ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΧΑΡΑ

  

Ἅγιος Σωφρόνιος*

Θὰ ἤθελα τώρα νὰ μιλήσω γιὰ ἐκεῖνο ποὺ μοῦ χάρισε ὁ Κύριος μετὰ τὴν ἐπιστροφή μου σὲ Αὐτὸν σὲ ὥριμη ἡλικία, ὅταν οἱ θεῖες ἐπισκέψεις συνδέονταν μὲ βαθειὰ προσευχὴ μετανοίας.

Στὴν ἀρχὴ αὐτῆς τῆς περιόδου τὸ Φῶς ἐμφανιζόταν μᾶλλον ὡς Πῦρ ποὺ κατέφλεγε ὁτιδήποτε αἰσθανόμουν ξένο πρὸς τὸν Θεὸ καὶ στὴν ἐπιφάνεια τοῦ σώματός μου καὶ στὸ ἐσωτερικὸ τῆς ψυχῆς μου.
Ὤ, τότε δὲν γνώριζα καὶ δὲν συνειδητοποιοῦσα τί συνέβαινε ἐντός μου.
Ἡ σκέψη μου δὲν ἐπιχειροῦσε νὰ ἐρευνήσει τὴ φύση τοῦ Πυρὸς καὶ τοῦ Φωτὸς ἐκείνου. Ἔπασχα στὴ μετάνοιά μου μὲ ὅλη μου τὴν ὕπαρξη· γνώριζα ὅμως ὅτι ἀναγεννήθηκα πνευματικά.
Ἐκεῖνα τὰ χρόνια μὲ κατέκλυζαν ἰσχυρὰ κύματα συναισθημάτων καὶ σκέψεων. Ἔρχονταν ἄλλοτε ξαφνικά, ἄλλοτε σταδιακά· κάποτε ὅλα ἀναμιγνύονταν ὅπως σὲ καιρὸ νυχτερινῆς καταιγίδας· εἶναι ἀδύνατον νὰ προσδιορίσω τώρα κατὰ χρονολογικὴ σειρὰ αὐτὰ ποὺ ἔζησα. Ἐκεῖνο ποὺ μὲ βεβαιότητα θυμᾶμαι εἶναι ἡ ἀκατάσχετη ὁρμή μου πρὸς τὸν Θεὸ ἀπὸ τὸν πόθο μου γι’ Αὐτὸν μέχρι θανάτου. Τὸν πόθο μου αὐτὸν τὸν ἐξέφραζα στὶς δεήσεις μου μὲ τέτοια αὐτοσυγκέντρωση, ὥστε, καὶ ἂν κατέβαινε Πῦρ ἢ Φῶς, δὲν ἀποσποῦσε τὴν προσοχή μου ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ὅλη ἡ ὁρμή μου στρεφόταν πρὸς Αὐτόν. Καὶ νά, τὴν ἡμέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου (ἴσως τὸ ἔτος 1924), τὸ Φῶς μὲ ἐπισκέφθηκε μετὰ τὴ Θεία Κοινωνία καὶ τὸ αἰσθάνθηκα σὰν ἐπαφὴ τῆς Θείας αἰωνιότητος μὲ τὸ πνεῦμα μου. Ἱλαρό, γεμάτο εἰρήνη καὶ ἀγάπη, τὸ Φῶς παρέμεινε μαζί μου τρεῖς ἡμέρες. Διέλυσε τὸν γνόφο τῆς ἀνυπαρξίας ποὺ στεκόταν μπροστά μου. Ἀναστήθηκα, καὶ μέσα μου, μαζί μου, ἀναστήθηκε ὁ κόσμος ὅλος. Οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου στὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας τοῦ Πάσχα ἀντήχησαν μέσα μου μὲ συγκλονιστικὴ δύναμη: «Ἀνέστη Χριστός, καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος». Καταπονημένος ἀπὸ τὸ θέαμα τοῦ γενικοῦ θανάτου, ἀνέζησα ἐκείνη τὴ στιγμή: Ἀλήθεια, καὶ ἡ ψυχή μου ἀναστήθηκε καὶ κανέναν πιὰ δὲν βλέπω νεκρό...
Ἂν τέτοιος εἶναι ὁ Θεός, πρέπει τὸ συντομώτερο νὰ ἐγκαταλείψω τὰ πάντα καὶ νὰ ἀναζητήσω μόνον τὴν ἕνωση μὲ Αὐτόν.

*απο το βιβλιο  Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι, σ. 274

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ: ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΧΑΡΑ (trelogiannis.blogspot.com)

 

Σώπα εὐλογημένε, εἶναι ὁ Χριστός καί μᾶς δοκιμάζει.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Πλανὰς πήγαινε γιὰ ἁγιασμὸ σὲ σπίτια χριστιανῶν. Κάποια φορὰ βρέθηκε στὸ Κολωνάκι μὲ τὸν Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη πού τοῦ ἔκανε τὸν ψάλτη) τὸν εἴχανε μάθει οἱ Κολωνακιώτες πού ἦταν εὐλαβὴς καὶ τὸν καλούσανε. Καὶ κατεβαίνει ἀπὸ ἕνα ἀρχοντικὸ σπίτι - οἱ ζητιάνοι μεταξὺ τοὺς τὸ λέγανε: "Ποῦ πάει ὁ παπάς; Πάει ἐκεῖ. Πᾶμε καὶ μεῖς". Καὶ ἤτανε στὴν οὐρὰ, μπῆκε λοιπὸν ἕνας ζητιάνος πού ἦταν πιὸ τσίφτης καὶ πηγαίνει κούτσα-κούτσα καὶ τοῦ λέει, παπὰ δῶσε μου. Καὶ ὅτι εἶχε στὴ τσέπη του ὁ Ἅγιος τὰ ἔβγαλε καὶ τὰ ἔδωσε. Ἤτανε δίπλα του ὁ Παπαδιαμάντης καὶ τοῦ λέει,
– Παπὰ πρόσεξὲ τόν, γιατὶ αὐτὸν τὸν βλέπω στὴν πιάτσα.
– Ναί, ναὶ, ναὶ, δὲν πειράζει, δὲν πειράζει.
Καὶ περπατώντας τὸ τετράγωνο, αὐτὸς κάνει τὸ γύρο τοῦ τετραγώνου ἀπὸ τὴν πολυκατοικία τὴν ἑπόμενη καὶ πάει στὸ δεύτερο στενό, καὶ...
κουτσαίνει πάλι καὶ ξαναπάει μπροστὰ στὸν Ἅγιο. Καὶ ξαναβγάζει ἀπὸ τὴν ἄλλη τσέπη ὁ παπὰς καὶ τὰ δίνει. Θύμωσε ὁ Παπαδιαμάντης καὶ τοῦ λέει,
– Παπὰ !!
– Ναί, ναὶ, τὸ ἔχω ὑπόψη μου, τὸ ἔχω ὑπόψη μου.
Στην τρίτη φορὰ κάνει τὸ ἴδιο. Ἐκεῖ, τὰ ‘χασε, ἔχασε τὸν ἔλεγχο ὁ Παπαδιαμάντης καὶ τοῦ λέει, – Καλὰ δὲν βλέπεις βρὲ παπὰ μου; Σήκωσε τὸ κεφάλι σου νὰ τὸν δεις. Ἀφοῦ εἶναι ὁ ἴδιος, φοράει τὰ ἴδια ροῦχα, τὰ ἴδια σκέρτσα κάνει.
Καὶ λέει,
– Σώπα εὐλογημένε, εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς δοκιμάζει.
Ὁ Χριστός, ὁ Κύριος ὅλων, τὸ εἶπε ξεκάθαρα: «Ο,τι κάνατε σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους ἀδελφοὺς μου, τὸ κάνατε σὲ μένα» (Ματθ. 25, 40). Εἶναι ἀψευδὴς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.
πηγή

Προσκυνητής: Σώπα εὐλογημένε, εἶναι ὁ Χριστός καί μᾶς δοκιμάζει. (proskynitis.blogspot.com)

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΩΝΑΚΙΟΥ

(189) ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΩΝΑΚΙΟΥ - YouTube

ΠΩΣ ΠΕΘΑΝΕ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ; Φραντσέσκο Λαμεντόλα

 Η θεολογία αρχίζει να πεθαίνει με τον Γουλιέλμο του Όκαμ

Έχουμε ήδη μιλήσει για αυτό σε αρκετές περιπτώσεις (δείτε το άρθρο Οι ρίζες του μοντερνισμού στο William of Ockham , που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο Accademia Nuova Italia στις 8/11/17), αλλά δεν θα κουραστούμε ποτέ να το επαναλαμβάνουμε: η ολίσθηση της θεολογίας Η προοδευτική και εκσυγχρονιστική ξεκινά από τον ύστερο Μεσαίωνα, με τη μορφή του Άγγλου Φραγκισκανού Γουλιέλμου του Όκαμ (1280-1349), σχεδόν σύγχρονου του Δάντη, ο οποίος ήταν ο πρώτος που ξέχασε τελείως τις απλές αποδείξεις ότι η θεολογία είναι φτιαγμένη να υποστηρίζει, να διαφωτίζει και να στηρίζει την πίστη, και όχι να τη βάζει σε κρίση και να την παρουσιάζει με ανυπέρβλητες δυσκολίες. Οποιοσδήποτε φιλόσοφος πριν από αυτόν το γνώριζε καλά και θα πρόσεχε να μην ακολουθήσει τέτοιο δρόμο. Οποιοσδήποτε φιλόσοφος θα θεωρούσε κακή χρήση της λογικής να τη χρησιμοποιήσει όχι για να συνεργαστεί με την πίστη, αλλά για να τη σκανδαλίσει. Ωστόσο, δεν είναι: σταθερός και σίγουρος στη στάση του, στις θέσεις του, κοιτάζει με κυρίαρχη περιφρόνηση όλο τον θησαυρό που έχει συσσωρεύσει μπροστά του η θεολογία, τον αναθεωρεί και τον δηλώνει άχρηστο, ξεπερασμένο, απαρχαιωμένο ή τουλάχιστον ότι χρειάζονται ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Τι μας θυμίζει αυτή η στάση; Είναι ακριβώς η ίδια με τού Karl Rahner και τους άλλους μοντερνιστές θεολόγους που κατάφεραν να ασκήσουν αποφασιστική επιρροή στη Β' Σύνοδο του Βατικανού και, μαζί με αυτή, στη ζωή της Καθολικής Εκκλησίας, ακόμη και στο δόγμα της.

«Το ξυράφι του Όκαμ»; η "μείωση" που προτείνει ο Ockham είναι κάτι παρόμοιο με ένα κλάδεμα τόσο πρόχειρο και άγριο που προκαλεί τον θάνατο όλων των φυτών του κήπου!

Για τον Ockham, δεν μπορούμε να έχουμε καμία εμπειρία του Θεού, επειδή έχουμε εμπειρία μόνο από αισθητά πράγματα, και όλη μας η γνώση είναι ο καρπός της εμπειρίας. Επομένως, είναι ένας ριζοσπαστικός εμπειρισμός , ή μάλλον ένας αληθινός αισθησιασμός. και δηλώνοντας ότι ο Θεός δεν μπορεί να βιωθεί, όχι μόνο απαξιώνει ή αγνοεί τη μυστικιστική οδό, αλλά καταρρίπτει και τον ορθολογικό δρόμο που οδηγεί, αν όχι στον Θεό, τουλάχιστον στη βεβαιότητα της ύπαρξής του. Οι πέντε αποδείξεις του Αγίου Θωμά του Ακινάτη; Όχι, για τον William of Ockham καμμία από αυτές δεν παρέχει μια πειστική απόδειξη της ύπαρξής του. Είναι πραγματικά ο εμπνευστής της σύγχρονης σκέψης, όπου δηλώνει ότι ο λόγος και η πίστη είναι δύο εντελώς ξεχωριστά και διακριτά πράγματα και ότι δεν υπάρχει πιθανή σύγκλιση μεταξύ τους. Όλες οι υλιστικές και άθρησκες εξελίξεις της σύγχρονης σκέψης εμπεριέχονται, ουσιαστικά, σε αυτή την κεντρική ιδέα. Μια ιδέα που θα αναπτύξουν οι διάφοροι Descartes, Locke, Hume, Kant και που ρίχνει στο καλάθι των αχρήστων αιώνες θεολογικού και μεταφυσικού προβληματισμού, όχι μόνο χριστιανικό, αλλά και παγανιστικό, απλά σκεφτείτε τον Πλάτωνα και πάνω απ' όλα τον Πλωτίνο.  Είναι επίσης ο πατέρας του ψυχολογισμού και του υποκειμενισμού, αφού υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη γνώση βασίζεται στην άμεση και απευθείας διαίσθηση των οντοτήτων, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να αποδειχθεί η ύπαρξή τους όταν κάποιος έχει άμεση εμπειρία από αυτές. Το να γνωρίζει, γι' αυτόν, περιορίζεται στο να σημειώνει τι υπάρχει. αλλά αυτό που υπάρχει, ουσιαστικά, συνοψίζεται σε αυτό που μπορούμε να ζήσουμε με τις αισθήσεις. Είναι προφανές ότι αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα ίδια τα θεμέλια του θρησκευτικού συναισθήματος, καθώς και της Αποκάλυψης: μήπως είχαμε άμεση και απευθείας γνώση της Ενσάρκωσης του Λόγου ή της Αγίας Τριάδας; Φαίνεται ότι ο Ockham δεν συνειδητοποιεί πλήρως τον καταστροφικό αντίκτυπο του τρόπου του να εδραιώσει τη σχέση μεταξύ πίστης και λογικής, πράγματι, ότι δεν συνειδητοποιεί καν πόσο περιοριστική και καταστροφική είναι η ιδέα του για τη λογική. Ο λόγος, τελικά, συνοψίζεται στην ψυχολογία, και πιο συγκεκριμένα στην «αποδοχή» των δεδομένων που στέλνουν οι αισθήσεις στο μυαλό. Εδώ δεν υπάρχει πλέον χώρος ούτε για μεταφυσική ούτε, μετά από προσεκτικότερη εξέταση, για την ίδια τη θεολογία: τι να κάνει ένας θεολόγος που, όπως ο Άγιος Θωμάς (ο απόστολος), πιστεύει μόνο σε ό,τι βλέπει, και αν δεν βάλει τα δάχτυλά σου στις πληγές του Χριστού, δεν πιστεύει στην Ανάστασή του; Προφανώς, από μια τέτοια προοπτική η θεολογία έχει καταστεί άχρηστη , και θα μπορούσαμε κάλλιστα να  κάνουμε χωρίς αυτήν. Γιατί να μην κάνει το τελευταίο βήμα, λοιπόν, και να μην κόψει την τελευταία, λεπτή κλωστή που την κρατάει ακόμα στη ζωή; Κατάλοιπο σεμνότητας ή έλλειψης συνοχής, ίσως λόγω λιγότερο ευγενών πρακτικών λόγων;

Οι πέντε αποδείξεις του Αγίου Θωμά του Ακινάτη; Όχι, για τον William of Ockham κανένα από αυτά δεν παρέχει μια πειστική απόδειξη της ύπαρξής του!

