπικές Εκκλησίες, και συνεπώς, εάν επραγματοποιείτο η σύγκλησή της, δεν θα ήταν Σύνοδος αγίων Πατέρων, αλλά μια Ψευδοσύνοδος οικουμενιστών αρχιερέων. Εάν όμως οι τότε περιστάσεις ήταν κατά την εκτίμηση του Αγίου ακατάλληλες, τι θα έλεγε άραγε, εάν ζούσε σήμερα, όπου η θύελλα της αιρέσεως του Οικουμενισμού έχει σαρώσει τα πάντα και έχει λάβει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις;
Αναφερόμενος ο Άγιος στον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα γράφει τα εξής συγκλονιστικά και αποκαλυπτικά: «Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως; Αυτός με την νεοπαπιστικήν συμπεριφοράν του εις τους λόγους και εις τας πράξεις σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας Ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν Αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πίστεως, αναγνωρίζων τας Ρωμαικάς και άλλας αιρέσεις ως ισοτίμους με την αλήθειαν, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον Άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειάν του. Καί προετοιμάζει με αυτοκτονικήν ταχύτητα και επιπολαιότητα, κατά το παράδειγμα του Βατικανού, αυτήν την ιδικήν του λεγομένην “Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον”, όχι όμως με το βασικόν ευαγγελικόν και αγιοπαραδοσιακόν θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, αλλά με καθαρώς σχολαστικο-προτεσταντικήν θεματολογίαν. Την προετοιμάζει μάλιστα εις τον πύργον της Βαβέλ του συγχρόνου αναρχικού και μηδενιστικού κόσμου άνευ της συμμετοχής των πραγματικών Ορθοδόξων ομολογητών, φορέων της Ορθοδόξου πίστεως, Θεολογίας, Παραδόσεως και Εκκλησιαστικότητος. Τον τελευταίον καιρόν αυτός έχει γίνει πηγή αναρχισμού και μηδενισμού εις τον Ορθόδοξον κόσμον. Οι Αγιορείται δικαίως τον ονομάζουν αιρετικόν και αποστάτην εις τας επιστολάς των, τας απευθυνομένας προς αυτόν ανοικτώς διά του τύπου…». Καί κατακλείει το ιστορικό Υπόμνημά του, με τους εξής προφητικούς λόγους: «Αλλά τέλος είναι γνωστόν εις τους αγγέλους και εις τους ανθρώπους, ιδιαιτέρως εις τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ότι εις αυτήν την αποκαλυπτικήν εποχήν είναι δύσκολον, η μάλλον αδύνατον εις πολλούς ιεράρχας των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, λόγω ανθρωπίνων αδυναμιών, να ομολογήσουν ορθοδόξως και αγιοπατερικώς εις αυτήν την ενδεχομένως μέλλουσαν να συνέλθη Οικουμενικήν Σύνοδον, τα ορθόδοξα Δόγματα και τας κανονικάς Αληθείας. Ένεκα τούτου, το ορθοδοξότερον θα ήτο να μη συγκληθή καθόλου η Οικουμενική Σύνοδος, η τουλάχιστον να μη συμμετάσχη τις εις αυτήν».
Ο όσιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ο οποίος και αυτός παρακολουθούσε εναγωνίως τις εξελίξεις σχετικά με την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, σε απόλυτη συμφωνία με τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, γράφει σε σχετικό άρθρο του με τίτλο «Περί Οικουμενικής Συνόδου» τα εξής: «Ώστε όλως περιττή νομίζομεν ότι είναι η σύγκλησις Οικουμενικής Συνόδου περί ζητημάτων, εις τα οποία έχουν αποφανθεί διά των Ιερών Κανόνων οι θείοι Απόστολοι και θεόσοφοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας».
Τις ίδιες διαπιστώσεις κάνει σχετικά με την εν λόγω μελετωμένη Σύνοδο και τους ίδιους κινδύνους από ενδεχόμενη πραγματοποίησή της διαβλέπει και ο αείμνηστος π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος: «Δυστυχώς και η ετοιμαζομένη 8η Οικουμενική Σύνοδος θα είναι ληστρική, εάν κρίνωμεν εξ όσων βλέπομεν μέχρι στιγμής… Με την μελετωμένη να συνέλθει 8η Οικουμενική Σύνοδο μηχανεύονται οι Οικουμενισταί, να επικυρώσουν τους νεωτερισμούς, τους οποίους οι ίδιοι προωθούν σήμερα στην Εκκλησία… Την θέλουν σαν Σύνοδο που θα εκθεμελιώσει τας προηγουμένας αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων…».
Στο σοβαρό αυτό ζήτημα και στο ερώτημα, αν είναι αναγκαία η σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου, ο αγωνιστής και μαχητής ιεράρχης, πρώην Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος, σε βαρυσήμαντο άρθρο του, στο περιοδικό Σπίθα, δίνει την εξής απάντηση: «Εάν κυρία αιτία, διά την οποίαν συγκαλούνται αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, είναι η αίρεσις, υπάρχει πράγματι σοβαρός λόγος διά να συγκληθή Οικουμενική Σύνοδος. Καί ο λόγος αυτός είναι: Εκτός των άλλων πλανών και αιρέσεων, αι οποίαι πρέπει να καταδικασθούν, είναι και η αίρεσις, η οποία υπό διαπρεπούς αειμνήστου ιεράρχου της Ελλαδικής Εκκλησίας ωνομάσθη αίρεσις των αιρέσεων. Είναι σύγχρονος αίρεσις, γέννημα της πνευματικής συγχύσεως των ημερών μας. Το όνομα της Αιρέσεως; Οικουμενισμός».
Πως όμως είναι δυνατό να καταδικασθεί η παναίρεση αυτή υπό ιεραρχών, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είτε την αποδέχονται σιωπηρά, είτε την προωθούν φανερά; Αυτό είναι αδύνατο! Η παρά πάνω θλιβερή όντως διαπίστωση έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρη μετά τη βαρυσήμαντη επιστολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Σεραφείμ (Μάιος 2013), προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και τα μέλη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, με θέμα την ανάγκη συγκλήσεως τοπικής Συνόδου για την καταδίκη του Οικουμενισμού, όπου και ευθέως λέγεται: «Ταπεινώς φρονούμε ότι επιβάλλεται η όσο το δυνατόν συντομότερα σύγκληση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, για να εξετάσει και ερευνήσει τα ανωτέρω καυτά και φλέγοντα θέματα, πάντοτε υπό το φως της Αγιογραφικής, Αγιοπατερικής και Ιεροκανονικής διδασκαλίας και παραδόσεως της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να λάβει καταδικαστική απόφαση εναντίον τόσο του Οικουμενισμού, όσο και των ακολουθούντων, διδασκόντων και μεταλαμπαδευόντων την παναίρεση αυτή, για να παύσουν τα σκάνδαλα και η σύγχυση κλήρου και λαού». Αλλά, δυστυχώς, η ιστορικής σημασίας αυτή επιστολή ήχησε εις ώτα αρχιερέων, (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων), μη ακουόντων, αδρανούντων και μακαρίως καθευδόντων, ή εις ώτα αρχιερέων προωθούντων την αίρεση. Γι’ αυτό και απερρίφθη, όπως ήταν αναμενόμενο, ώστε να επαληθευθούν οι παρά πάνω αναφερθέντες προφητικοί λόγοι του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς.
ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου