Λίγα για τον π. Παΐσιο…

Σκέφτηκα πολύ για να γράψω αυτά τα λίγα, μα θεώρησα υποχρέωση μου κάτι τέτοιο πιο πολύ για τους χριστιανούς που ανησυχούν, ταράζονται και σκανδαλίζονται. Και λέρωσα με το στυλό μου λίγες γραμμές άσπρου χαρτιού. Πρόκειται για το θέμα της δυσφημίσεως της μνήμης του γέροντα Παϊσίου . Εγώ δεν ξέρω αλλά το χάρηκα. Πρόσφατα διάβασα τα σοφά λόγια του γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου που έγραφε: …Όταν βήχω, σημαίνει πως δεν σε αγαπώ; Δεν σε σέβομαι; Σε αγαπώ και σε σέβομαι, αλλά βήχω διότι είμαι άρρωστος. Έτσι και η στάση τους απέναντί τους είναι ο βήχας τους, η προσπάθεια τους να επιπλεύσουν στη ζωή. Πρέπει κάτι να κάνουν και συνήθως τα βάζουν μ’ αυτόν που αγαπούν και με αυτόν που σέβονται, προπάντων δε με αυτόν από τον οποίο εξαρτάται η ζωή τους. Όποιος μας βρίζει δεν σημαίνει πως δεν μας αγαπάει. Γιατί εάν χρειαστεί κάτι σε μας θα στηριχθεί...

Νομίζω πως αυτά με ανέπαυσαν. Τι λέτε τώρα δεν έχουν δίκαιο; Δεν είναι προτιμότερο αυτό; Από το να είσαι απαθής; Χαίρομαι λοιπόν που τόσοι άνθρωποι και μάλιστα νέοι ψάχνουν κάτι να βρουν και τα βάζουν μ’ ένα καλογεράκι 18 χρόνια τώρα στον τάφο, με μισό πνεύμονα, ένα μάλλινο πλεχτό σκούφο και ένα ζωστικό με παραμάνα. Γιατί σ’ αυτόν κάτι βρίσκουν. Ίσως μια μεγάλη καρδιά. Αλήθεια τους ζηλεύω γιατί θα ζήσουν την παρουσία του. Δεν είμαι φυσικά προφήτης, μα αν ισχύει πως οι διώκτες μας είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες μας και ο γέροντας τόνιζε τόσο πολύ το φιλότιμο είναι αδύνατον τέτοιους ευεργέτες να τους αφήσει «ακέραστους». Ξέρω πως ήταν άρχοντας.

Χωρίς να το θέλουν, τον αποκαλούν τροφή. Και μάλιστα απ’ αυτές που αρέσουν στους περισσότερους. Δεν είναι έτσι; Λένε ψέματα; Αυτός ο ουράνιος άνθρωπος δεν τρέφει χιλιάδες ψυχές καθημερινά, χορταίνοντας απλότητα, καθαρότητα, αγιότητα, Χριστό; Αχ πόσο το έχουμε ανάγκη σήμερα! Όταν πεινάς δεν γίνεται να κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια. Ίσως θα άκουσαν για ένα παλάτι με τσίγκους που έγινε τόπος θεοφανειών και πηγάδι δακρύων τρικυμισμένων ανθρώπων και παραξενεύτηκαν. Δεν έχουν δίκαιο;

Και καλά ζωντανός μα και τώρα πεθαμένος τα ίδια; Θα νόμιζε κανείς τόσα χρόνια μετά, πως το μονοπάτι για το κελί του θα λόγγωνε, μα δεν προλαβαίνει να χορταριάσει και αυτοί που ζουν εκεί σήμερα δεν μπορούν να βρουν ησυχία. Όλοι αυτοί που αντιδρούν βαρέθηκαν τις ιδεολογίες, τα ψέματα, τα απραγματοποίητα . Βαρέθηκαν τα μνημόνια και έπιασαν για λίγο τα μνημόσυνα. Ίσως βγει κάτι καλύτερο, που το εύχομαι για όλους μας δι’ ευχών του γέροντα.

