Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Σεμινάριο και Στρόγγυλη τράπεζα με θέμα τη σύγχρονη Ορθόδοξη πολιτική θεολογία Τορόντο, Καναδάς

Σεμινάριο και Στρόγγυλη τράπεζα με θέμα τη σύγχρονη Ορθόδοξη πολιτική θεολογία
Τορόντο, Καναδάς
Με τη συμμετοχή του Διευθυντή της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου
Δρ. Παντελή Καλαϊτζίδη


Στις 9 Ιανουαρίου, 2016 δυο πολύ σημαντικές διεθνείς συναντήσεις, ένα Σεμινάριο και μια Στρόγγυλη τράπεζα με θέμα την σύγχρονη Ορθόδοξη πολιτική θεολογία, έλαβαν χώρα στο Τορόντο του Καναδά, με τη συμμετοχή, μεταξύ άλλων, του Διευθυντή της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου, Δρ. Παντελή Καλαϊτζίδη.
Α. Σεμινάριο
Την ημέρα εκείνη, η Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Τορόντο διοργάνωσε ένα σεμινάριο με τη συμμετοχή τριών σύγχρονων Ορθόδοξων θεολόγων με γενικό θέμα: «Ορθόδοξη πολιτική θεολογία για τον 21ο αιώνα». Το σεμινάριο έλαβε χώρα στην αίθουσα Rigby του κολλεγίου St. Hilda στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Τορόντο. Ομιλητές ήταν οι Καθηγητές Αριστοτέλης Παπανικολάου και Perry Hamalis, καθώς και ο Διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Δρ. Παντελής Καλαϊτζίδης. Το συντονισμό του σεμιναρίου είχε ο Δρ. Paul Ladouceur, διδάσκων στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Τορόντο και στο Πανεπιστήμιο Laval. Στην εναρκτήρια ομιλία του, ο καθηγητής Ladouceur περιέγραψε το πλαίσιο μέσα στο οποίο εγγράφεται η διοργάνωση του σεμιναρίου, κάνοντας λόγο για την ανάπτυξη μιας βιώσιμης Ορθόδοξης πολιτικής θεολογίας κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Κατά τον καθ. Ladoucer, αν και η Ορθόδοξη ενασχόληση με τη νεωτερικότητα ξεκίνησε στη Ρωσία στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό εκκρεμής για μεγάλο μέρος του εικοστού αιώνα, ως αποτέλεσμα των κατακλυσμιαίων παγκόσμιων γεγονότων. Η σύγχρονη Ορθόδοξη πολιτική σκέψη συνιστά μια βασική έκφραση της εμπλοκής της Ορθοδοξίας σε έναν εποικοδομητικό διάλογο με τη νεωτερικότητα και τη μετανεωτερικότητα, με τη δυτική κοινωνία και το δυτικό Χριστιανισμό.
 Ο πρώτος ομιλητής, Δρ. Αριστοτέλης Παπανικολάου, (Καθηγητής, Έδρα Ορθόδοξης θεολογίας και Πολιτισμού «Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος», Συνιδρυτής και Συν-Διευθυντής του Ορθόδοξου Χριστιανικού Κέντρου Σπουδών, Πανεπιστήμιο Fordham, Νέα Υόρκη) ανέπτυξε το θέμα «Πολιτικός Νεστοριανισμός στη σύγχρονη Ορθοδοξία». Ο καθηγητής Παπανικολάου παρομοίασε μια συγκεκριμένη τάση στην Ορθόδοξη σκέψη σε σχέση με τη δυτική νεωτερικότητα και τη φιλελεύθερη δημοκρατία με τον αρχαίο Νεστοριανισμό. Όπως ακριβώς ο Νεστοριανισμός εξέφραζε μια δυαλιστική λογική που δεν μπορούσε να συλλάβει την ένωση μεταξύ της πληρότητας της θεότητας και της πληρότητας της ανθρωπότητας, έτσι και ο πολιτικός νεστοριανισμός στη σύγχρονη Ορθοδοξία βλέπει τον Θεό και τον κόσμο σε μια δυαλιστική και ασυμφιλίωτη αντίθεση. Αυτό έχει επιπτώσεις στον τρόπο που οι χριστιανοί έρχονται σε σχέση όχι μόνο με την Εκκλησία, αλλά και με το δημόσιο πολιτικό χώρο, συμπεριλαμβανομένων της κοινωνίας των πολιτών, του πολιτισμού, του δικαίου, της διακυβέρνησης, της εκπαίδευσης και της ιατρικής. Ως αποτέλεσμα αυτής της δυαλιστικής σκέψης, ορισμένα πολιτικά ζητήματα θεωρούνται ότι καθοδηγούνται από μια άθεη, πολιτικά φιλελεύθερη, ανθρωπιστική θεματολογία και ότι κάθε είδους συνθηκολόγηση σε αυτά τα θέματα σημαίνει μια ήττα του Χριστιανισμού και μια άνευ όρων παράδοση στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Στον αντίποδα, ο Δρ. Παπανικολάου προσέφερε μια βιβλική και πατερική προσέγγιση της σύγχρονης κοινωνίας η οποία βασίζεται στη χριστιανική αγάπη, την ανεκτικότητα και το μη-δυαλισμό, και η οποία βρίσκεται σε συμφωνία με τη Χαλκηδόνια Χριστολογία. Μια τέτοια προσέγγιση θεωρεί τον ιδιοτελή υπερ-ατομικισμό ως κύριο στόχο της χριστιανικής πολιτικής στράτευσης και του πολιτικού φιλελευθερισμού, παρέχοντας έτσι τη βάση για διάλογο με τις σύγχρονες πλουραλιστικές κοινωνίες.
Στη συνέχεια ο Δρ. Perry Hamalis (Καθηγητής Θρησκευτικών Επιστημών, Έδρα Cecelia Schneller Mueller, North Central College, Illinois) ανέπτυξε το θέμα «Η Ορθόδοξη πολιτική θεολογία και η ηθική του πολέμου». Ο καθηγητής Hamalis περιέγραψε τις τέσσερις βασικές θεωρίες για την ηθική του πολέμου που έχουν κυριαρχήσει στη δυτική σκέψη: πασιφισμός, ιερός πόλεμος, δίκαιος πόλεμος και πολιτικός ρεαλισμός. Καμία από αυτές τις θεωρίες δεν αντιστοιχεί απόλυτα στην Ορθόδοξη παράδοση, ούτε στην ιστορία της ανατολικής Χριστιανοσύνης. Κανένας από τους Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας δεν ασχολήθηκε συστηματικά με τον πόλεμο, σε αντίθεση με Δυτικούς θρησκευτικούς στοχαστές όπως ο Αυγουστίνος, ο Θωμάς Ακινάτης και κάποιοι από τους ηγέτες της Μεταρρύθμισης. Ωστόσο, το να αναπτύξει η Ορθοδοξία από την πλευρά της μια εντελώς ιδιαίτερη προσέγγιση θα μπορούσε να αποδειχθεί αναποτελεσματικό και μη-οικουμενικό, ενώ εξάλλου η ίδια δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον εαυτό της αποχωρώντας από το τραπέζι του διαλόγου. Ο Δρ. Hamalis προέβαλε την επιλογή μιας λιγότερο γνωστής δυτικής προσέγγισης στον πόλεμο, εκείνη της δίκαιης ειρήνευσης: πρόκειται για την ενεργό συμμετοχή του ανθρώπου σε μέτρα που μειώνουν την πιθανότητα πολέμου και ως εκ τούτου συμβάλλουν στην προώθηση της ειρήνης. Από βιβλική άποψη η αντίληψη αυτή θεμελιώνεται στους Μακαρισμούς και σε άλλα σημεία της Καινής Διαθήκης. Πρόκειται για τη θεολογία και την πρακτική ενός αριθμού χριστιανικών κοινοτήτων, η οποία προσφέρει έτσι ένα υπάρχον εννοιολογικό πλαίσιο, μια γλώσσα και οικουμενικούς εταίρους. Στην περίπτωση που ο πόλεμος καθίσταται αναπόφευκτος, η πιο κατάλληλη απάντηση από την πλευρά των Ορθοδόξων θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από χριστιανικό ρεαλισμό, μια πνευματική απάντηση που αναγνωρίζει τον πόλεμο ως μια τραγική αντανάκλαση της ατελούς κατάστασης της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Δρ. Παντελής Καλαϊτζίδης (Διευθυντής Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών) μίλησε με θέμα «Ορθόδοξη πολιτική θεολογία: Πρόσωπο, κοινότητα και κοινοτισμός και η σημασία τους για τη σχέση Ορθοδοξίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Στην ομιλία του ο Δρ. Καλαϊτζίδης αμφισβήτησε την εχθρική στάση επιφανών Ορθοδόξων ιεραρχών και θεολόγων προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και την ιδέα που υποστηρίζει θεολογικά αυτή την εχθρότητα, την αντίληψη δηλαδή ότι η Ορθοδοξία είναι ασύμβατη με τη νεωτερικότητα, καθώς θεωρήθηκε ότι η τελευταία προωθεί τον ατομικισμό που βρίσκεται στον αντίποδα της Ορθόδοξης παράδοσης και τών κοινωνικών ή και των κοινοτιστικών αξιών που αυτή πρεσβεύει. Ο Δρ. Καλαϊτζίδης παρουσίασε το παράδειγμα της συμμετοχής του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής κυρού Ιακώβου τον Μάρτιο 1965 στο πλευρό του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, στην «πορεία στη Σέλμα», που είχε ως σκοπό να προωθήσει τους στόχους του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στην Αμερική και να τιμήσει τη μνήμη του James Reeb, ενός ακτιβιστή των πολιτικών δικαιωμάτων και πάστορα της Ουνιταριστικής Ουνιβερσαλιστικής Εκκλησίας από τη Βοστόνη, ο οποίος είχε δολοφονηθεί βάναυσα. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος έπραξε αυτό που θεωρούσε πως ήταν ηθικά σωστό, ερχόμενος ακόμη και σε αντίθεση με τις αντιλήψεις της ελληνο-αμερικανικής κοινότητας, για την οποία την περίοδο εκείνη προτεραιότητα αποτελούσε η αποδοχή και ένταξη στην αμερικανική κοινωνία. Ο Δρ. Καλαϊτζίδης αναφέρθηκε από τη μια μεριά στις συναντήσεις του Χριστού με μεμονωμένα άτομα, που οδηγούσαν σε μια ελεύθερη προσωπική μεταστροφή στη διδασκαλία του, συχνά μάλιστα σε βάρος των τότε σύγχρονων κοινών αξιών της κοινότητας, και από την άλλη στο ριζικά νέο στοιχείο που έφερε στην ανθρωπότητα η έννοια της προσωπικής σχέσης με τον Θεό. Ως συνέπεια όλων αυτών, η σύγχρονη ανάπτυξη της Ορθόδοξης θεολογίας του προσώπου αποτελεί το θεμέλιο για την Ορθόδοξη ενασχόληση με τη νεωτερικότητα, συμπεριλαμβανομένου, για παράδειγμα, του ζητήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ως εκ τούτου, ο Δρ. Καλαϊτζίδης πρότεινε τη σύνθεση (και όχι τον αμοιβαίο αποκλεισμό) μεταξύ της ανάδυσης του ατόμου, και της κοινωνικής διάστασης του Χριστιανισμού, όπως αυτή αποτυπώνεται στην κοινωνιακή δομή της Εκκλησίας, συνδέοντας επίσης την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την κοινωνική στράτευση της Εκκλησίας. Στην προοπτική αυτή ο Δρ. Καλαϊτζίδης επεσήμανε και τη διαφορά που υφίσταται μεταξύ της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής πολιτικής θεολογίας, καθώς η μεν πρώτη εστιάζει σε θέματα αξιών και (σεξουαλικής) ηθικής, ενώ η δεύτερη έχει ως αφετηρία την αλληλεγγύη στο όνομα του Χριστού προς τους φτωχούς, τους περιθωριοποιημένους της κοινωνίας και τα θύματα της ιστορίας.