Δεν θέλουμε να αρχίσουμε να κάνουμε ψυχολογία μόνοι μας: απλά σημειώνουμε το γεγονός. Ένας θεολόγος που ανάγει τη γνώση σε αισθησιασμό δεν είναι πλέον θεολόγος, καθαρά και απλά: αν είχε λίγη συνοχή, θα έπρεπε να κηρύξει τελειωμένη τη θεολογία και να αλλάξει επάγγελμα. Αλλά ο Γουίλιαμ του Όκαμ δεν περιορίζεται στην αποδόμηση ολόκληρου του οικοδομήματος του υπεραισθητού, κάνει ακόμη περισσότερα: εφευρίσκει αυτό το κολασμένο όργανο που έχει μείνει στην ιστορία της φιλοσοφίας ως «ξυράφι του Όκχαμ» .
Η πληθώρα των μεταφυσικών οντοτήτων τον βαραίνει. Δεν φτάνει στο σημείο να κηρύξει την πτώχευση όλων των μεταφυσικών, αλλά αποφασίζει να εφαρμόσει μια ριζική αναδιάρθρωση, εξαλείφοντας όσο το δυνατόν περισσότερες οντότητες: κατεστραμμένα αγαθά, καλά για τα σκληρά και δεισιδαιμονικά κεφάλια των μεσαιωνικών μοναχών.

Τι είναι όμως τελικά το ξυράφι του Ockham; Μπορεί να συνοψιστεί σε αυτούς τους δύο τύπους του στοχαστή μας: Frustra fit per plura quod potest fieri per pauciora , "ό,τι μπορεί να γίνει με λίγα γίνεται μάταια με πολλά"; και Entia non sunt multiplicanda praeter necessitatem , «οι οντότητες δεν πρέπει να πολλαπλασιάζονται χωρίς ανάγκη».
Δεδομένου ότι εμείς οι σύγχρονοι είμαστε όλοι εγγόνια του Γουίλιαμ του Όκαμ και ζούμε βυθισμένοι στο αντιμεταφυσικό κλίμα και στον ιμανεντιστικό ορίζοντα που είναι τυπικά της νεωτερικότητας, αυτές οι έννοιες μας φαίνονται μαργαριτάρια σοφίας και οδηγούμαστε στο να δούμε στον συγγραφέα τους ή τουλάχιστον έτσι μας πρότειναν οι καθηγητές μας στο γυμνάσιο, έναν ωραίο πρόδρομο της σύγχρονης σκέψης (που αντιπροσωπεύει, από μόνος του, μια αξία και ένα διαπιστευτήριο ευγένειας). τόσο πολύ που μάς φαίνεται σχεδόν αδύνατο να πιστέψουμε ότι είδε μόνος του κάτι τόσο απλό και προφανές, ενώ κανείς πριν από αυτόν δεν ήταν ικανός να το κάνει.
Ωστόσο, αν πάρουμε την άποψη της κλασικής φιλοσοφίας, συμπεριλαμβανομένου του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, συνειδητοποιούμε ότι η «μείωση» που προτείνει ο Ockham είναι κάτι παρόμοιο με ένα κλάδεμα τόσο ωμό και άγριο που προκαλεί το θάνατο όλων των φυτών στον κήπο. .
Το θεμελιώδες ελάττωμά του είναι ότι ισχυρίζεται ότι η υποκειμενική ψυχολογία μπορεί να αντανακλά την τάξη του σύμπαντος. Αν σε μένα, έναν και μόνο άνθρωπο, μπορεί να φανεί χρήσιμο να μην πολλαπλασιάσω οντότητες για να μην δυσκολεύομαι πολύ να κατανοήσω την πραγματικότητα, ποιός μου δίνει το δικαίωμα να συμπεράνω ότι ο κόσμος ακολουθεί την ίδια σειρά των σκέψεών μου και ότι δεν εξετάζει την ύπαρξη περιττών οντοτήτων ;
Ποιος όμως καθιερώνει την αναγκαιότητα μιας οντότητας: ο άνθρωπος ή ο Θεός; Εδώ αγγίζουμε την άθρησκη ρίζα της εικασίας του Ockham, που επίσης ξέρει να κρύβει καλά, ίσως και από τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, είναι επίσης αλήθεια ότι ο δικός μας φροντίζει να διευκρινίσει ότι το «ξυράφι» του ισχύει μόνο για την εικαστική έρευνα και όχι για το σύμπαν που δημιούργησε ο Θεός: άθλια πονηριά , που θυμίζει περισσότερο τυπικό κενό παρά λογική συνοχή. Ας είμαστε συνεπείς: αν είναι άχρηστο ο νους να πολλαπλασιάζει οντότητες, είναι άχρηστο και ο Θεός να τις δημιουργεί. Το να λέμε ότι οι οντότητες δεν πρέπει να πολλαπλασιάζονται, αλλά αυτό μόνο στο εννοιολογικό επίπεδο και όχι στο οντολογικό επίπεδο, αφού η γνώση έχει μειωθεί σε εμπειρία, είναι επιθυμία να σωθούν και ο τράγος και το λάχανο: αδυναμία σκέψης ή υποκρισία.
Αν το πραγματικό είναι, για εμάς, μόνο αυτό που μπορούμε να το γνωρίζουμε εμπειρικά και ψυχολογικά, παραδεχόμενοι ότι ίσως ο Θεός λογίζεται διαφορετικά και επιτρέπει την ύπαρξη «απαραίτητων» οντοτήτων που, ωστόσο, δεν μας φαίνονται τέτοιες, είναι να βάλουμε ένα φύλλο συκής στην απιστία κάποιου.
Τι είναι απαραίτητο, ο Θεός ξέρει . Αν ο άνθρωπος ισχυρίζεται ότι αυτός το αποφασίζει, τότε όχι μόνο η μεταφυσική, αλλά και η πίστη στον Θεό γίνονται άχρηστα. Για να σωθούν τα φαινόμενα, το μόνο που μένει είναι να εισαγάγουμε το δόγμα της διπλής αλήθειας , όπως έκαναν πάντα όλοι οι αιρετικοί, από τους οπαδούς του Αβερρόη μέχρι τον Τζορντάνο Μπρούνο και πέρα: αυτό που φαίνεται στην ανθρώπινη λογική είναι ένα πράγμα και ένα άλλο η ίδια η πραγματικότητα.  Μετά τον Kant , τον άξιο διάδοχο του Ockham, δεν θα υπάρχει πλέον καμία ανάγκη ούτε για αυτό το φύλλο συκής: η μεταφυσική θα μπει σε αγκύλες και θα μεταφερθεί στη σοφίτα, όπου δεν θα ενοχλεί πλέον κανέναν. και η φιλοσοφία θα είναι ελεύθερη να προχωρήσει γρήγορα, χωρίς άλλες γελοιότητες, δισταγμούς ή ενδοιασμούς οποιουδήποτε είδους προς το Πράγμα καθ' εαυτό - το οποίο, τελικά, είναι το Είναι.

