ΟΙ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο Χριστιανός, όπως και ο Κύριός Του, είναι στην Ιστορία σημείο αντιλεγόμενο. Όχι ο χριστιανισμός, διότι ο χριστιανισμός είναι η γνωστή ιδεολογία την οποία κατασκεύασε ο Αυγουστίνος στην πολιτεία του Θεού και η οποία βρίσκεται στο θεμέλιο όλων των ιδεολογιών που ακολούθησαν και καταστρέφουν την ζωή των ανθρώπων. Είναι σημείο κρίσεως και σε κάθε του πράξη, αποκαλύπτει τους καλά κρυμμένους χριστιανιστές. Τους κοσμικούς χριστιανούς οι οποίοι πιστεύουν πως είναι εξελιγμένοι και βρίσκονται σε αντιπαράθεση, υποτιμώντας τους, με τους χριστιανούς. Δυστυχώς το περιεχόμενο της χριστιανικής πίστεως δεν εξελίσσεται. Μόνον η κενή πίστη εξελίσσεται, τουλάχιστον αλλάζει κυκλικά όπως και ο καιρός, αποδεικνύοντας πως δεν μπορούμε να υπερβούμε την φύση ούτε την ανθρώπινη Φύση. Σήμερα κυριαρχεί στον πολιτισμό, ο οποίος δεν διαθέτει φυσικά το περιεχόμενό του, την παιδεία, η νεο-ειδωλολατρία, ο νεο-πολυθεϊσμός . Νεο-Γνωστικές ιδεολογίες προπαγανδίζουν ελεύθερα την νέα θρησκεία, την τέχνη, στηριζόμενες στην ελευθερία της τέχνης, στα παληά κεκτημένα της, όταν η τέχνη είχε περιεχόμενο.

Οι αρχαίοι Γνωστικοί ήταν υβριστές του Χριστιανού, οι σημερινοί υβρίζουν τον Κύριο. Αυτή είναι η διαφορά παλαιού και νέου. Το νέο είναι θεϊκό, μοναδικό. Είναι η ολοκλήρωση της πτώσεως και της εξόδου της ανθρωπότητος από την Εκκλησία, από την Βασιλεία, η οποία ξεκίνησε στην Λατινική Δύση από την εποχή του Αυγουστίνου. Η ανθρωπότης μετράει δυστυχώς, ήδη, δύο πτώσεις. Δύο εξόδους. Από τον παράδεισο και από την Εκκλησία, η οποία θα έπρεπε να είναι η πύλη της Βασιλείας! Στην πύλη κτίσαμε τοίχος και δεν αφήνουμε κανέναν, ούτε καν να πλησιάσει τον Αρχάγγελο που προστατεύει την Βασιλεία, την Ζωοδόχο πηγή, από τους θεούς της Ιστορίας.

Το νέο είναι η ολοκλήρωση και ο εξευτελισμός του προτεσταντισμού, του Γερμανικού Ιδεαλισμού, που ονόμασε την Γή Ουρανό. Ας ακούσουμε τον Karl Löwith, στο μεγάλο του κείμενο, "από τον Χέγκελ στον Νίτσε", τι λέει για την μεγάλη αυτή και υπόκωφη πτώση! Εισαγωγή, Τριαντάφυλλο και Σταυρός, παράγραφος δ: Στο τελευταίο χρόνο της ζωής του ο Γκαίτε ακούστηκε να ομολογεί: «Έχουμε επιτέλους ξανά το κουράγιο να στηρίξουμε με σιγουριά τα πόδια μας στη Γη του θεού και να αισθανθούμε υπερήφανοι της ανθρώπινης φύσης μας, η οποία είναι θεϊκά προικισμένη». Δεν υποπτευόταν καθόλου, πως ένας χριστιανισμός, του οποίου η σημασία συνίστατο στην δυνατότητα να αισθανθούμε «μεγάλοι και ελεύθεροι, καθότι άνθρωποι», είχε πολύ λίγα κοινά στοιχεία με την πρωταρχική του σημασία, με την διδασκαλία του Ευαγγελίου. Και όμως η φράση του Γκαίτε «Επιπλέον όλοι εμείς προοδεύσαμε από έναν χριστιανισμό του ονόματος και της πίστεως προς έναν χριστιανισμό του τρόπου του αισθήματος και της πράξεως», έστρωνε ήδη τον δρόμο που άνοιγε και με την βοήθεια του Χέγκελ οδηγώντας στον Φώϋερμπαχ, στον Μαρξ και στον Χάιντεγκερ.

