Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου για τη συμπλήρωση 50 ετών από τη Β΄ Βατικανή Σύνοδο.

Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ, η αγιότητά σου Πάπα Βενεδίκτε, Αδελφοί και Αδελφές.

Όπως ο Χριστός ετοιμάστηκε για την εμπειρία τής Γεσθημανής, προσευχήθηκε για τήν ενότητα που βρίσκεται στο Ευαγγέλιο του Αγίου Ιωάννη Κεφάλαιο 17 στίχος 11: «...τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς...». Μέσα στους αιώνες έχουμε, πράγματι, κρατηθεί μέσα στην δύναμη και αγάπη του Χριστού, και την κατάλληλη ιστορική στιγμή, το Άγιο Πνεύμα μάς σκέπασε και αρχίσαμε το μακρύ ταξίδι προς την ορατή ενότητα που ο Κύριος επιθυμεί : Αυτό έχει επιβεβαιωθεί στο Unitatis Redintegratio §1:

Παντού, πολύς κόσμος έχει νιώσει την ώθηση αυτής της χάρης, και ανάμεσα στα χωρισμένα αδέλφια μας επίσης, αυξάνει μέρα με τη μέρα το κίνημα, που ενθαρρύνεται με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, για την αποκατάσταση της ενώσεως, ανάμεσα σε όλους τους Χριστιανούς.

Πενήντα χρόνια πρίν, σε αυτή ακριβώς την πλατεία, μία δυνατή και καίρια εορτή αιχμαλώτισε την καρδιά και το νού της Ρωμαϊκής Καθολικής Εκκλησίας, μεταφέροντάς την δια μέσου τών αιώνων στον σύγχρονο κόσμο. Αυτό το ορόσημο τού μετασχηματισμού, ή η ίδρυση τής Δευτέρας Βατικάνειας Συνόδου, εμπνεύσθηκε από την θεμελιώδη πραγματικότητα πώς ο Υιός και ο ενσαρκωμένος Λόγος του Θεού είναι «...Εκεί που δύο ή τρείς είναι μαζεμένοι στο όνομα του» (Ματθ 18.20) και πως το (Άγιο) Πνεύμα, που απορρέει απο τον Πατέρα, «...θα μας καθοδηγήσει σε (ολόκληρη) την αλήθεια». (Ιωάνν 16.13).

Στα 50 χρόνια που μεσολάβησαν, θυμόμαστε με παραστατικότητα και τρυφερότητα αλλά επίσης με αγαλλίαση και ενθουσιασμό, τις προσωπικές μας συζητήσεις με τα επισκοπικά και θεολογικά (Periti) μέλη, κατά τη διάρκεια τών χρόνων τής ωριμάνσεώς μας. Kαί στή συνέχεια -σαν νέος φοιτητής- στό Pontifical Oriental Institute, όπως επίσης και την προσωπική μας παρουσία σε κάποιες ειδικές συνεδριάσεις του συμβουλίου. Υπήρξαμε μάρτυρες απο πρώτο χέρι, πώς οι επίσκοποι γνώρισαν μία ανανεωτική συναίσθηση της αξίας -και μία ενισχυμένη αίσθηση της συνέχειας- της παραδόσεως και πίστεως «μία φορά για όλους είχε παραδοθεί στους Αγίους» (Ιουδ. 1.3). Ήταν μία περίοδος υποσχέσεως και ελπίδος για την Εκκλησία σας και εσωτερικά και εξωτερικά.

Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, παρατηρήσαμε ένα καιρό αλλαγής και προσδοκίας. Για παράδειγμα, η σύγκλιση της πρώτης παν-Ορθόδοξης διάσκεψης στη Ρόδο που οδήγησε στίς προ-Συνοδιακές Πανορθόδοξες διασκέψεις για τήν προετοιμασία τής Μεγάλης Συνόδου τω Ορθοδόξων Εκκλησιών. Αυτές οι αλλαγές θα αποδείξουν την ενοποιημένη μαρτυρία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον μοντέρνο κόσμο. Επιπλέον συνέπεσε με το «διάλογο της Αγάπης» και προανήγγειλε την κοινή διεθνή επιτροπή για θεολογικό διάλογο ανάμεσα στην Ρωμαιο-Καθολική και Ορθόδοξη Εκκλησία, που ιδρύθηκε απο τον Παναγιότατο προκάτοχο Πάπα Ιωάνη Παύλο II και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο.

Τις τελευταίες πέντε δεκαετίες, τα επιτεύγματα αυτής της συνέλευσης είναι ποικιλόμορφα όπως αποδεικνύεται μέσα απο τη σειρά των σημαντικών και με μεγάλη επιρροή συγγραμμάτων, δηλώσεων και διαταγμάτων. Έχουμε διαλογισθή την ανανέωση του Πνεύματος και την «επιστροφή στις πηγές» μέσω λειτουργικών μελετών, βιβλικών ερευνών και Πατερικής μαθητείας (Patristic). Έχουμε εκτιμήσει την Πάλη προς την σταδιακή απελευθέρωση απο τον περιορισμένο άκαμπτο σχολαστικισμό στο άνοιγμα της Οικουμενικής συνάντησης, που μας έχει οδηγήσει στην αμοιβαία λύση (rescinding) απο τους αφορισμούς της χρονιάς 1054, τήν ανταλλαγή των χαιρετισμών, τήν επιστροφή των λειψάνων, τήν εισαγωγή σημαντικών διαλόγων και τίς επισκέψεις μεταξύ μας στίς αντίστοιχες έδρες μας.