Ακόμη και σήμερα κυριαρχεί το δόγμα της διπλής αλήθειας, όπως έκαναν πάντα όλοι οι αιρετικοί, από τους οπαδούς του Αβερρόη μέχρι τον Τζορντάνο Μπρούνο και όχι μόνο! 

Ας ακούσουμε όμως τι λέει ο William of Ockham, απευθείας από το στόμα του (από: Quodlibeta , II, q. 1; I,, q. 1; μετάφραση στο: AAVV, Galassia philosophy , Florence, Casa Editrice Bulgarini, 2015, vol. 1 , σελ. 653-654):

Ισχυρίζομαι πρώτα ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί με φυσικό λόγο ότι ο Θεός είναι η άμεση επαρκής αιτία όλων των πραγμάτων.Τόσο επειδή δεν μπορεί να αποδειχθεί επαρκώς ότι άλλες αιτίες, για παράδειγμα τα ουράνια σώματα, δεν επαρκούν για να εξηγήσουν τα πολλά αποτελέσματα, και ότι, επομένως,νά μήν τίθεται μάταια, μια ΑΜΕΣΗ αποτελεσματική αιτία τους.  Και επειδή, αν μπορούσε να αποδειχτεί με φυσικό λόγο ότι ο Θεός είναι η επαρκής αιτία όλων των πραγμάτων, και δεν θα μπορούσε να αποδειχθεί με φυσικό λόγο ότι είναι η αποτελεσματική αιτία όλων των πραγμάτων, και αν δεν θα μπορούσε να αποδειχθεί με φυσικό λόγο ότι είναι αναγκαίο ή ανεπαρκές μερικό αίτιο του όλου, θα μπορούσε να αποδειχθεί με την ίδια ευκολία, με φυσικό λόγο, ότι είναι επαρκής αιτία των πάντων, και τότε οι άλλες επαρκείς αιτίες θα τεθούν άχρηστα.

Δεύτερον, βεβαιώνω ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί με φυσικό λόγο ότι ο Θεός είναι η επαρκής αιτία οποιουδήποτε αποτελέσματος, επειδή δεν μπορεί να αποδειχθεί ικανοποιητικά ότι υπάρχουν αποτελεσματικά φαινόμενα εκτός από τα γεννητά και φθαρτά των οποίων οι επαρκείς αιτίες είναι τα κατώτερα και ουράνια φυσικά σώματα . επειδή, δεν μπορεί να αποδειχθεί επαρκώς ότι οποιαδήποτε ξεχωριστή ουσία ή οποιοδήποτε ουράνιο σώμα προκαλείται από οποιαδήποτε επαρκή αιτία. Ούτε μπορεί να επιβεβαιωθεί αποδεδειγμένα ότι η διανοητική, πνευματική ψυχή (που είναι όλα σε όλα, και όλα σε κάθε μέρος) προκαλείται από κάποια αποτελεσματική, αφού δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι μια τέτοια ψυχή βρίσκεται μέσα μας. Από αυτό προκύπτει αναγκαστικά ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι ο Θεός είναι η μεσολαβητική αιτία οποιουδήποτε αποτελέσματος, διότι εάν μπορούσε να αποδειχθεί ότι ο Θεός είναι η μεσολαβητική αιτία ενός αποτελέσματος, θα μπορούσε επίσης να αποδειχθεί ότι είναι η άμεση αιτία καί ενός άλλου στο γένος της αποτελεσματικής αιτίας. Αλλά αυτή η δεύτερη θέση δεν μπορεί να αποδειχθεί, επομένως ούτε η πρώτη. Επομένως, συμπεραίνεται ότι δεν μπορεί φυσικά να αποδειχθεί ότι ο Θεός είναι η ολική ή μερική αποτελεσματική αιτία οποιουδήποτε αποτελέσματος.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι δυνατό επειδή - όπως λέγεται στο βιβλίο XII της Μεταφυσικής (του Αριστοτέλη) - ένας μόνο κόσμος μπορεί να έχει μόνο έναν πρίγκιπα. Τώρα, αφού μπορεί να αποδειχθεί φιλοσοφικά ότι υπάρχει μόνο ένας κόσμος, όπως βεβαιώνει ο Αριστοτέλης στο πρώτο βιβλίο «Περί Ουρανού», μπορεί επίσης να αποδειχθεί φιλοσοφικά ότι υπάρχει μόνο ένας Κύριος, αλλά αυτός ο Κύριος είναι ο Θεός. επομένως κλπ.

Ωστόσο, μπορεί να αντιταχθεί ότι ένα άρθρο πίστης δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθεί με εμφανή τρόπο, και δεδομένου ότι η πρόταση ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός είναι άρθρο πίστης;;;, επομένως κ.λπ. Καθώς ξεκινήσαμε να λύσουμε αυτό το ερώτημα, θα εξηγήσουμε πρώτα τι σημαίνει ο όρος «Θεός». Θα απαντήσω λοιπόν στην ερώτηση.

Ως προς το πρώτο σημείο, λέω ότι μπορούμε να δώσουμε δύο διαφορετικούς ορισμούς για τον όρο «Θεός». Το πρώτο είναι το εξής: Ο Θεός είναι κάτι που ξεπερνά όλα τα άλλα σε αριστεία και τελειότητα. Το δεύτερο είναι το εξής: Θεός είναι το ον από το οποίο δεν υπάρχει καλύτερο και τελειότερο.

Όσον αφορά το δεύτερο σημείο, λέω ότι, αν πάρουμε τον όρο «Θεός» στον πρώτο ορισμό, δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός, και επομένως δεν μπορούμε καν να γνωρίζουμε αν ο Θεός, κατανοητός με αυτή την έννοια, είναι μόνο ένας. Η συνέπεια είναι ξεκάθαρη. Η υπόθεση αποδεικνύεται ως εξής: η πρόταση «ο Θεός υπάρχει» δεν είναι αμέσως εμφανής, αφού πολλοί αμφιβάλλουν. Δεν μπορεί καν να συναχθεί από αμέσως προφανείς προϋποθέσεις, αφού κάθε επιχείρημα υπονοεί κάτι που πρέπει να αμφισβητηθεί ή να γίνει αποδεκτό στην πίστη. και δεν φαίνεται καν από την εμπειρία, όπως είναι σαφές.

Λέω επίσης ότι αν μπορούσε να αποδειχτεί ξεκάθαρα η ύπαρξη του Θεού -που σημαίνει «Θεός» με την έννοια που δείχνει ο πρώτος ορισμός-, σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε να αποδειχθεί και η μοναδικότητά του. Στην πραγματικότητα, αν υπήρχαν δύο θεοί Α και Β, ο Α θα ήταν, σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό, ένα πιο τέλειο ον από οποιοδήποτε άλλο, και επομένως επίσης πιο τέλειο από τον Β και το Β λιγότερο τέλειο από τον Α. Με τον ίδιο τρόπο, ωστόσο , επίσης το Β θα ήταν, εξ ορισμού, πιο τέλειο από το Α και το Α από το Β. που είναι προφανώς αντιφατικό. Έτσι, εάν ήταν δυνατό να αποδειχθεί αποδεικτικά ότι ο Θεός υπάρχει με την έννοια του πρώτου ορισμού, θα ήταν επίσης δυνατό να καταδειχθεί η μοναδικότητά του.