Οι ενδιαφερομένοι μπορούν να παρακολουθήσουν τα βίντεο των τριών ομιλιών του σεμιναρίου και της συζήτησης που επακολούθησε στην διαδικτυακή τοποθεσία του Trinity College.

Β. Στρόγγυλη Τράπεζα
To απόγευμα της 9ης Ιανουαρίου 2016, η Εταιρεία Χριστιανικής Ηθικής διοργάνωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα στρόγγυλη τράπεζα στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της 57ης ετήσιας συνάντησης των μελών της στο Τορόντο του Καναδά (μεταξύ 7-10 του μηνός). Το θέμα της συζήτησης ήταν «Η πολιτική θεολογία στην μετα-κομμουνιστική Ορθοδοξία». Έλαβαν μέρος οι Δρ. John P. Burgess (Θεολογικό Σεμινάριο του Pittsburgh), Δρ. Perry Hamalis (Καθηγητής Θρησκευτικών Επιστημών, Έδρα Cecelia Schneller Mueller, North Central College, Illinois), Δρ. Παντελής Καλαϊτζίδης, (Διευθυντής Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών), και ο Δρ. Aristotle Papanikolaou, (Καθηγητής, Έδρα Ορθόδοξης θεολογίας και Πολιτισμού «Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος», Συνιδρυτής και Συν-Διευθυντής του Ορθόδοξου Χριστιανικού Κέντρου Σπουδών, Πανεπιστήμιο Fordham, Νέα Υόρκη), ενώ στη συνέχεια ο Δρ. Stanley Hauerwas (Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Duke) σχολίασε τις σύντομες παρουσιάσεις των ομιλητών. Στην στρόγγυλη τράπεζα, που συντόνισε ο Δρ. Luke Bretherton (Πανεπιστήμιο Duke) επιδιώχθηκε να παρουσιαστούν οι πρόσφατες πολιτικές θεολογίες οι οποίες έκαναν την εμφάνισή τους στις παραδοσιακές ορθόδοξες χώρες κατά την μετα-κομμουνιστική περίοδο. Στην παρουσίασή του, ο Δρ. John P. Burgess παρουσίασε μια επισκόπηση της παρούσας κατάστασης της Ορθοδοξίας στην μετα-κομμουνιστική Ρωσία. Η Ρωσία είναι μια χώρα που έχει βαθύτατα πληγεί από δεκαετίες κομμουνιστικής διακυβέρνησης. Οι Ρώσοι, ωστόσο, εξακολουθούν να θεωρούν τους εαυτούς τους ως ένα μεγάλο έθνος και πολιτισμό, όπου η Ορθοδοξία εξακολουθεί να καθορίζει τι είναι πολύτιμο για τον πολιτισμό τους καθώς επίσης και τον τρόπο με τον οποίο αποτελούν μέρος, αν και με διαφορετικό τρόπο, της Δύσης. Ο Δρ. Perry Hamalis μίλησε με θέμα «Δημοκρατία και η δυναμική του θανάτου: Σκέψεις σχετικά με την προέλευση, το σκοπό και τα όρια της πολιτικής από τη σκοπιά της ορθόδοξης θεολογίας», όπου ασχολήθηκε με «τη δυναμική του θανάτου». Αυτή περιλαμβάνει τόσο την κατάσταση του ανθρώπινου θανάτου όσο και τους τρόπους με τους οποίους η πραγματικότητα και η συνειδητοποίηση του θανάτου διαμορφώνουν τόσο την προσωπική ανθρώπινη ζωή όσο και την πολιτική, τονίζοντας περαιτέρω την αξία της «δυναμικής του θανάτου» ως ερμηνευτικό πρίσμα για την εξέταση της δημοκρατίας στο πλαίσιο της σύγχρονης χριστιανικής ηθικής και για την οικοδόμηση μιας νέας λογικής για τη δημοκρατία από μια ορθόδοξη οπτική. Ο Δρ. Παντελής Καλαϊτζίδης, από την πλευρά του, συνόψισε τους βασικούς άξονες και τα επιχειρήματα του βιβλίου του με τίτλο «Ορθοδοξία και Πολιτική Θεολογία» που εκδόθηκε το 2012 στη σειρά Doxa & Praxis: Exploring Orthodox theology από τις εκδόσεις του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Με αφετηρία την πρώτη διατύπωση της έννοιας της «πολιτικής θεολογίας» από τον Γερμανό φιλόσοφο Carl Schmitt, και σε συνέχεια της αριστερής στροφής στην πολιτική θεολογία που ξεκίνησε από θεολόγους, όπως ο Johann Baptist Μetz ή ο Jürgen Moltmann, το βιβλίο εξετάζει τους λόγους για τους οποίους η Ορθοδοξία, με λίγες εξαιρέσεις, δεν έχει αναπτύξει μια «πολιτική θεολογία», με την απελευθερωτική και ριζοσπαστική έννοια του όρου. Επιχειρεί επίσης, να εξηγήσει γιατί επιφανείς ορθόδοξοι θεολόγοι έχουν υποτιμήσει, ή ακόμη και παρεξηγήσει την έννοια και το περιεχόμενο της πολιτικής θεολογίας. Το βιβλίο, στη συνέχεια, λαμβάνοντας υπόψη το κρίσιμο ζήτημα της δυνατότητας του δημόσιου ρόλου της εκκλησίας και της θεολογίας στις κοσμικές πλουραλιστικές κοινωνίες της ύστερης νεωτερικότητας, προσπαθεί να ανιχνεύσει τις βασικές παραμέτρους μιας ορθόδοξης προσέγγισης της πολιτικής θεολογίας και της θεολογίας της απελευθέρωσης, στην προοπτική της εσχατολογικής κατανόησης της εκκλησίας και της ευχαριστιακής συγκρότησής της, επί τη βάσει των βιβλικών κειμένων και της πατερικής παράδοσης, αλλά και των έργων σημαντικών θεολόγων της σύγχρονης Ορθοδοξίας, ιδιαίτερα εκείνων της Διασποράς. 
Τέλος, ο Δρ.Aristotle Papanikolaou υποστήριξε ότι η φονταμενταλιστική κριτική του πολιτικού δημοκρατικού φιλελευθερισμού προδίδει την χαλκηδόνια Χριστολογία ενώ μιμείται τη νεστοριανική λογική στο μέτρο που ενισχύει τους δυαλισμούς που η Χαλκηδόνα προσπαθεί να ξεπεράσει, οδηγώντας σε μια πολιτική αμοιβαίας αποκλειστικότητας και αυτο-προσδιορισμού έναντι του άλλου. Ασχολούμενοι με πρακτικές της θεανθρώπινης κοινωνίας, οι ορθόδοξοι χριστιανοί θα πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική της Χαλκηδόνας που δεν θα αντιμετωπίζει αυτή την πολυφωνία ως απειλή. Αντίθετα θα πρέπει να συμβάλλουν στη διαμόρφωση αυτού του πλουραλισμού με τη βοήθεια ενός ελάχιστου αριθμού απροσδιόριστων κανονιστικών αρχών που περιλαμβάνουν την ελευθερία και την ισότητα, τις οποίες διασφαλίζει η γλώσσα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που δεν συνδέεται με μια συγκεκριμένη θρησκευτική ηθική, έχοντας πάντοτε κατά νου, ότι το εκκλησιακό δεν είναι το πολιτικό, ακόμα και αν, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, το μυστικό είναι το πολιτικό.
