Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Αγώνας (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)


Ὁ δρόμος τοῦ χριστιανοῦ εἶναι γεμᾶτος ἐμπόδια, πού γίνονται ὁλοένα καί πιό πολλά. Ἀγωνισθεῖτε λοιπόν μέ ἀνδρεία καί ἡρωϊσμό, ἀκολουθώντας τόν Ἀπόστολο Παῦλο.Ὅποιος παλεύει μέ τά πάθη του ἐκπληρώνει τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου. Ἀνάλογα μέ τόν ἀγῶνα του ἐξαγνίζεται. Καί ἀνάλογα μέ τόν ἐξαγνισμό του πλησιάζει τόν Κύριο, πού ὑποσχέθηκε ὅτι: «ἐλευσόμεθα καί μονήν ποιήσομεν» (Ἰωάν.14, 23) στήν καθαρή καρδιά».
***
«Ὅταν ψυχραίνεται ὁ ζῆλος γιά τήν πνευματική ζωή πρέπει μέ κάθε τρόπο νά τόν θερμαίνουμε καταφεύγοντας μέ φόβο καί τρόμο στόν Θεό. Ἡ ραθυμία, ἡ ἀκηδία, ἡ ἀθυμία, ἡ κατάθλιψη τοῦ πνεύματος καί τοῦ σώματος θά μᾶς ἔρχονται καί καμιά φορά θά μᾶς ταλαιπωροῦν ἀρκετό καιρό. Δέν πρέπει νά δειλιάζουμε. Θά παραμένουμε σταθεροί καί ἀνδρεῖοι στίς ἀρχές μας, ἐκτελώντας μέ ὑπομονή τά καθήκοντά μας . Ἄς μήν πιστεύουμε ὅτι θά ἔχουμε πάντοτε ἐσωτερική θέρμη ἤ ὅτι θ’ ἀπολαμβάνουμε διαρκῶς ἐσωτερική γλυκύτητα. Αὐτό μήν τό ἐλπίζετε. Ἀντίθετα, νά περιμένετε συχνά ξαφνικές μεταπτώσεις. Γι’ αὐτό ὅταν σᾶς πολεμᾶ ἡ ἀκηδία καί ἡ κατάθλιψη, νά τίς ἀντιμετωπίζετε σάν κάτι συνηθισμένο στήν πνευματική ζωή. Ἐνῶ ὅταν σᾶς ἀνακουφίζει ἡ θέρμη καί ἡ γλυκύτητα, νά τίς ἀντιμετωπίζετε σάν ἐκδηλώσεις τοῦ θείου ἐλέους, γιά τίς ὁποῖες δέν εἴμαστε ἄξιοι».

***
«Ἐάν τό πρωί προσευχηθῆτε, ὅπως πρέπει, ὅλη ἡ μέρα σας θά εὐλογηθεῖ. Μήν ἀπελπίζεσθε γιά τίς προσπάθειες πού σᾶς φαίνονται ἄκαρπες. Θυμηθεῖτε πῶς μάθατε νά πλέκετε ἤ νά διαβάζετε ἤ νά γράφετε. Πόσους κόπους καταβάλλατε τότε… Τώρα ὅμως τά κάνετε ὅλα ἄνετα. Τό ἴδιο θά συμβεῖ καί μέ τήν ψυχική σας καλλιέργεια. Πρός τό παρόν φαίνεται δύσκολο νά νικήσῃ κανείς τούς λογισμούς. Ἀργότερα ὅμως θά τούς διώχνει εὐκολώτερα. Μόνο πού δέν πρέπει νά σταματήσῃ ποτέ τόν ἀγώνα μ’ αὐτούς, ἀλλά ν’ ἀγωνίζεται ὁλοένα καί περισσότερο. Νά καταφεύγετε μέ ὅλη σας τήν καρδιά στόν Κύριο. Εἶναι ὁ γιατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων! Μέ μιά Του κίνησι, ὅλα τά δυσάρεστα σκορπίζονται καί ὅλα τά εὐχάριστα πολλαπλασιάζονται».
***
«Εἶναι πολύ καλό τό ὅτι μεριμνώντας γιά τά καθημερινά δέν ἀφήνετε τήν ἐσωτερική ἐργασία. Ἀγωνισθεῖτε καί ὁ Θεός θά σᾶς ἐνισχύσει νά νικήσετε τούς ἐφάμαρτους λογισμούς. Ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἔλεγε: «Τά χέρια στήν δουλειά, ὁ νοῦς στόν οὐρανό». Αὐτό ἔκανε καί αὐτό δίδασκε».