Τρίτον, λέω ότι η μοναδικότητα του Θεού δεν μπορεί να αποδειχθεί, αν κατανοήσουμε τον Θεό με την έννοια του δεύτερου ορισμού. Ωστόσο, ακόμη και αυτή η αρνητική πρόταση - "δεν μπορεί να αποδειχθεί με στοιχεία ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός" - δεν μπορεί με τη σειρά της να αποδειχθεί αποδεικτικά. αφού είναι δυνατό να αποδειχθεί ότι η μοναδικότητα του Θεού είναι αναπόδεικτη μόνο με την αντίκρουση όλων των αντίθετων επιχειρημάτων. Ακριβώς όπως δεν είναι δυνατόν να αποδειχτεί ότι τα αστέρια είναι άρτια ή ότι τα θεϊκά πρόσωπα είναι τρία. Ούτε, ωστόσο, μπορούν να αποδειχθούν ξεκάθαρα οι αρνητικές προτάσεις: δηλαδή, ότι δεν είναι δυνατό να αποδειχθεί ότι τα αστέρια είναι άρτια και ότι στον Θεό υπάρχουν τρία Πρόσωπα.

Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι δυνατό να αποδείξουμε την ύπαρξη του Θεού εάν κατανοήσουμε το «Θεό» με την έννοια του δεύτερου ορισμού. Διαφορετικά, στην πραγματικότητα, θα συνέβαινε μια άπειρη διαδικασία εάν ανάμεσα σε όλα τα όντα υπήρχε ένα από τα οποία δεν θα μπορούσε να υπάρχει άλλο προηγούμενο ή πιο τέλειο. Από αυτό, όμως, δεν προκύπτει καθόλου ότι υπάρχει μόνο ένα από αυτά τα όντα. το κρατάμε μόνο με πίστη.

Σήμερα η θεολογία δεν είναι πλέον ο τόπος των απαντήσεων, αλλά των αναπάντητων ερωτημάτων: της σιωπής του Θεού.Οι νέοι θεολόγοι αρέσκονται να ακούν τον ήχο της δικής τους φωνής ενώ διατυπώνουν ερωτήσεις που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει: ούτε ο Θεός, αφού κανείς δεν μπορεί έχει γνώση τους.

Αυτό το απόσπασμα, πιστεύουμε, ήταν απαραίτητο για να μπορέσει ο αναγνώστης να πάρει μια ιδέα για τον τρόπο συλλογισμού μας. Χωρίς να υπεισέλθουμε σε πολλές λεπτομέρειες, θα χρειαζόταν μια συγκεκριμένη μελέτη - απλά σημειώνουμε πόσο επιπόλαια ανάγει τα πράγματα σε ονόματα, σε ορισμούς, ξεφεύγοντας συνεχώς από το καθήκον της συνοχής για την εξαγωγή ακριβών συμπερασμάτων από ορισμένες προϋποθέσεις. Η θεολογία, γι' αυτόν, είναι τώρα απλώς ένα άδειο κέλυφος . ένα κέλυφος από το οποίο κάθε σαλιγκάρι μπορεί να πάει μια βόλτα σε όλο τον κόσμο, προς την κατεύθυνση που του αρέσει περισσότερο, αφήνοντας πίσω του το μακρύ σάλιο του.
Ποιος είναι ο Θεός; Αυτός ο θεολόγος, αυτός ο Φραγκισκανός μοναχός, αυτός ο άνθρωπος του Θεού, δεν ξέρει πια. ανάγει την ερώτηση σε μια ονομαστική, καθαρά ακαδημαϊκή ερώτηση και δίνει την απάντηση που θα έδινε ένας καθηγητής όταν μιλούσε για ουδέτερα και αφηρημένα πράγματα: του Θεού, λέει, μπορούν να δοθούν δύο ορισμοί. Τι, δύο ορισμοί; Ποιος είναι όμως ο Θεός για αυτόν; Ποιος είναι ο Θεός, για την Καθολική πίστη; Ποιος είναι ο Θεός, για τήν νόηση; Δεν ξέρουμε.

Στη συνέχεια, προχωρά στην εξέταση των δύο ορισμών και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κανένας από τους δύο δεν μπορεί να αποδειχθεί με απολύτως ικανοποιητικό τρόπο από τη λογική. Επομένως, καταλήγει απαθής, το μόνο που μένει είναι να προσφύγουμε στην πίστη.
Μπορείτε σχεδόν να ακούσετε τον κ. Bergoglio , που τολμά να πει, μπροστά στο πλήθος των πιστών, ότι ο θάνατος του Ιησού είναι μια βεβαιότητα της ιστορίας, ενώ η ανάστασή του είναι μια πράξη πίστης.
Συγχαρητήρια από καρδιάς: αυτοί οι ψεύτικοι θεολόγοι και αυτοί οι ψεύτικοι ιερείς ξέρουν μόνο πώς να μπερδεύουν τα νερά σε τέτοιο βαθμό που ο πιστός, ακούγοντάς τους, δεν θα ήξερε πια τι να πιστέψει και θα αμφισβητούσε ότι αυτός και οι πρόγονοί του είχαν εξαπατηθεί, γιά μερικές χιλιάδες χρόνια. Όσο για τη θεολογία, φαίνεται ότι τώρα χρησιμεύει μόνο για να εγείρει αμφιβολίες και να προκαλέσει δυσπιστία.

Σημειώστε πώς ο William of Ockham χρησιμοποιεί την αξιοσημείωτη σχολαστική του διαλεκτική μόνο για να καταρρίψει την αλήθεια, ποτέ για να την επιβεβαιώσει. Είναι μια αρνητική νοημοσύνη: του αρέσει να καταστρέφει, δεν του αρέσει να χτίζει. Πίστη είναι αυτό που πιστεύεται. αλλά ο λόγος, ε, έλα, ο λόγος δεν οδηγεί στην ίδια κατεύθυνση. Τα πράγματα της πίστης δεν μπορούν να αποδειχθούν με λογική, ούτε καν η ύπαρξη και η μοναδικότητα του Θεού. Και σημειώστε πόσο επιπόλαια κάνει έκκληση, αλλά μόνο όταν αυτό εμπίπτει στη γραμμή σκέψης του, στην κοινή λογική: αφού, λέει, δεν υπάρχει γενική συναίνεση για την ύπαρξη του Θεού, όπως πολλοί το αρνούνται(τον 14ο αιώνα!), τότε πρέπει να παραιτηθούμε να θεωρήσουμε την ύπαρξη του Θεού ως κάτι που πρέπει να δούμε και να διευκρινίσουμε. Λες και για έναν φιλόσοφο η συναίνεση του λαού είχε την παραμικρή αξία ως απόδειξη! Αλλά όλα αυτά είναι λογικά: αφού διαπιστωθεί, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, ότι η πραγματικότητα είναι αυτό που μας φαίνεται προφανές, είναι φυσικό να συμπεράνουμε ότι η ύπαρξη του Θεού δεν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία οντοτήτων, ή, τουλάχιστον, δεν εμπίπτει σε αυτό.για όλους τους ανθρώπους.