Διαθέτουμε πολλούς τέτοιους διαπλεκόμενους χριστιανούς σήμερα, από τον Ζηζιούλα και τον Γιανναρά και τον Ράμφο, μέχρι τόν ποταπό και ανύπαρκτο Θερμό που ζει και βασιλεύει στις πλάτες του Ιερώνυμου ο αθεόφοβος.

Με πολιορκητικό κριό το ΠΡΟΣΩΠΟ, διαλύθηκε η οικονομία της Σωτηρίας, η Εκκλησία του Κυρίου. Χάθηκε ο λαός Του, τα πρόβατά Του και στην θέση τους εμφανίστηκαν νέα πρόβατα, νέοι ποιμένες, εκ του κόσμου τούτου. Μέσα από έναν πολιτισμό ο οποίος, όπως στην Αγγλική γλώσσα, διαθέτει την ίδια λέξη για το θύμα και για την προσευχή. Μάλλον πιο σωστά, για το θήραμα και για την προσευχή. Ένας πολιτισμός που γεννήθηκε στα στάδια όπου μαρτυρούσαν οι χριστιανοί προσευχόμενοι, κάτω από τον ενθουσιασμό των δαιμόνων και την πικρία των κρυφών χριστιανών. Των εστέτ, που προσπαθούσαν από εκεί και έπειτα να διακριθούν από αυτόν τον αξιοθρήνητο λαό, επινοώντας ένα Αριστοκρατικό χριστιανισμό, χειρότερο του Φαρισαϊσμού, ο οποίος ετοιμάζει τον Αντίχριστο. Το πρόσωπο, είναι ο Αντίχριστος.

Για την ιστορία του πράγματος ας θυμίσουμε πως η θεολογία του προσώπου προέρχεται από την Μυστική Ανάβαση που δίδαξε ο Ψευδο-Αρεοπαγίτης, επηρεασμένος ίσως από την Μυστική άνοδο του Μωϋσέως του Γρηγορίου Νύσσης. Και αυτή η διδασκαλία δυστυχώς ανήκει στην Π. Διαδήκη. Δεν αφορά τον Χριστιανισμό. Η διδασκαλία του Αρεοπαγίτη, όπως θα λέγαμε σήμερα, δεν είναι Χριστοκεντρική. Γι' αυτό και υπάρχει τόσος χώρος για την αόρατη δημιουργία, για την Λειτουργία (προέκταση και τελειοποίηση την Νεοπλατωνικής θεουργίας), δίνεται τόση μεγάλη σημασία στο Ιερατείο και στην Εκκλησιαστική Ιεραρχία. Οι θεολογίες των Γιανναρά και Ζηζιούλα, όπως και οι φλυαρίες του Ζήση και του Σαράντου, σημειώνουν την αποκορύφωση και ολοκλήρωση τής αποξενώσεως της χριστιανικής ζωής από τον Κύριο και ιδίως την ακύρωση της ενσαρκώσεως και του δόγματος της Σωτηρίας από την Ιστορία της ανθρωπότητος.

Σε ένα blog, υπάρχει μία από τις τελευταίες αποδείξεις της αλήθειας των καταγγελιών μας. Ένα χαρακτηριστικό κείμενο του Θερμού εναντίον των πιστών Χριστιανών. Η γλώσσα του είναι απολύτως κοσμική και οι κατηγορίες που χρησιμοποιεί για να συνθέσει το δηλητήριό του εναντίον τους, είναι κλασσικές, στο πνεύμα της εποχής μας. Μας αποκαλύπτει όμως άθελά του, την μαύρη τρύπα της ψυχής του. Η χριστιανική πίστη και λατρεία στηρίζεται σε ορισμένα θρησκευτικά σύμβολα.

Ο αθεόφοβος με τις πλάτες του Ιερώνυμου, κοροϊδεύει τον κόσμο. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Οι πολιτικοί είναι προδότες και κλέφτες. Ο σημερινός κλήρος, ντυμένος ένδυμα φωτός, είναι δαιμονικός.

Αμέθυστος