Στην απάντησή του ο Δρ. Stanley Hauerwas (Duke University) εξέφρασε την εκτίμησή του για τις πρόσφατες εργασίες των Ορθοδόξων θεολόγων γύρω από την πολιτική θεολογία, στο βαθμό που επιχειρούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που σχετίζονται με το νόημα της ίδιας της παρουσίας της εκκλησίας σε έναν πλουραλιστικό κόσμο, ενώ ευχαρίστησε τους διοργανωτές της στρογγυλής τράπεζας για την εκ μέρους τους πρόσκληση να λάβει μέρος σε αυτήν, γεγονός που του έδωσε την ευκαιρία να ενημερωθεί σε βάθος για την Ορθοδοξία και την τρέχουσα συζήτηση μεταξύ των Ορθοδόξων θεολόγων γύρω από τα θέματα αυτά. Σχολιάζοντας την εισήγηση και το βιβλίο του Δρ. Καλαϊτζίδη, ο Stanley Hauerwas αντιμετώπισε θετικά την έμφαση του πρώτου στην εσχατολογία, ενώ κι ο ίδιος υποστήριξε, μεταξύ άλλων, ότι η δυαδικότητα μεταξύ εκκλησίας και κόσμου θα μπορούσε να αποτελέσει ένα δρόμο προς τα εμπρός, εάν πρόκειται η Ορθοδοξία να βρει μια εναλλακτική λύση σε σχέση με την υπερβολική έμφαση που συνήθως δίνεται στην κωνσταντίνεια περίοδο, η οποία υπήρξε ταυτόχρονα το μεγάλο επίτευγμα και η αδυναμία της πολιτικής της Ορθοδοξίας. Από την άποψη αυτή εξέφρασε τις ανησυχίες του μέχρι πού μπορεί να φτάσει μια εσχατολογική έμφαση στην Ορθοδοξία, καθώς συχνά δίνεται η εντύπωση μιας άχρονης και ανιστορικής Ορθοδοξίας. Το «έτσι κάναμε πάντα» είναι ένα σύνθημα που αρνείται την ιστορικότητα της πίστης. Σύμφωνα με τον Hauerwas μια εσχατολογική προοπτική προϋποθέτει την αναγνώριση της δυνατότητας για καινοτομία και αλλαγή και, ως ένα βαθμό, την ανάπτυξη του δόγματος. Επιπλέον, σύμφωνα με τον Hauerwas, οι απόψεις του Καλαϊτζίδη αγγίζουν την καρδιά της ευρύτερης προβληματικής, τονίζοντας ότι «η ταύτιση της εκκλησίας με το Βυζάντιο, και με τις παραδοσιακές και αγροτικές κοινωνίες, και η άρνησή της να δεχτεί τη νεωτερικότητα είναι το πιο δυσεπίλυτο ποιμαντικό και θεολογικό πρόβλημα σήμερα, γεγονός που καθιστά οποιαδήποτε προσπάθεια διαλόγου μεταξύ της εκκλησίας και του κόσμου εντελώς μάταιη, για τον πολύ απλό λόγο ότι οι κοινωνίες στις οποίες απευθύνεται η εκκλησία είναι αδιανόητες έξω από το ευρύτερο πλαίσιο της νεωτερικότητας». Όπως σημειώθηκε τέλος από τον σχολιαστή, το ερώτημα δεν είναι εάν η Ορθοδοξία μπορεί να έχει μια θετική σχέση απέναντι στη δημοκρατία, αλλά το εάν η Ορθοδοξία μπορεί να σχετιστεί δημιουργικά με την ιστορία.
