Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς : τρεῖς εἶναι οἱ μεγάλες πτώσεις: «Tοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, καί τοῦ Πάπα…»

Σέ δύο επιστολές οι οποίες απευθύνονται στόν Επίσκοπο Σύρου η μία καί στην Ι.Σύνοδο η άλλη οι οποίες αναρτήθηκαν στίς Ακτίνες καί στήν Αποτείχιση αντίστοιχα, βρήκαμε τή ρίζα τών μεταρρυθμιστών τού ορθοδόξου δόγματος και τή ρίζα τού σχεδίου τής ενώσεως τών Εκκλησιών.
Στήν πρώτη Βατικάνειο Σύνοδο ο Πάπας ΑΦΟΜΟΙΩΣΕ ΚΑΙ ΥΠΕΡΕΒΗ ΤΟΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ. Διότι το αλάθητο πού διακήρυξε περιέχει το δόγμα τής sola scriptura τού Λούθηρου και το δικαίωμα τής ερμηνείας τών Γραφών πού απέκτησε η επιστημονική θεολογία, υπερβαίνοντάς τα σε μιά μεγαλειώδη αποθέωση η οποία έσβυσε κάθε Γνωστική αυθαιρεσία τού παρελθόντος ανακηρύσοντας τόν εαυτό του θεό κατ`ουσίαν, όπως από κεί καί έπειτα διδάσκει η θεολογία τού προσώπου.
Στόν όρκο τών Επισκόπων υπάρχει η υπόσχεση διαφυλάξεως τής διδασκαλίας τής Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Τό γράμμα τού νόμου ( που μέχρι τώρα σκότωνε ) χρησιμοποιείται σήμερα σαν υπέδαφος τής ενώσεως τών εκκλησιών τών επισκόπων όπως ακριβώς βλέπουμε να έχει υπογραφεί στην Ραβέννα.

«Ὁ Πάπας… εἶναι ἀνθρώπινος Θεός… ἡ δέ ἐξουσία του εἶναι ἀπεριόριστη… (ἡ ὁποία), ἐκτείνεται στά οὐράνια, τά γήινα καί τά καταχθόνια… Ὁ Πάπας εἶναι ἀλάθητος ὅπως ὁ Θεός καί ἔχει τή δύναμη νά κάνει καθετί πού ὁ Θεός κάνει. Nά πράξει καθετί πού τοῦ εἶναι ἀρεστό… Tοποτηρητής τοῦ Θεοῦ… Nά ἔχει ἀντιρρήσεις ἔναντι τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἐντολῶν πού οἱ Ἀπόστολοι μετέδωσαν. Ἔχει τό δικαίωμα καί τήν ἐξουσία νά διορθώνει καθετί, τό ὁποῖο θεωρεῖ ἀναγκαῖο μέσα στήν Kαινή Διαθήκη, δύναται νά μεταβάλλει τά ἴδια τά Mυστήρια πού ἔχουν ὁριστεῖ καί θεσπιστεῖ ἀπό τόν Ἰησοῦ Xριστό. Ὁ Πάπας εἶναι πιό ψηλά ἀπ᾽ ὅλους τούς νόμους. Ἄν ὁ Πάπας ἀποφασίσει ἐνάντια στήν κρίση τοῦ Θεοῦ τότε ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ πρέπει νά διορθωθῆ καί νά μεταβληθῆ. Ὁ Πάπας εἶναι τό φῶς τῆς ἀλήθειας καί ἀνταύγειά της. Ὁ Πάπας εἶναι τό πᾶν ἐπί πάντων καί πάντα δύναται…» (Ἀποφάσεις A΄ Bατικανῆς , 1870, ἐν Σ. Nόσωφ: «Ὁ παπισμός καί οἱ ἀγῶνες του κατά τῆς Ὀρθοδοξίας» Mετάφρ. Xαρ. Ἰω. Ἀσσιώτη 1997, σελ. 23, 24, 25, 27).