Αμφιβολίες, περισσότερες αμφιβολίες και περισσότερες αμφιβολίες. Η θεολογία αρχίζει να πεθαίνει με τον Γουλιέλμο του Όκαμ: από τον ψυχολογισμό του μέσω του Καρλ Ράχνερ, φτάσαμε στον κοινωνιολογισμό της Γνωστικής και αποστατικής «Αντιεκκλησίας» των ημερών μας!

Ο Γουλιέλμος του Όκαμ, επομένως, ανάγει τον θεολογικό λόγο σε ψυχολογισμό και νομιναλισμό: σε σημείο που ήταν γνωστός, στην εποχή του, ως Princeps Nominalium , ο πρίγκιπας των ονομάτων. Είναι βολικό για έναν θεολόγο να μεταφέρει τον προβληματισμό στο επίπεδο των ονομάτων, δηλαδή λέξεων και εννοιών. μπορεί κανείς να πλύνει τα χέρια του, όπως ο Πόντιος Πιλάτος, όσον αφορά τις οντότητες, δηλαδή την πραγματικότητα.
Επιπλέον, σε όλες τις περιπτώσεις, μπορεί πάντα να υπερασπιστεί τον εαυτό του πίσω από τον δικό του νομιναλισμό: Αλλά μιλούσα μόνο για το νόημα των λέξεων, όχι για τα πράγματα από μόνα τους! , θα πει, με προσβεβλημένη έκφραση, αν κάποιος του ζητήσει να λογοδοτήσει για τις καταστροφικές συνέπειες του δόγματος του. Φτωχή θεολογία, τι καταστροφικό μονοπάτι έχει πάρει, ξεκινώντας από τον Γουλιέλμο του Όκαμ.

Πώς μπορούμε να εκπλαγούμε που έχει φτάσει στις σημερινές αισχρότητες και παραλογισμούς; Σε έναν αυτοαποκαλούμενο Πάπα που ισχυρίζεται ότι ο Θεός δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τον άνθρωπο, ότι ο Θεός δεν είναι Θεός χωρίς τον άνθρωπο; Και γιατί να εκπλαγούμε αν από μια τέτοια «θεολογία» προέρχεται μια ηθική που δεν έχει πλέον καμία σχέση με τη χριστιανική ηθική; Και εδώ ο κ. Μπεργκόλιο δηλώνει, σαν να τον δάγκωσε μια ταραντούλα: Δεν δέχομαι να μιλάμε για έκτρωση ξεκινώντας από θρησκευτική σκοπιά. Η άμβλωση είναι ένα κοινωνιολογικό πρόβλημα και πρέπει να προσεγγιστεί από τη σκοπιά της κοινωνιολογίας . Έτσι, από τον ψυχολογισμό του William of Ockham, περνώντας από τον Karl Rahner, φτάσαμε στον κοινωνιολογισμό της γνωστικής και αντιεκκλησίας της αποστασίας εποχής μας . Αμφιβολίες, περισσότερες αμφιβολίες και πάντα αμφιβολίες: η θεολογία δεν είναι πλέον ο τόπος των απαντήσεων, αλλά των αναπάντητων ερωτημάτων: της σιωπής του Θεού . Στους νέους θεολόγους αρέσει να ακούν τον ήχο της δικής τους φωνής ενώ κάνουν ερωτήσεις που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει: ούτε ο Θεός, αφού κανείς δεν μπορεί να τόν γνωρίσει.

Come è morta la teologia? - Articolo di Francesco Lamendola (unavox.it)

ΑΠΟ ΕΔΩ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΟ Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ (δηλ., τὸ ἐρώτημα περὶ τοῦ ὄντος, περὶ τῆς αἰτίας καὶ τοῦ σκοποῦ τῶν ὑπαρκτῶν) ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΟΡΙΖΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ.. ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΑΛΥΨΑΝ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΓΟΗΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΔΥΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ; ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΙΤΙΩΔΗ ΑΡΧΗ. 

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΟΚΚΑΜ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΑΡΚΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. ΕΧΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΑΓΝΟΙΑ ΠΟΥ ΘΆ ΚΛΑΔΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΦΥΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΖΙΖΑΝΙΑ.

Δεύτερη οφειλόμενη απάντηση στον κ.Αδαμάντιο Τσακίρογλου

 

Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου (χημικός).

Εισαγωγικά

Ο κ.Αδαμάντιος Τσακίρογλου (Α.ΤΣ.) στο ιστολόγιό του «Ορθοδοξία και Οικουμενισμός» και στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://eugenikos.blogspot.com/2024/04/blog-post_775.html δημοσίευσε άρθρο που κάνει μεταξύ των άλλων και κριτική σε απόψεις του γράφοντα. Πριν  λίγες μέρες πάλι ο κ.Α.ΤΣ. δημοσίευσε σχετικό άρθρο πάλι με κριτική σε απόψεις μου γράφοντας  ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΨΕΥΔΗ.

Του στείλαμε να δημοσιεύσει και την άποψη του γράφοντος, που τη  δημοσιεύσαμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση  https://fdathanasiou.wordpress.com/2024/04/12/%ce%bf%cf%86%ce%b5%ce%b9%ce%bb%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b7-%ce%b1%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ba-%ce%b1%ce%b4%ce%b1%ce%bc%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%bf/

ΑΛΛΑ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ λέγοντας ότι «Το τι δημοσιεύω είναι δικό μου δικαίωμα, όπως και δικό σας. Και σε αντίθεση με εσάς δεν έχω πρόβλημα να δημοσιεύσω, ό,τι είναι καλό …». Δηλαδή η απάντηση στα ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΨΕΥΔΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ  δεν είναι καλό σύμφωνα με τον δημοκρατικό Α.ΤΣ. Μπορεί σύμφωνα με την λογική του κ.Α.ΤΣ. ο καθένας να γράφει ό,τι θέλει χωρίς αποδείξεις …. Ωραία δημοκρατικότητα…

Ό,τι δημοσιεύεται στη συνέχεια είναι ΓΡΑΠΤΗ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ  στο κείμενο  https://eugenikos.blogspot.com/2024/04/blog-post_775.html

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΟΥ κ.ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΥ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ...........

Δεύτερη οφειλόμενη απάντηση στον κ.Αδαμάντιο Τσακίρογλου | ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ (wordpress.com)

ΑΓΑΠΗΤΕ ΠΑΤΕΡΑ ΔΗΜΗΤΡΙΕ ΑΡΧΙΖΕΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΙΣΩΣ ΝΑ ΑΝΙΧΝΕΥΕΤΕ ΤΗΝ ΤΕΡΑΤΩΔΗ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ. ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΩΔΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΛΕΟΝ, ΜΕ ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΜΟΝΗ. ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ. ΕΙΝΑΙ ΑΛΑΘΗΤΟΙ ΥΒΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.ΠΙΣΤΟΙ ΤΗΝ ΝΟΜΙΚΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ. ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ.  ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΡΝΕΙΑΣ. ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ. ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΚΡΗ ΠΕΙΡΑ.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Ανώνυμος είπε...

Παρακολουθώντας τις σχετικές με την αμφισβήτηση της αγιοκατάταξης της Γερόντισσας Γαβριηλίας αναρτήσεις, μου δημιουργήθηκαν αρκετοί προβληματισμοί και απορίες τις οποίες καταθέτω.
Σε ποια Μητρόπολη ανήκει η κυρία Παπανικολάου και ποια η άποψη του οικείου επισκόπου για τα γραφόμενά της; Είναι ενήμερος; Έχει την ευλογία του;
Ο τρόπος , τον οποίο επέλεξε να δημοσιοποιήσει τις απόψεις της (απλές αναρτήσεις σε ιστολόγια), δεν είναι εκκλησιαστικά ενδεδειγμένος, γι’ αυτό και δεν πείθει.
Γιατί η κυρία δεν επέλεξε την εκκλησιαστική οδό: δια της Μητροπόλεως στη Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και δια της Συνόδου στο Πατριαρχείο να καταθέσει τον φάκελο με τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία της αμφισβήτησης; Θα απέφευγε έτσι την πνευματική ζημία που προκάλεσε όλος αυτός ο θόρυβος που δημιουργήθηκε με τις αναρτήσεις και επιπλέον και με την εμπλοκή της Μητροπόλεως Πειραιώς.
Αυτές οι προσωπικές πρωτοβουλίες και ο ανοίκειος εκκλησιαστικά τρόπος για ένα τόσο σοβαρό θέμα επισείουν αυστηρή τιμωρία από τη Σύνοδο και το Πατριαρχείο. Είναι γνωστή η περίπτωση του Κύπριου θεολόγου Ανδρέα Πιτσιλλίδη τον οποίο η Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου αφόρισε για θέματα πίστεως.
Αφού η αγία, σύμφωνα με την κυρία Παπανικολάου, θεωρείται ουκουμενίστρια, ουκουμενιστές είναι και όσοι την αγιοκατάταξαν και όσοι την αναγνωρίζουν, δηλαδή η Εκκλησία της Ελλάδος και το Πατριαρχείο. Αλήθεια, η κυρία σε ποια Εκκλησία ανήκει; Ποιον μνημονεύει;
Το θέμα της αμφισβήτησης της αγιοκατάταξης της συγκεκριμένης αγίας είναι μήπως και το θέμα της διδακτορικής διατριβής της κυρίας Παπανικολάου; Αν ναι, ποιος είναι ο επιβλέπων καθηγητής και ποια τα μέλη της επιτροπής που αξιολόγησαν την εργασία; Ποια η σχέση τους με τη Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και ποια με το Πατριαρχείο;
Η Μητρόπολη Καλύμνου τοποθετήθηκε στο θέμα αυτό; Επικοινώνησε με τον Μητροπολίτη τον οποίο μνημονεύει η κυρία Παπανικολάου;

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (223)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 

Συνέχεια από Παρασκευή, 19 Απριλίου 2024

Jacob Burckhardt
ΤΟΜΟΣ 3ος
ΜΕΡΟΣ ΟΓΔΟΟ: Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΟΙ ΕΠΙΣΤHΜΕΣ ΚΑΙ Η ΕΥΦΡAΔΕΙΑ

V. Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ - 3

Είναι προφανές ότι για να επεξεργαστεί επισταμένα ο Αριστοτέλης όλους αυτούς τους τομείς της επιστήμης, δηλαδή με τον τρόπο που επεξεργάστηκε την Ρητορική του και τα περί ζωολογίας έργα του, θα χρειαζόταν αναρίθμητες ζωές· όμως μόνο μία του αναλογούσε και αυτή την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Ξεκίνησε μελετώντας τα συμβάντα της φύσεως και της ιστορίας, σε μεγαλύτερη έκταση και βάθος από οποιονδήποτε άλλο φιλόσοφο πριν απ’ αυτόν. Στηρίχθηκε σε όλους τους τομείς των γνώσεων που προσέφεραν οι προκάτοχοί του, τόσο οι σοφιστές όσο και οι φιλόσοφοι, καθώς και σε άλλους συγγραφείς, με την βοήθεια της περίφημης προσωπικής του βιβλιοθήκης. Ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος ενίσχυσαν τις εκτεταμένες μελέτες του στο ζωικό βασίλειο με βασιλικές επιδοτήσεις, χάρη στις οποίες τα περί ζωολογίας έργα του εμφανίζουν έναν ανυπολόγιστο πλούτο γνώσεων, καθιστώντας τον αυθεντία της επιστημονικής ζωολογίας και της επιστημονικής βοτανικής, και εμπνευστή της συγκριτικής ανατομίας. Σ’ αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε την απέραντη πολιτική και ιστορική του γνώση που αποτυπώνεται στην Αθηναίων Πολιτεία, την πατρότητα της λογικής, χάρη στην οποία η ανθρωπότητα προσέγγισε τη γνώση των καθαρών μορφών και τη λειτουργία του αφηρημένου λόγου, τη δημιουργία της θεωρίας της ποιητικής τέχνης με την Ποιητική του, και μια δεύτερη εκδοχή της διδασκαλία της ευφράδειας με τη Ρητορική του. Και επιπλέον, τη γνώση και την κριτική των αρχαίων φιλοσοφικών συστημάτων, καθώς και τη μεταφυσική του, της οποίας όσο περιορισμένη αν είναι η συνεισφορά στον σχετικό τομέα, δεν παύει να αντιπροσωπεύει την αρχαιότερη προσέγγιση. Το οικοδόμημα τού οποίου υπήρξε ο εμπνευστής είναι γιγαντιαίο· παρά την αντιδραστική τοποθέτησή του απέναντι στην επιστήμη του σύμπαντος, είναι και παραμένει, όπως υποστηρίζει ο Δάντης: «ο πατήρ όλων όσων έχουν κάποιου είδους επίγνωση». Δεν μπορούμε να αρνηθούμε εντελώς το γεγονός ότι οι Έλληνες επέδειξαν συχνά απροσδόκητη αχαριστία απέναντι σε παρόμοιους διδασκάλους, και ότι αγνόησαν όλες τις σημαντικές συνέπειες των κατακτήσεων του Δημόκριτου και του Αριστοτέλη. Το 2ο αιώνα μ. Χ. γεννιέται ένα έργο όπως η Ιστορία των ζώων του Αιλιανού, το οποίο οφείλει την ύπαρξή του αποκλειστικά στα μεγαλοφυή κείμενα περί ζωολογίας του Αριστοτέλη, και παρά τις εσφαλμένες αντιλήψεις που παρεισφρύουν, ο συγγραφέας αποτυπώνει σημαντικές και αποκαλυπτικές παρατηρήσεις. Ο ίδιος ο Παυσανίας, ο οποίος είχε συνείδηση της ανάγκης αποκατάστασης μιας ισορροπίας, αποδεχόταν ακόμη ότι οι ποταμοί μπορούσαν να διασχίζουν τους ωκεανούς και να αναβλύζουν στη συνέχεια ως πηγές, ότι το ύδωρ της Στυγός ήταν θανατηφόρο, και θα έπρεπε να αποθηκευτεί στις οπλές των αλόγων· ότι οι Στυμφαλίδες όρνιθες, που ζούσαν ακόμη στην Αραβία, μπορούσαν να συνθλίψουν με τα ράμφη τους το σίδερο και τον χαλκό, ότι υπήρχαν Τρίτωνες κ.ο.κ., και ένα ακόμη πλήθος συγγραφέων εξακολουθούσε να εντυπωσιάζονται από προκαταλήψεις αυτού του είδους. Διότι ο μύθος, μέσα από τον οποίο τα μυστήρια της φύσεως αποκτούν ενίοτε ποιητική μορφή, δημιουργούσε στον παρατηρητή της μια ροπή αποδοχής προς οτιδήποτε το παλαιό, ή το νεότερο, το μακρινό ή το πλησιέστερο, και αυτή η ροπή δεν σταμάτησε να κατακλύζει, σαν τη θάλασσα, τις ήδη υπάρχουσες ακριβείς γνώσεις· ο ίδιος ο μύθος επέζησε δια μέσου των αιώνων, εμποδίζοντας την καθιέρωση του συσχετισμού μεταξύ αιτίου και αποτελέσματος. Στις φαντασιακές υπάρξεις ήρθαν να προστεθούν ευφάνταστοι λαοί, και μυθικές χώρες. Από τη στιγμή που ο ίδιος ο Ηρόδοτος, στις περιγραφές που ανιστορεί βασιζόμενος σε πληροφορίες τρίτων, όπως στην περίπτωση της Αραβίας, αποδέχεται απίστευτες μυθολογίες, οι σύντροφοι του Αλέξανδρου, μπορούσαν κι αυτοί επιστρέφοντας στην πατρίδα τους να αφηγούνται ανήκουστα ψεύδη· το γεγονός ότι οι Έλληνες είχαν τη δυνατότητα να γνωρίσουν βαθμιαία τον κόσμο, κατά την επιθυμία τους, ακόμη και χάρη στην εξάπλωση των αποικιών, δεν τους εμπόδιζε, δεδομένης της εγγενούς οκνηρίας τους στην καθημερινή ζωή, να απλοποιούν κατά το δοκούν και στο έπακρο, τις εμπειρίες τους.