Πηγή: acadimia.org

ΣΧΟΛΙΟ: Υπάρχει η απάντηση στήν ύποπτη πολιτική  θεολογία τού Σμίτ, "Ο ΜΟΝΟΘΕЇΣΜΟΣ ΣΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Του Erik Peterson",
 όπου αποδεικνύεται  ότι πολιτική θεολογία βασισμένη στόν Τριαδικό Θεό είναι αδύνατη. Μόνον η μετάλλαξη τής ορθοδοξίας σέ Μονοθεισμό μπορεί νά επιτρέψει τίς αερολογίες περί ιστορικής εκκλησίας. Οσο γιά τούς πρωτεργάτες τής μεταρρυθμίσεως τού δόγματος, όπως ο Καλαιτζίδης μπορούμε γι' άλλη μιά φορά νά απολαύσουμε τήν ανύπαρκτη λογική του συγκρότηση.." Στην ομιλία του ο Δρ. Καλαϊτζίδης αμφισβήτησε την εχθρική στάση επιφανών Ορθοδόξων ιεραρχών και θεολόγων προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και την ιδέα που υποστηρίζει θεολογικά αυτή την εχθρότητα, την αντίληψη δηλαδή ότι η Ορθοδοξία είναι ασύμβατη με τη νεωτερικότητα, καθώς θεωρήθηκε ότι η τελευταία προωθεί τον ατομικισμό που βρίσκεται στον αντίποδα της Ορθόδοξης παράδοσης και τών κοινωνικών ή και των κοινοτιστικών αξιών που αυτή πρεσβεύει.... Ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος έπραξε αυτό που θεωρούσε πως ήταν ηθικά σωστό, ερχόμενος ακόμη και σε αντίθεση με τις αντιλήψεις της ελληνο-αμερικανικής κοινότητας, για την οποία την περίοδο εκείνη προτεραιότητα αποτελούσε η αποδοχή και ένταξη στην αμερικανική κοινωνία."Θά ανακηρύξουμε σιγά-σιγά μέσα στήν πλήρη μας αδιαφορία πατέρα τής νέας εκκλησίας τόν ciaκωβο. Ελεος.
 Αμέθυστος

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΟΤΑΝ ΟΔΗΓΗΘΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΑΝ ΒΑΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΑΝ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΕΠΙΚΟΔΟΜΗΜΑ,ΤΟΤΕ ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΘΑ ΑΝΘΙΣΕΙ ΣΑΝ ΕΚΡΗΞΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΘΩΝ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ,ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΠΡΑΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ.
ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ?
ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ,ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ .
ASLAN

amethystos είπε...

Πολύ καλό φίλε. Συγκεντρώσαμε τήν προσοχή μας στά συλλείτουργα καί αφήσαμε ελεύθερο τόν Ζηζιούλα καί τούς αρουραίους του νά ροκανίζουν τήν εκκλησία.

χαλαρωσε είπε...

δυστυχως τα προταγματα του μεταλαγμεννου μαρξισμου, του πολιτιστικου μαρξισμου, εγιναν δογματα και στην Ορθοδοξια. Μιλαμε για εποικοδομημα και βαση με μαρξιστικους ορους και εννοουμε οικουμενισμο περα απο τα εμφανη, συλλειτουργα κ.τ.λ. Και ομως!! αυτο ειναι απλα αποδεκτο και σωστο. Να ειναι η εκκλησια ενα μαρξιστικο παρατραγουδο. Τελικα στην αμερικη εφαρμοστηκε η καλυτερη εκφραση του μαρξισμου.

amethystos είπε...

Καί δυστυχέστερα μάς λένε ότι ο άνθρωπος πρέπει νά σώσει τόν κόσμο όπως σώθηκε αυτός αλλά δέν καταλαβαίνουμε ότι η αλήθεια τής εκκλησίας έχει παραδοθεί στήν κοσμολογία. Οτι η εσχατολογία ανήκει στήν κοσμολογία. Καί επαναλαμβάνουμε νεκρές λέξεις. Διότι η σύγχρονη φυσική επιστήμη κινεί καί τήν παγκόσμιο οικονομία. Καί χάθηκε ακόμη καί ο άνθρωπος, όχι μόνον ο χριστιανός.