Ταπεινά,

Μοναχός Παΐσιος Γηροκομίτης

Αναπλαστική

http://aktines.blogspot.gr

πηγή : agioritikesmnimes

ΣΧΟΛΙΟ : Είναι ένας πολύ καλός καί αρκετά πειστικός δεξιός λογισμός. Είναι πολύ γνωστός στήν παράδοσή μας. Εξαρτάται από τόν αριστερό λογισμό, από τόν οποίο ανακουφίζει. Δέν είναι όμως καθαρή πνευματική πράξη. Πέρα από τούς λογισμούς υπάρχει η πραγματικότης καί η αλήθεια.

Στήν πολιτική σήμερα οι αριστεροί καί οι δεξιοί ενσαρκώνουν τούς δύο τύπους λογισμού. Όμως οι λογισμοί δέν είναι κάν σκέψη, όπως ακριβώς καί τά κόμματα τής αριστεράς καί τής δεξιάς, επειδή γεννήθηκαν από λογισμούς οι οποίοι μέ λογική επεξεργασία μεταλλάχτηκαν σέ ιδεολογίες, δέν μπορούν νά προσφέρουν καμία λύση.

 Σήμερα μέ αριστερούς λογισμούς "σκέφτεται" ο Ράμφος π.χ., μέ δεξιούς ο Γιανναράς, μέ δεξιούς κηρύττει ο πρ.Σαράντος καί μέ επικίνδυνους καταστροφικούς λογισμούς διδάσκει ο πρ.Ζήσης. Όλες του οι ταυτολογίες (η φιλανθρωπία τών Αγίων, εκκλησία είναι ο κλήρος) είναι κρυμμένοι εγωκεντρικοί λογισμοί οι οποίοι διαλύουν τήν παράδοσή μας. Π.χ. πώς είναι δυνατόν ένας Άγιος νά μήν είναι φιλάνθρωπος, δέν είναι δυνατόν. Ο σκοπός όμως τής ταυτολογίας είναι νά αυτονομήσει τήν φιλανθρωπία έτσι ώστε όπου ανιχνεύεται νά συνοδεύεται από τήν αγιότητα, έστω κι άν δέν υπάρχει.

Τό περίεργο μέ τήν υπόθεση τού Γέροντα είναι πώς ενώ έγινε ευρέως γνωστό ότι ο νεαρός υβριστής του αντλούσε από μιά τελευταία ηλεκτρονική αίρεση τής οποίας είναι οπαδός (ακόμα καί τίς ύβρεις τίς εισάγουμε!) κανένας δέν έδωσε σημασία. Διότι όλοι μας σήμερα επιθυμούμε νά εκφράσουμε μέ κάθε ευκαιρία τίς απόψεις μας, τίς σκέψεις μας καί ιδιαιτέρως οι ορθόδοξοι τήν αγάπη μας. (Το καϋμένο παιδί δέν ξέρει τί κάνει, αγάπη θέλει). Η αγαπολογία κυριάρχησε απολύτως ξεχνώντας ότι ο Κύριος μάς έδωσε εντολή νά αγαπήσουμε τούς εχθρούς μας, όχι τούς εχθρούς Του. Καί έχει μεγάλη σημασία η ταύτισή μας.

Ξεχάσαμε τόσο εύκολα ότι εκείνος ο οποίος δέν ξεχνά ποτέ τόν Κύριο, είναι ο εωσφόρος; ΈΠΑΨΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ; Η πνευματική ζωή έπαψε νά έιναι αόρατος πόλεμος; Θά αγαπήσουμε τόν εώσφόρο πρίν από τόν Κύριο; Μαζί μέ τον Κύριο; Μαζί μέ τόν άνθρωπο;

Αμέθυστος