(Ἀπό τό βιβλίο «Ἀπάνθισμα Ἐπιστολῶν» Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ)


πηγή paterikos.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σημαντικό αυτό που λέει άγιος για τις μεταπτώσεις στην πνευματική ζωή του πιστού.Το θέμα είναι πως μπορεί κάποιος όταν δεν αισθάνεται το θείο έλεος να τηρήσει τις εντολές του Θεού;Τυφλώνεται από το πάθος του και τα κάνει όλα λάθος.

Ανώνυμος είπε...

Σχετικά με αυτό που λέει ο ανων. 3.49 οι Πατέρες λένε (κυρίως ο Άγιος Ιωάννης Σιναϊτης και ο Αγ. Ισαάκ Σύρος) ότι οι μεταπτώσεις και οι εναλλαγές της πνευματικής ζωής έχουν πολύ μεγάλο νόημα και ρόλο. Δοκιμάζεται (άγρια ίσως) το αυτεξούσιο του ανθρώπου. Η ελευθερία των κινήσεων της καρδιάς του.
Ένας Χριστιανός με πνευματική ζωή (ζωντανή επικοινωνία με τον Κύριο, προσευχή, μελέτη, θεία κοινωνία) δεν πέφτει (συνήθως) σε μεγάλες αμαρτίες.Παλεύει όμως διαρκώς και ανελέητα με τα λεπτά πάθη της ψυχής, (ιδιαίτερα όταν είναι "προικισμένος" με κάποια πράγματα, όπως λένε οι Πατέρες).
Παλεύει με οίηση κενοδοξία ανθρωπαρέσκεια, ακηδία, διλλήματα και φόβους, ακόμα και ψυχολογικά κολλήματα ή ψευδαισθήσεις του μυαλού του.
Όταν η θεία Χάρη είναι αισθητή ο άνθρωπος νιώθει ότι δεν εξουσιάζεται από τίποτα και ότι η πνευματική ζωή του είναι ελεγχόμενη.
Όμως η Θεία Χάρη απομακρύνεται όπως λέει ο Άγιος Ισαάκ όπως η μητέρα αφήνει το παιδί για να μάθει μόνο του να περπατάει. Αυτός είναι ένας λόγος, δηλ. να μάθουμε τον πνευματικό πόλεμο. Ο οποίος δεν πρέπει να γίνεται με ηττοπάθεια και μιζέρια (να μου ρίξει όσο το δυνατόν λιγότερο ξύλο ο διάβολος), αλλά "στο Όνομα του Ιησού Χριστού" που είπε "σας δίνω την εξουσία να πατάτε επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμη του εχθρού". Με την νοερή προσευχή και την επιτίμηση του εχθρού στο όνομα του Κυρίου, νικιέται οποιοσδήποτε πειρασμός ή οτιδήποτε μας βασανίζει.
Η Θεία Χάρη επίσης απομακρύνεται όπως μας λέει ο Άγιος Νικόδημος, για να μην ταυτίζουμε μέσα μας ασυναίσθητα την αγάπη και πίστη για τον Κύριο με μια διαρκή ηδονική κατάσταση του Νου και της καρδιάς λόγω της αισθητής θείας Χάρης.
Φυσικά ο Κύριος είναι η πηγή της αιώνιας χαράς και ευδαιμονίας. Όμως "απομακρύνεται" (όχι ο Ίδιος, αλλά η αίσθηση της Παρουσίας Του, είναι η λεγόμενη "θεοεγκατάλειψη" του Αγίου Σιλουανού), για να δοκιμαστεί η αγάπη μας αν είναι αληθινή, να συνειδητοποιήσουμε και εμείς που ακριβώς βρισκόμαστε.
Ο Άγιος Νικόδημος, λέει ότι η αισθητή ευλάβεια και πνευματική γλυκύτητα μπορεί να προέρχεται από την φύση (να είναι κάποιος ευκατάνυκτος εκ φύσεως), από τον διάβολο(το βλέπουμε σε πλανεμένους και αιρετικούς) ή από τη Θεία Χάρη.
(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Γι αυτό δεν πρέπει να είναι αυτό το μέτρο του επιπέδου της πνευματικής μας κατάστασης. Η αληθινή ευλάβεια και η αληθινή πίστη και αγάπη φαίνεται όταν χάνεται η αίσθηση της θείας Χάρης. Είναι καθαρά το "ασκητικό φρόνημα", η υπακοή μέχρι αίματος, η "επιθυμία" και η χαρά να πάσχουμε για τον Κύριο.
Κανείς μας δεν έχει φτάσει εκεί, ναι μεν αγαπάμε τον Κύριο αλλά κάπου μέσα σε αυτή την αγάπη υπάρχει κρυμμένη λίγη ή πολλή "πνευματική ιδιοτέλεια".
Για κάποιους ο Θεός είναι μόνο η προστασία και η Πρόνοια, κυρίως στα υλικά πράγματα, για άλλους η σχέση μαζί Του, είναι ένα "ψυχοφάρμακο" κάτι με το οποίο ισορροπούν, και αισθάνονται δύναμη να παλέψουν. Αυτά είναι κατανοητά, είμαστε αδύναμοι άνθρωποι, τα βλέπουμε και στους Ψαλμούς του Δαβίδ.
Υπάρχει όμως και η τελειότητα προς την οποία "πρέπει να φερόμαστε" όπως λέει ο Απ.Παύλος που είναι "η Αγάπη η ισχυρή όπως ο θάνατος" (Άσμα Ασμάτων).Αυτή που είχαν οι Άγιοι.
Ο Κύριος ήρθε για να πάθει για το πλάσμα Του. "Με χαρά ανεκλάλητη σαν να ήταν στους γάμους Του" (Άγιος Νικόδημος).Αυτό είναι και για τον άνθρωπο το ανώτερο όριο της τελειότητας των Αγίων.
Διάβαζα σήμερα για τον άγιο Λογγίνο, τον εκατόνταρχο στην Σταύρωση του Κυρίου, με πόση χαρά πήγε στο μαρτύριο αυτός και οι σύντροφοί του.
Εμείς δεν φτάνουμε αυτά τα μέτρα. Μπορούμε όμως να αγαπήσουμε τουλάχιστον το ασκητικό φρόνημα (να μην μπαίνουν στην καρδιά μας τα υλικά, αν και έχουμε τα πάντα), να αποκόψουμε την καρδιά μας από τον κόσμο.
Όταν ο Κύριος μας λέει να Τον αγαπήσουμε "εξ΄όλης της ψυχής, καρδίας, δυνάμεως και διανοίας" αυτό σημαίνει ότι επιστρατεύονται όλες οι νοερές και ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου. Όταν υποχωρεί η μία παίρνει θέση η άλλη.
Όταν δεν υπάρχει η καρδιακή αίσθηση της Χάρης του Θεού υπάρχει η διανοητική γνώση του Μεγαλείου Του και των εντολών Του.
Το βασικότερο απ΄όλα είναι ότι όλο το αποτέλεσμα στην πνευματική αύξηση προέρχεται από Αυτόν και όταν θέλει Αυτός.
Ο Άγιος Νικοδημος μας λέει ότι παραχωρεί πολλές φορές να μένουμε πεσμένοι και πληγωμένοι στον αόρατο πόλεμο για να ταπεινωθούμε και να δώσει μετά ο Ίδιος τη νίκη σε ώρα που δεν το περιμένουμε έτσι ώστε να κατανοήσουμε ότι όλα προέρχονται από Αυτόν. Δική μας είναι μόνο η πιστότητα και η υπακοή, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω περισσότερο έχει να κάνει με την κατανόηση του λόγου του Χριστού:"Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιειν ουδέν".