===================
Ως Επίσκοποι της Εκκλησίας του Χριστού εδώκαμεν, ως γνωστόν, ενώπιον του θεού και του Χριστωνύμου Λαού, κατά την φρικτήν ώραν της Ομολογίας της Πίστεως, ολίγον προ της εις Επίσκοπον χειροτονίας μας, φοβεράς υποσχέσεις ισοβίου εμμονής και προσηλώσεως εις την θεόσδοτον ορθόδοξον πίστιν και τας ιεράς παραδόσεις της Εκκλησίας μας.

Ωμολογήσαμεν την εσαεί αφοσίωσίν μας εις την Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, η οποία παρά το συγκεκριμένον σχίσμα των Ρωμαιοκαθολικών, (το οποίον, ως γνωστόν, κατά τους Αγίους Πατέρας της Εκκλησίας μας, και δη τους Αγίους Γρηγόριον τον Παλαμάν και Μάρκον τον Ευγενικόν, είναι μεμιγμένον με ποικιλωνύμους αιρέσεις και την αντικανονικήν κοσμικήν εξουσίαν του Πάπα, του άρχοντος του κράτους του Βατικανού), και όλα τα λοιπά σχίσματα και τας αιρέσεις, είναι και θα παραμένη η θεματοφύλαξ της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως και η κιβωτός της σωτηρίας μας.

Απαραίτητος προϋπόθεσις της Επισκοπικής χειροτονίας μας ήτο η καθομολόγησις της Αγίας ημών και αμωμήτου Ορθοδόξου πίστεως.

Εδόθη η υπόσχεσις διά την αποδοχήν και τήρησιν πάντων «όσα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία των Ορθοδοξων (σ.σ. και ουχί των λοιπών άλλων) πρεσβεύουσα δογματίζει, (και η δήλωσις ότι) ταύτα πρεσβεύων καγώ και πιστεύων, μηδέν προστιθείς, μηδέν αφαιρών, μηδέν μεταβάλλων, μήτε των δογμάτων, μήτε των Παραδόσεων, αλλά τούτοις εμμένων και ταύτα μετά φόβου Θεσύ και αγαθής συνειδήσεως διδάσκων και κηρύττων, πάντα δε όσα Εκείνη κατακρίνουσα ως ετεροδιδασκαλίας αποδοκιμάζει ταύτα καγώ αποδοκιμάζων και αποδιοπομπούμενος διά παντός».

Κατόπιν όλων αυτών πας τις αντιλαμβάνεται ότι η Αγία ημών Ορθόδοξος Εκκλησία ουδέποτε έπαυσε να είναι η Μόνη Εκκλησία, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ουδ' επί στιγμήν ποτε απώλεσε την τοιαύτην αυτοσυνειδησίαν της και την αληθή ταυτότητα ταύτης ως της Μόνης Κιβωτού της Σωτηρίας, χωρίς ποτε να αποστρέφεται η να απεμπολή μετά λοιδορίας και βδελυγμίας τους εν πλάνη, σχίσματι και αίρέσει όντας συνανθρώπου μας, αλλά συμπαθώς και φιλευσπλάγχνως αεί προσευχομένη και εργαζομένη υπέρ της των πάντων ενώσεως εν Αγίω Πνεύματι. Προσέτι δε πας τις κατανοεί ότι η αυτή Αγιωτάτη ημών Εκκλησία είναι η πάντοτε Αδιαίρετος και Μία Εκκλησία, αφού είναι «ο Χριστός τιαρατεινόμενος εις τους αιώνας».

Όστις «ου μεμέρισται ποτέ», αλλά τυγχάνει πάντοτε «ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιώμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων», όπως και η διηνεκώς Αδιαίρετος και τούς πιστούς αγιάζουσα Εκκλησία Του.

Αμέθυστος

Δεν υπάρχουν σχόλια: