Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Η ψυχή της σιλικόνης α --ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ.

The soul of Silicon
George Gilder 06.01.98

Το κείμενο αυτό βασίζεται σε μια ομιλία που έκανε ο George Gilder το 1997 στο Βατικανό, ενώπιον θεολόγων, Ιταλών πολιτικών καθώς και οικονομικών και πολιτικών συμβούλων του πάπα Ιωάννη Παύλου του β’. Η ομιλία ήταν μέρος ενός συνεδρίου που είχε οργανώσει το Acton Institute and Legionaries of Chist, για να γιορτάσει την εγκύκλιο του πάπα Centesimus Annus.

O George Gilder γεννήθηκε το 1939 στη New York City. Σπούδασε στο Exeter Academy και στο Harvard υπό την επίβλεψη του Henry Kissinger. Συνέβαλε στην ίδρυση του Advance, ενός περιοδικού πολιτικής σκέψης, το οποίο ίδρυσε εκ νέου στην Washington, μετά την αποφοίτηση του το 1962. Εργάστηκε την ίδια εποχή ως συντάκτης ομιλιών για μερικούς διάσημους επίσημους και υποψήφιους, όπως οι Nelson Rockefeller, George Romney, Richard Nixon. Κατά την δεκαετία του ’70 μελέτησε τα αίτια της φτώχειας και του πλούτου. Από την μελέτη αυτή προέκυψαν τα βιβλία του Men and Marriage και Visible Man, όπως και το bestseller Wealth and Poverty.

O Gilder ήταν ο συγγραφέας (από τους εν ζωή συγγραφείς) στον οποίο ο Reagan αναφερόταν ως επί τω πλείστον. Το 1986 έλαβε από τον πρόεδρο Reagan το White House Award for Enterpreneurial Excellence. Το 1986 επίσης, είχε γίνει μέλος του International Engineering Consortium.

Η έρευνα του περί της δημιουργίας του πλούτου, τον οδήγησε σε μια βαθύτερη εξέταση της ζωής επιχειρηματιών της εποχής μας, που είχε ως αποτέλεσμα αρκετά άρθρα και το βιβλίο The Spirit of Enterprise (1986). Στο έργο του Microcosm (1989) εξέτασε τις πηγές της νέας ηλεκτρονικής τεχνολογίας, οι οποίες ριζώνουν στην κβαντική φυσική. Το επόμενο βιβλίο του, Life After Television, ήταν μια προφητεία για το μέλλον των υπολογιστών και τηλεπικοινωνιών, και προοίμιο για το βιβλίο του, Telecosm, με θέμα τις τηλεπικοινωνίες.

Το τελευταίο βιβλίο του The Israel Test, συσχετίζει το έργο του πάνω στον καπιταλισμό, με την ασφάλεια και ευημερία του Ισραήλ, που για τον Gilder είναι «το κεντρικό θέμα της διεθνούς πολιτικής». Σύμφωνα με τον Gilder, η έχθρα προς το Ισραήλ, πηγάζει από την έχθρα προς την καπιταλιστική δημιουργικότητα. Η αντίδραση προς αυτό το είδος δημιουργικότητας θα έχει συνέπειες για το μέλλον του Ισραήλ, των ΗΠΑ και του κόσμου.

Ο Mr. Gilder είναι συντάκτης για το περιοδικό Forbes. Αρθρογραφεί συχνά για τα περιοδικά: The Economist, The American Spectator, Harvard Business Review, The Wall Street Journal και άλλα. Είναι ενεργό μέλος της εκκλησίας.


« Η εργασία καθίσταται ακόμα πιο καρποφόρα και δημιουργική στο βαθμό που οι άνθρωποι γνωρίζουν τις παραγωγικές δυνατότητες της γης και τις ανάγκες αυτών για τους οποίους δουλεύουν. Στην εποχή μας ιδιαιτέρως, υπάρχει μια άλλη μορφή ιδιοκτησίας, η οποία καθίσταται όλο και πιο σημαντική, όχι λιγότερο σημαντική από την κατοχή γης, και είναι η κατοχή τεχνογνωσίας, τεχνολογίας και ικανοτήτων. Η ευημερία των βιομηχανικών εθνών βασίζεται πολύ περισσότερο σε αυτό το είδος ιδιοκτησίας, παρά στην ιδιοκτησία φυσικών πόρων.» (Αναφέρεται στην 100η επέτειο του Rerum Novarum, στο  Centesimus Annus της 1ης Μαΐου 1991.)

Δημοσιευμένο την 1η Μαΐου 1991, το Centesimus Annus επιστρέφει στα θέματα της λακωνικής εγκυκλίου που εκδόθηκε 100 χρόνια πριν, στο Rerum Novarum, το οποίο είχε αναιρέσει τον μαρξισμό, πολύ πριν εξελιχθεί σε παγκόσμια μάστιγα τυραννίας και φόνων. Η κριτική του σοσιαλισμού όμως δεν σήμαινε και αποδοχή του καπιταλισμού. Τα «νέα πράγματα» στα οποία ο πάπας Λέων ο Η’ είχε αφιερώσει την προσοχή του στο Rerum Novarum, που εκδόθηκε τον Μάη του 1891, δεν ήταν ούτε θετικά ούτε νέα. Η εγκύκλιος αναφερόταν «στις τρομακτικές συνθήκες στις οποίες η νέα και συχνά βίαιη διαδικασία της (καπιταλιστικής) εκβιομηχάνισης» είχε μειώσει μεγάλα πλήθη λαού.

Το πραγματικά νέο δεν ήταν οι άσχημες συνθήκες. Ήταν η επιβίωση ενός χωρίς προηγούμενο πλήθους ανθρωπίνων όντων σε όλο και βελτιούμενα επίπεδα ζωής, με την ταυτόχρονη νέα μη ανοχή των συνθηκών φτώχειας, οι οποίες προηγουμένως είχαν γίνει δεκτές ως αναπόφευκτες. Τα θέματα αυτής της θαυμάσιας εγκυκλίου ήταν στην πραγματικότητα παλιά, η φτώχεια δηλαδή την οποία πάντα έχουμε μαζί μας και η κτηνωδία των αμαρτωλών ανδρών που κατέχουν την δύναμη.

Εννέα χρόνια αργότερα όμως (1900), θα ξεσπάσει στην Ευρώπη κάτι πραγματικά νέο, το οποίο θα άλλαζε για πάντα τις διαστάσεις της ανθρώπινης ζωής, και το οποίο θα δικαιολογούσε τις παλιές αποκαλύψεις της Γραφής. Το νέο αυτό πράγμα ήταν η κβαντική μηχανική. Αν και η κβαντική θεωρία ήταν ένα πεδίο πολύπλοκο και συγκεχυμένο, οι φιλοσοφικές και θεολογικές συνέπειες της συνοψίζονται σε ένα συγκλονιστικό γεγονός: την κατάρριψη της ύλης.

Όλη η προηγούμενη φυσική αποδεχόταν ουσιαστικά, πως το θεμέλιο της φύσης ήταν τα υλικά σωματίδια, όπως το έθεσε ο Newton: «στερεά, με μάζα, σκληρά, αδιαπέραστα, κινούμενα σωματίδια...τόσο σκληρά ώστε δεν είναι δυνατόν να σκιστούν ή να κομματιαστούν, αφού καμιά κανονική δύναμη δεν μπορεί να χωρίσει αυτό που ο ίδιος ο Θεός δημιούργησε στην αρχή...αποτελούν σώματα της αυτής φύσεως και υφής σε όλες τις εποχές.» Για 200 χρόνια, αν εξαιρεθεί το κομμάτι για τον Θεό και την δημιουργία, σχεδόν όλοι οι κορυφαίοι επιστήμονες μοιράζονταν αυτές τις υλιστικές υποθέσεις, οι οποίες βασίζονται σε αισθητηριακά μοντέλα και αιτιοκρατική λογική.

Αν και το άτομο δε θεωρείται ως η τελική ανάλυση, οι περισσότεροι επιστήμονες βάζουν κάποιο άλλο σωματίδιο, ίσως το κβαρκ, στην ρητορική του Newton. Παλιά πίστευαν πως το θεμέλιο του φυσικού κόσμου είναι τα φυσικά στερεά-building blocks of nature-που μοιάζουν κατά κάποιο τρόπο με τα στερεά που βλέπουμε, και στην αιτιοκρατική λογική τα συνδέουμε σαν να είναι οδοντωτοί τροχοί και μοχλοί. Θεωρούσαν λοιπόν πως αυτά τα στερεά αποτελούν το σύνολο της ύλης, από τα άτομα και τις μπάλες του μπιλιάρδου μέχρι τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Ο μεγάλος συμπατριώτης του Newton από τον 18ο αιώνα, ο Adam Smith είχε επεκτείνει την υλιστική μεταφορά στην κοινωνία, ισχυριζόμενος πως η οικονομία είναι ένας κουρδιστός μηχανισμός, μια «great machine». Αργότερα, ο Καρλ Μαρξ είχε εφαρμόσει τον υλισμό στην ίδια την δομή των πολιτικών και  κοινωνικών ιδεών, οι οποίες θεωρήθηκαν φαντασιοκοπήματα περί κατοχής φυσικού κεφαλαίου ή αποξένωσης από αυτό. Ο Charles Darwin είχε επεκτείνει το υλιστικό σχήμα στην Καταγωγή των Ειδών και την οργάνωση της κοινωνικής ζωής. Ο Sigmund Freud και οι ακόλουθοι του ανέπτυξαν μια ψυχολογική θεωρία περί δυνάμεων και πιέσεων, που εμποδίζονταν ή ελευθερώνονταν, οικοδομούνταν ή γκρεμίζονταν, πράγμα που έμοιαζε πολύ με την κλασική μηχανή των ατμομηχανών.

Εννέα χρόνια μετά την έκδοση του Rerum Novarum, οι υλιστικές αυτές φαντασίες κατέρρευσαν. Ο Max Planck, είχε δείξει πως η θεωρία του Newton δεν ισχύει για την καρδιά της ύλης. Το άτομο, που κάποτε θεωρούνταν ως στερεό σωματίδιο, προέκυψε πως είναι μια αινιγματική σύγκλιση πεδίων και δυνάμεων, που σύμφωνα με τον Richard Feynman «συμπεριφέρονται σαν κάτι για το οποίο δεν έχεις καμιά άμεση εμπειρία...ούτε σαν κύματα ούτε σαν σωματίδια...ή οτιδήποτε έχεις δει». Όπως είπε ο Planck, η νέα θεωρία απαιτεί από εμάς να «κάνουμε ένα μεγάλο βήμα από το ορατό και άμεσα ελέγξιμο προς την σφαίρα του αοράτου, από τον μακρόκοσμο προς τον μικρόκοσμο.» Δεν υπάρχει πια τίποτα στερεό ή φυσικώς καθορισμένο στην κυρίαρχη θεωρία περί ατόμου. Στην ρίζα των καταρρακτωδών αλλαγών της σύγχρονης οικονομικής ζωής -η πτώση της αξίας των υλικών πόρων στην τεχνολογία, εμπόριο και γεωπολιτική- βρίσκεται αυτή η αρχική απόρριψη της ύλης από την ίδια την επιστήμη της ύλης.

Η υπέρβαση της ύλης στην φυσική απαιτεί την επιστροφή σέ κοινωνικά θέματα με τα οποία καταπιάνονται το Rerum Novarum και Centesimus Annus. Ολόκληρη η καθολική διδασκαλία επιμένει στην ανεπάρκεια του υλισμού ως εξήγησης της ζωής. Η κατάρρευση του υλισμού μέσα στην ίδια την επιστήμη της ύλης δικαιώνει την κεντρική θέση της καθολικής μεταφυσικής. Ανοίγει τον δρόμο για την θριαμβευτική επιβεβαίωση του πρωτείου του πνεύματος σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης ύπαρξης. Το μεγάλο σε αποσύνθεση πτώμα του σύγχρονου υλισμού  ακόμα επισκιάζει και παραλύει την ακαδημαϊκή φιλοσοφία και την σύγχρονη κουλτούρα, και οι αναθυμιάσεις του διεισδύουν κρυφά στους διαδρόμους και τα αναγνωστήρια των ηγετικών σχολών της θεότητας. Η εκκλησία στέκεται ως το ένα παγκόσμιο ίδρυμα που κρατά τα ηθικά και πνευματικά θεμέλια της επιστημονικής αλήθειας, και τα επεκτείνει μέχρι τις αμφιλεγόμενες υποθέσεις του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία.