Το ταξείδι μας δέν ήταν πάντα εύκολο, ή χωρίς πόνο και πρόκληση, γιατί όπως ξέρουμε «στενή είναι η πύλη και δύσκολος είναι ο δρόμος»(Ματθ 7.14). Η απαραίτητη θεολογία και τα κύρια θέματα τής Δευτέρας Βατικάνειας Συνόδου – το μυστήριο της Εκκλησίας, η ιερότητα (sacredness) της λειτουργίας, και η εξουσία του επισκόπου - είναι δύσκολο να τα εμπεδώσουμε σέ ωφέλιμη πρακτική, και απαιτούν μία μακρόχρονη και Εκκλησιαστική εργασία να αφομοιωθούν. Η πύλη δηλαδή, πρέπει να μείνει ανοιχτή για πιό βαθιά αφομοίωση,ποιμαντική φροντίδα και Εκκλησιαστική ερμηνεία τής Δευτέρας Βατικάνειας Συνόδου
Όπως προχωρούμε μαζί, απευθύνουμε τα ευχαριστήρια μας και τη δόξα στον ζωντανό Θεό -Πατήρ, Υιό και Άγιο Πνεύμα- πού η συνέλευση των επισκόπων έχει αναγνωρίσει την αναγκαιότητα τού στοχασμού και ειλικρινούς διαλόγου ανάμεσα στις «αδελφές Εκκλησίες». Συντασσόμαστε μέ τήν «...ελπίδα πώς το τοίχος που χωρίζει την Ανατολική Εκκλησία και την Δυτική Εκκλησία μπορεί να μετακινηθεί, και πώς -επιτέλους- μπορεί να υπάρξει μόνο μία στέγαση, δυνατά εδραιωμένη στον Ιησού Χριστό, τον ακρογωνιαίο λίθο που θα κάνει και τα δύο σε ένα (Unitatis Redintegratio §18).

Με το Χριστό ώς τον ακριγωνιαίο λίθο και την παράδοση που μοιραζόμαστε θα είμαστε σε θέση - ή μήπως καταστούμε ικανοί απο το δώρο και την χάρη του Θεού - να βρούμε μία καλύτερη εκτίμηση και πληρέστερη έκφραση τού Σώματος τού Χριστού. Με τις συνεχείς προσπάθειές μας, σέ συμφωνία με το πνεύμα της παραδόσεως της πρώτης Εκκλησίας, και στο φώς της Εκκλησίας των Συνόδων της πρώτης χιλιετίας, θα ζήσουμε την ορατή ένωση που βρίσκεται μόλις πέρα απο εμάς σήμερα.
Η Εκκλησία πάντα διακρίνεται στη μοναδική προφητική και ποιμαντική διάσταση, αγκαλιάζοντας τα χαρακτηριστικά της ηπιότητας και πνευματικότητας, και εξυπηρετεί με ταπεινή ευαισθησία «και τους κατώτερους αδελφούς μας» (Ματθ 25.40).
Αγαπητέ αδελφέ η παρουσία μας εδώ σηματοδοτεί και σφραγίζει την δέσμευσή μας να ζήσουμε μαζί το Ευαγγέλικο μήνυμα τής σωτηρίας και να γιατρεύσουμε τους μικρότερους απ’τους αδελφούς μας : Τους φτωχούς, τους καταπιεσμένους, τους ξεχασμένους στον Κόσμο του Θεού. Άς ξεκινήσουμε με προσευχές για ειρήνη και επούλωση των Χριστιανών αδελφών μας που ζούν στη Μέση Ανατολή. Στην τρέχουσα αναταραχή της βίας, διαχωρισμού και σπασίματος (brokenness) που κλιμακώνεται ανάμεσα στους ανθρώπους και τα κράτη, ας μπορέσει η αγάπη και η επιθυμία για αρμονία που διακηρύττουμε εδώ, και η κατανόηση που ψάχνουμε με τον διάλογο και ο αμοιβαίος σεβασμός, να δουλέψει σαν μοντέλο για τον κόσμο. Πράγματι,μακάρι όλος ο κόσμος να προσπαθήσει να φτάσει την «άλλη άκρη» και να δουλέψει όλος μαζί για να ξεπεράσει την ταλαιπωρία των ανθρώπων παντού. Ιδίως απέναντι στην πείνα, στις φυσικές καταστροφές, στις αρρώστειες τον πόλεμο που τελικά ακουμπάει όλων μας τις ζωές.
Υπο το πρίσμα αυτό που δέν έχει ακόμη ολοκληρωθεί απο την Εκκλησία στην Γή, και με μεγάλη εκτίμηση για όλη την πρόοδο που έχουμε μοιραστεί, είμαστε δηλαδή τιμημένοι που είμαστε προσκεκλημένοι να παρευθούμε - και ταπεινωμένοι που μας ζήτησαν να μιλήσουμε - σε αυτή την πανηγυρική και εορταστική επέτειο τής Δευτέρας Βατικάνειας Συνόδου. Είναι πρέπον που αυτή η ευκαιρία επίσης σημαίνει για την Εκκλησία τα επίσημα εγκαίνια του «χρόνου της πίστης», γιατί η πίστη μας δίνει ένα ορατό σημάδι για το ταξίδι που έχουμε ταξιδέψει μαζί δίπλα στο μονοπάτι της συμφιλίωσης και ορατής ενότητας.
Για νά κλείσουμε, Αγιότατε, αγαπητέ αδελφέ εγκάρδια σε συγχαίρουμε - όλοι μαζί με τό ευλογημένο πλήθος που συγκεντρώθηκε εδώ σήμερα - και αδελφικά σάς αγκαλιάζουμε μέ τήν ευκαιρία αυτής τής χαρούμενης εορταστικής επετείου. Ο Θεός να σας ευλογεί όλους.

Αμέθυστος

Δεν υπάρχουν σχόλια: