«Θα σωθούμε, μας βεβαιώνει, μόνον εφόσον αποκτήσουμε αθόλωτη εικόνα εαυτού για να πορευθούμε υπεύθυνα και να σωθούμε. Και εικόνα εαυτού θα πει ενότητα της συνειδήσεως σε έναν κόσμο γινόμενο και απογινόμενο αδιάκοπα, ενότητα την οποία οικοδομεί η εμπειρία του χρόνου. Χωρίς θετική εμπειρία του χρόνου τα βιώματα του ανθρώπου υφίστανται ασυνεχή και η αυτοσυνειδησία του καθίσταται ανέφικτη. Στην αίσθηση της διάρκειας του χρόνου συνίσταται και εξελίσσεται η συνείδηση εαυτού».
Αγκαλιάζοντας δε και την νεωτερικότητα ερμηνεύει με την ίδια μέθοδο και την οικονομική μας κρίση. «Πρώτη φορά η σκιά της πολιτισμικής μας ταυτότητος προβάλλεται τόσο άμεσα και έντονα στα οικονομικά της χώρας, ως ασυμβίβαστο μεταξύ αξιών παραδοσιακού τρόπου υπάρξεως και της ίδιας της υποστάσεως και της λειτουργίας του κράτους».
Αν ρίξουμε, μόνον με αυτά τα δεδομένα, μια ματιά στα χρυσά κλειδιά της φιλοσοφίας του Μπερξόν θα καταλάβουμε: «Το βασικό ελάττωμα που επηρεάζει τόσο την επιστήμη όσο και την μεταφυσική είναι η χωροποίηση του χρόνου. Έτσι ο επιστημονικός χρόνος δεν διαρκεί και δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε στην γνώση των πραγμάτων, έστω και αν η ολότητα του πραγματικού εκδιπλωνόταν διαμιάς άμεσα, διότι θετική επιστήμη σημαίνει εξάλειψη της διάρκειας. Το κέντρο της διδασκαλίας του είναι η ενόραση της διάρκειας. Η παράσταση μιας πολλαπλής αλληλοδιείσδυσης, διαφορετικής από την αριθμητική πολλαπλότητα, η παράσταση μιας ετερογενούς, ποιοτικής, δημιουργικής διάρκειας! Η ελευθερία συνίσταται στην εξέλιξη από το αδιαφοροποίητο προς το διαφοροποιημένο, από τον αυτοματισμό προς την ελευθερία. Η ελαττωματική μας γνώση αντιλαμβάνεται την αλλαγή μέσα στην διαδοχή διακεκριμένων και αμετάλλακτων καταστάσεων. Δεν είμαστε ευαίσθητοι στην ροή, στην αλληλουχία της μετάβασης που εκφράζεται. Επομένως πρέπει να αποκατασταθεί η πραγματικότητα του βιωμένου χρόνου. Να αναδειχθεί αυτούσια η διάρκεια, ως εξακολουθητική δημιουργία, αδιάπτωτο ανάβλυσμα καινοτομίας, ως εκδήλωση της ελεύθερης δράσης.
Είτε μένουμε λοιπόν δέσμιοι μιας εξελικτικής άποψης ως ανέλιξης ξεχωριστών και παρατιθέμενων τμημάτων, ή υψωνόμαστε σε μία άποψη που αναδεικνύει την ζωή και την ελευθερία και τον χρόνο, σαν αλληλοδιείσδυση συνεχών φάσεων μέσα σε ένα είδος εσωτερικής ανάπτυξης και κατανοούμε την διηνεκή δημιουργία δυνατοτήτων (το μέλλον), της ζωής και της ελευθερίας.
Το κοινό μέτρο του χρόνου δεν εφαρμόζεται ποτέ στον ρέοντα χρόνο, και εξαλείφει την διάρκεια που αφορά στο συναίσθημα της ζωής που βιώνουμε. Ο σκοπός λοιπόν είναι η αναμόρφωση της συνειδήσεως.
Διότι στην συνείδηση η πραγματικότητα του χρόνου είναι δεδομένη. Διότι η ίδια η συνείδηση είναι η διάρκεια σαν ψυχολογικό γεγονός και οντολογική αρχή. Το όλον έχει την ίδια φύση με το ΕΓΩ και το συλλαμβάνουμε με μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εμβάθυνση στον εαυτό μας.
Η ελευθερία από την τρομοκρατία της έννοιας πραγματοποιείται μόνον με την ενόραση (με την ιδέα, όπως λέει ο Ράμφος)».
Όσον αφορά δε την υλιστική ισοδυναμία ανάμεσα στο εγκεφαλικό και το διανοητικό στοιχείο, που καθιστούσε σχεδόν περιττή την ψυχή, ο Μπερξόν έγραφε: «Αυτό όμως δεν σημαίνει πως υπάρχει συνάρτηση των φαινομένων της συνείδησης και του σώματος. Πώς θα μπορούσαμε να διαβάσουμε μέσα σε ένα κρανίο όλα όσα συμβαίνουν μέσα στην αντίστοιχη συνείδηση; Είναι σαν να λέμε ότι το καρφί και το ρούχο που κρέμεται πάνω του είναι συναρτώμενα επειδή το δεύτερο πέφτει αν αφαιρεθεί το πρώτο».
Και τέλος μας δίνει και το χρυσό κλειδί της συστάσεως της Δύσης: Ανάμεσα στην κλειστή ψυχή και στην ανοιχτή ψυχή, υπάρχει η ψυχή που ανοίγει.
Ας τελειώσουμε με τον Μπερξόν όμως, αναφέροντας και την μεγάλη του ανακάλυψη: Στον ρωμαιοκαθολικισμό έβλεπε την ολοκλήρωση του Ιουδαϊσμού!
Όσον αφορά την ιστορικο-πολιτική θέση του Ράμφου έχουμε να σημειώσουμε το εξής: Ο παραδοσιακός τρόπος υπάρξεως των Νεοελλήνων κατάγεται από τους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Γι' αυτό η δουλοπρέπεια και το δουλικό φρόνημα κυριαρχούν σήμερα. Γι' αυτό και δεν υπάρχουν σήμερα Αντιγόνες, ούτε Θερμοπύλες. Ούτε εφιάλτες. Οι οποίοι δεν υφίστανται χωρίς την ελευθερία!
Η Αντιγόνη αντιπροσώπευε, εκείνο τον χρυσό αιώνα, ένα χρόνο γεννημένο από τον αιώνα. Του άγραφου νόμου των πατέρων. Ο Κρέων ήταν ένας χρόνος γεννημένος από τον Κρόνο, την εξουσία, που γίνεται και απογίγνεται. Το σύγχρονο κράτος δεν είναι καν Νεοελληνικό. Αντιπροσωπεύει ξένες δυνάμεις. Σήμερα στην Ελλάδα υφίσταται μόνον ένας αθεράπευτα δουλοπρεπής λαός και ξένοι κατακτητές που μιλούν την Ελληνική σαν δεύτερη γλώσσα. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε Χριστιανοί στον τόπο μας! Η Εκκλησία χρειάζεται για να καλύπτει με την βοήθεια των Αγίων τα κενά του κράτους! Της κρατικής πρόνοιας όσον αφορά την υγεία και την εργασία!
Ας λάβουμε υπόψη μας όμως, τον λόγο του Αγίου Γρηγορίου του θεολόγου για να καθαρίσουμε λίγο την εικόνα: ο χρόνος, η θέληση και η δύναμη βρίσκονται χωρισμένα μεταξύ τους στον άπιστο και σε αιώνια διαμάχη. Μόνον ο Κύριος μπορεί να τα ενώσει και να προσφέρει την ποθητή ησυχία. Και εσύ αγαπητέ Ράμφο, χρησιμοποιείς τον χρόνο για να κατακτήσεις τις άλλες μας δυνάμεις, όπως ο Γιανναράς την θέληση και ο Ζηζιούλας την δύναμη. Αναζητώντας ματαίως, όπως και οι άλλοι, μια κάποια λύση!
Αμέθυστος
2 σχόλια:
Χτες βραδυ στο ιντερνετ σε μια σελιδα διαβαζα τα απομνημονευματα του Φωτακου υπασπιστη του πατερα της ανεξαρτησιας μας του Κολοκοτρωνη . Εκει θα δει ο Ραμφος πολλες Θερμοπυλες και Μαραθωνες . Δεν ηρθε καμια δουλοπρεπεια απο την κατακτηση απο τους Τουρκους ουτε βεβαια απο την Ανατολικη Εκκλησια οπως υπαινισεται συνεχεια σε συνεντευξεις του ο Ραμφος . Τι κριμα οι επι αιωνες κλεφταρματωλοι στα βουνα της Μακεδονιας , Ηπειρου , Θεσσαλιας , Στερεας , Πελλοπονησου και Κρητης εκει τους λεγαν χαινηδες να μην διαβαζουν Ραμφο που θα τους παρεπεμπε στον Μπερξον . Ετσι αν και ορθοδοξοι στο ηθος μιαζαν οπως λεγαν και ολοι οι περιηγητες με τους αρχαιους και πιο πολυ τους ομηρικους Ελληνες . Εκτος και αν στο Μεσσολογγι , Ψαρα , Αρκαδι και αλλου δεν πηραν ευθυνη εξοδου προς το αγνωστο δηλαδη τον θανατο και χαλανε την μανεστρα ανθρωπων σαν ολο αυτον τον θιασο που ειχε κουβαλησει ο Βερεμης σε εκεινο το αισχος του Σκαυ . Καποιος ειχε πει και συμφωνω οτι τα κοκκαλα των αγωνιστων του 21που ειχαν εξυβρισει ο Βερεμης και ο Ραμφος οτι αξιζουν πιο πολυ απο τα μαρμαρα του Παρθενωνα . Γιατι αυτα τα κοκκαλα αποδεικνυουν οτι και τοτε και τωρα Ελληνες υπαρχουν σε αυτο τον τοπο .Α.Μ
Ο Ράμφος πολύ πιθανό να προσπαθή να αποποιηθή της ευθύνης του,να αποσείση την ευθύνη του παρελθόντος του ανενδοιάστως και ανερυθριάστως που και τον επιφορτίζει και βαρύνει αυτή τη φορά και τώρα με την ενορατική-διαισθητική μέθοδο (της) ψυχανάλυσης,την ψυχαναλυτική αυτή μέθοδο του Ανρί Μπερξόν.Πάντοτε,πια,με το αζημίωτο της αποκτηθείσας φήμης του,βεβαίως,όπως,τηρουμένων των αναλογιών και κατ’αναλογίαν καθώς και ‘σε ένα άλλο,διαφορετικό πλαίσιο(αυτοαναφοράς πάντοτε πάλι..),κοσμικό και…’’ευχάριστο’’(sic..),κυνικό και πονηρό,κινούνται και οι,επισυμβαίνει και με τους Τσόμσκι και Ζιν(αλλά και άλλους).Ιεραπόστολοι-Ιησουίτες όλοι των,ο καθείς με τον τρόπο του,ενός (‘’)συστήματος(‘’)-μιας πεπατημένης οδού κατά τα και ‘στα μέτρα και σταθμά των για την κατεξουσίαση της ανθρωπότητας,για τον κατεξουσιασμό της Οικουμένης του Κυρίου,Τον Οποίον και ουδέποτε ‘γνώρισαν αλλά και Τον Οποίον ‘θέλησαν,έστω,’λίγο,για ‘λίγο,να ‘μπουν ‘στον κόπο και τον…’’πειρασμό’’ να γνωρίσουν(πλήρως αρνησίχριστοι όντες και μένοντες).
Δημοσίευση σχολίου