Συνεχίζεται
Ας προσέξουμε ότι αρχίζει νά αλλάζει μέ τήν επιστημονική επανάσταση πού περιγράφεται, η συναίσθηση τής αμαρτίας καί η έννοια τής αιρέσεως. Αμέθυστος

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ουσιαστικά η απόρριψη του υλισμού έγινε από την ίδια την επιστήμη του υλικού κόσμου, τη Φυσική, μετά την επαναστατική θεωρία του Max Planck περί "ακαθόριστης ύλης".Ο συγγραφέας αυτό το συνδέει με την ανατροπή αξιών στον τομέα της οικονομίας στον σύγχρονο κόσμο: τη θέση της κατοχής πόρων και μέσων παραγωγής πήρε πλέον η τεχνογνωσία.Αυτό το ζούμε ξεκάθαρα.. Μ.

Ανώνυμος είπε...

Αδ. αμέθυστε, εξήγησέ μας το σχόλιο γιατί δεν το καταλαβαίνουμε..πως συνδέονται αυτά μεταξύ τους; M.

amethystos είπε...

H αμαρτία εξαρτάται από τό σώμα καί η αίρεση από τήν έλλειψη σώματος. Τό σώμα δίνει τό μέτρο.

Ανώνυμος είπε...

Aρα κατά το βαθμό που "δεν υπάρχει" το Σώμα του Κυρίου (η Νύμφη), δεν υπάρχει και η συναίσθηση της αμαρτίας. Μ.

Ανώνυμος είπε...

Όλα τα κομπλεξικά -και ανατομικά αδικημένα...- αναγνωρίζουν την επιστήμη μόνο στο πλαίσιο της αίρεσης. Γνωστό.

amethystos είπε...

Τί εννοείς;;

Ανώνυμος είπε...

10:09 Για να καταλάβουμε τώρα, οι κατηγορίες είναι :
1) το κόμπλεξ
2) η αδικημένη ανατομία
3) η ανικανότητα αναγνώρισης της επιστήμης
4)η εμμονή με την αίρεση που επισκιάζει τα πάντα, ακόμα και την κατανόηση της επιστήμης, και οδηγεί σε παράλληλες ερμηνείες..

Δεν ξέρεις ότι σε αυτή τη ζωή το κάθε πράγμα έχει κρυμμένα μυστικά που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά;; ότι υπάρχουν συμβολισμοί παντού;; ότι ο Θεός μας μιλάει με χίλιους τρόπους;; με σύμβολα, με εικόνες, ακόμα και με επιστημονικές θεωρίες όπως η κβαντική του M. Planck.. και κυρίως με αυτές;; Μ.

Ανώνυμος είπε...

Aμέθυστε, όπως κατάλαβες, σε κάλυψαν οι υποβολείς σου (γαλλικά: souffleurs...)
O Δημόκριτος όμως δεν ήταν ούτε υποβολέας ούτε κομπλεξικός.

amethystos είπε...

Εχουμε ακουστά ότι κάπως έτσι μιλούσε η Πυθία στούς Δελφούς. Η όποιος δέν έχει τίποτε νά πεί. Δώσε μας τό νόημα γιά νά καταλάβουμε.

Ανώνυμος είπε...

Ο αμέθυστος είναι ο κομπλεξικός κι εγώ ο υποβολέας του κομπλεξικού;;;
Πως βγαίνει το συμπέρασμα;;
H επιστήμη είναι άθεη;;; Eχεις μείνει πίσω. Μ.

Ανώνυμος είπε...

11.43 Εχεις κάτι να πεις επί της ουσίας;; Η έτσι γενικά θέλεις κάτι να πεις κι εσύ;;
Επωφελήσου τουλάχιστον, μια που είσαι εδώ. Έχει τόσα αξιόλογα πράγματα να διαβάσεις...

Ανώνυμος είπε...

Ο υποβολέας είναι αυτός που καθοδηγεί και υποδεικνύει στον άλλο τι θα πει.Πως είναι λοιπόν δυνατόν αυθαίρετα να μας αποδίδεις αυτούς τους ρόλους;; Aυτά που λες είναι ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΕΣ;;;
Θεωρείς τον αμέθυστο, ένα άτομο ικανό να χειραγωγηθεί;;; Φτάσε πρώτα το μυαλό του και μετά μίλα...Toν χτυπάτε όλοι αλλά.. είναι "πολύ σκληρός για να πεθάνει"...

amethystos είπε...

Οι παλαιοημερολογίτες είναι ήδη χαμένες ψυχές. Ο σκοπός τους είναι νά σπέρνουν ζιζάνια. Πρέπει νά αντιμετωπίζονται περίπου όπως οι λογισμοί.

Ανώνυμος είπε...

Όσοι δεν είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία και ρουφιάνοι, όπως εσείς που όλα ξέρετε να τα ερμηνεύετε και να τα τοποθετείτε στη σωστή τους βάση (με άγνωστο για τους πολλούς σκοπό), είναι πάντοτε ...παλαιοημερολογίτες ή Πυθίες!
Γνωστό και διαχρονικό το σταυροφορικό σύστημα της συκοφαντίας. Αλλά έχει τελειώσει η κασέτα. Όπως τελειώσατε κι εσείς:
μείνατε στην ορθή εξωτερική σας εικόνα, το μέσα όμως είναι άδειο και τηλεκατευθυνόμενο... Τουλάχιστον μην πιάνετε με το στόμα σας τους Αγίους.
ΟΛΑ ΤΑ ΕΧΕΤΕ ΛΕΡΩΣΕΙ, ΑΡΚΕΤΑ!

Ανώνυμος είπε...

Αμεθυστε
Τι βοηθεια ηταν αυτη που μας εδωσες...
Τι ωραιο,να αντιμετοπιονται οπως οι λογισμοι!!!!!!!
Πω πω τι θυμηθηκα,

Ψευδοπροφηται εισι και οι λογισμοι,
Λυκοι εισιν αρπαγες εν ενδυμασι προβατου'''
Απο το εξωμολογηταριον αγιου Νικοδημου του αγιορειτου.

amethystos είπε...

6:36 Ο,τι είμαστε αυτό βλέπουμε, αυτό καί καταλαβαίνουμε.

Ανώνυμος είπε...

6:37 Π. ωραίο αυτό που είπες

6:36 Παραπονιέσαι για ένα άδειο περιεχόμενο όταν εσύ ο ίδιος κάνεις ότι μπορείς για να το "αδειάσεις" μπροστά στα μάτια σου, και να μείνει μόνο η εξωτερική εικόνα, την οποία κοιτάς υπέρμετρα... και βγάζεις συμπεράσματα... με προκατάληψη..και εμπάθεια..
ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ να κοιτάξεις πιο βαθιά τον άλλο, ίσως για να μην αναγκαστείς να αναθεωρήσεις τις απόψεις και τα δεδομένα σου..με βάση τις εμπειρίες σου..

Δεν μπορούμε τελικά να συνυπάρξουμε όλοι;; Nόμιζα ότι είχε αρχίσει να γίνεται.. Ας βάλουμε τον "καλό λογισμό" για τον άλλο και ακόμα και αν δεν ισχύει, θα γίνει σιγά σιγά η μεταμόρφωση...
μέσω της θετικής εικόνας που του δημιουργούμε για τον εαυτό του με τη συμπεριφορά και την αποδοχή μας.. Μ.

Ανώνυμος είπε...

Mη δικαιολογείσαι τόσο φθηνά υπεροπτικά για μια ακόμη φορά. Αυτό που λες, δεν ισχύει και για σένα και για την κριτική σου;
Έχω ωστόσο να παρατηρήσω ότι γενικότερα οι ελιγμοί σου είναι δείγματα μιας στάσης και "φιλοσοφίας" εν τέλει μη ελληνικής. Τότε γιατί κόπτεσθε εδώ ως Έλληνες και για τους Έλληνες;;;

amethystos είπε...

Aν νομίζεις ότι η αγραμματοσύνη είναι ελληνική, τότε έχεις δίκαιο.

Ανώνυμος είπε...

Οι αληθινοί Έλληνες είναι πέρα από αυτό τον διαχωρισμό, άσχετα με τη συμβολή τους στην παιδεία. Αλλά οι γραμματείς πάντα ήξεραν και ξέρουν κάτι περισσότερο (ως ραδιούργοι)!

amethystos είπε...

Ακριβώς. Τό παλαιό πού αρνείται ο νεωτερισμός, δέν έχει καμμία σχέση μέ τήν ελληνική σοφία καί επιστήμη. Ο Γαλιλαίος εισήγαγε τήν βαρύτητα καταργώντας τούς Ελληνες. Σήμερα ημιμαθείς τού Οικουμενισμού καί λάτρεις τής πλαστικής ζωής, ταυτίζουν τό Δυτικό παλαιό πού απορρίπτει η ίδια η Δύση, μέ τήν παράδοσή μας.