Ο σύγχρονος κόσμος δεν θα πάψει να απορεί για την ευπιστία και αφέλεια που επιδείκνυαν οι Έλληνες απέναντι σε οτιδήποτε βρίσκεται εκτός του εσωτερικού βίου του ανθρώπου, και εκτός (αλλά και εντός) αυτών που προσελάμβαναν στην καθημερινή ζωή, για την ευκολία με την οποία προσαρμόζονταν και αποδέχονταν μια δεδομένη συνθήκη, για την άγνοια βασικών αντιλήψεων περί της φύσεως, των αιτίων και τον κανόνων λειτουργίας της, καθώς και για την φαινομενικά μηδαμινή επιρροή των υπεύθυνων μελετητών και μεγάλων εξερευνητών. Ήσαν πραγματικά ικανοί να επιδωθούν, κατά βούληση, στις σημαντικότερες και ευρύτερες δυνατές εμπειρικές έρευνες, εξ αιτίας όμως του ότι, όπως είπαμε, καμιά πόλη δεν απαιτούσε την αξιολόγηση του επιπέδου λόγιας γνώσης των μαθητών, και αργότερα των λειτουργών της, και κανένας ιερατικός θεσμός δεν επεδίωκε να περιχαρακώσει το πνεύμα του λαού της και να το προστατεύσει από παρανοήσεις και δεισιδαιμονίες, η μορφή της παιδείας τους δεν τους υποχρέωσε ποτέ να συμπεριλάβουν επισήμως τα αποτελέσματα επισταμένων ερευνών, η κάποιο ποσοστό αντικειμενικών δεδομένων· και οι συνθήκες αυτές που διακρίνονται απαράλλακτες στους Ιταλούς της Αναγέννησης, παρέμειναν αναλλοίωτες σε ολόκληρη την εποχή των Διαδόχων, και καμία αλεξανδρινή σχολή δεν τις τροποποίησε κατά το ελάχιστο. Το Αλεξανδρινό Μουσείο δεν υπήρξε ποτέ ένας θεσμός συνδεδεμένος με την αξιολόγηση, και τελικά η ίδια η Ρώμη δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια Κίνα. Οποιαδήποτε κατάρτιση υπερέβαινε το επίπεδο της κιθάρας, της γυμναστικής και της γραμματικής, συμπεριλαμβανομένης και της ποιητικής γνώσης, ανήκε στο χώρο της ελεύθερης πρακτικής εξάσκησης, την οποία ήταν δυνατόν να αποκτήσει κανείς στην αγορά, στο γυμναστήριο, ακούγοντας του φιλοσόφους, κ.ο.κ. και αργότερα, συμμετέχοντας στις υποθέσεις του Κράτους και στους πολέμους. Από τη στιγμή που κάποιος ήταν σε θέση, ως πολίτης και ως άνθρωπος γενικότερα, να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της καθημερινότητας, ελάχιστη σημασία είχε αν αντιλαμβανόταν τη γη ως σφαίρα, ή ως δίσκο, και δεν υπήρχε κανενός είδους «όνειδος» για την αποδοχή αυτής της τελευταίας ερμηνείας.

Αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι η σύγχρονη κριτική σκέψη, και η ακρίβεια στην αμερόληπτη αναπαράσταση ενός γεγονότος, συμβιβάζονται με το ψεύδος και την απάτη στις καθημερινές υποθέσεις, θα κρίνουμε ασφαλώς με πολύ μεγαλύτερη επιείκεια το πάθος των Ελλήνων για τη μυθοποίηση. Επιδίδονταν προθύμως στο ψεύδος, και αποδέχονταν με την ίδια ευκολία τις ψευδείς αφηγήσεις, όπως συμβαίνει σήμερα με τους κυνηγούς. Και θα ήταν εύλογο να αναρωτηθούμε, αν ο σύγχρονος κόσμος, που μορφώνεται στο σχολείο, διαβάζει, και έχει απαλλαγεί από τους μύθους και τις συναφείς ιστορίες τρόμου, είναι λιγότερο επιρρεπής στην πλάνη και δεν υπόκειται σε διαφορετικά επικίνδυνες ψευδαισθήσεις. Αλλά παρότι η γνώση του κόσμου (και ως τέτοια η σύγχρονη πρόοδος εκλαμβάνει μόνο τη γνώση της φύσεως, και όχι παράλληλα και του ανθρώπινου είναι) οφείλει να εξαπλώνεται συνεχώς, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, περιλαμβάνοντας όλες τις κατηγορίες των ανθρώπων, όλους τους λαούς και όλες τις φυλές, οι θεωρητικοί της εξέλιξης Hellwald και Hartmann αναγνωρίζουν ότι εξ αυτού του γεγονότος η ανθρώπινη οδύνη συνεχώς αυξάνεται.

Αλλά οι Έλληνες προτιμούσαν να διατηρούν τις πεποιθήσεις τους, αντί να ψάχνουν συνεχώς για νέες, και όσο περισσότερο λάτρευαν το μύθο, τόσο μεγάλωνε και το ποσοστό των ερευνητών τους, που ήταν σε θέση να αποστραφούν την πλάνη. Και πόσο αξιοθαύμαστο υπήρξε το θάρρος που τους εμψύχωνε, όταν κάποιος σαν τον Εύδοξο τον Κνίδιο (περί το 360 π. χ.) δήλωνε ότι ευχόταν να κατοικήσει κοντά στον ήλιο, για να μελετήσει τη μορφή, το μέγεθος και τις εκφάνσεις του, ακόμη και αν κινδύνευε να χάσει τη ζωή του, σαν άλλος Φαέθων ! Ακόμη και μ’ αυτή τη ψυχοσύνθεση, κατόρθωσαν βαθμιαία να συσσωρεύσουν μιαν ογκωδέστατη γνώση, με τη μορφή γραπτών κειμένων, στους τομείς, μεταξύ άλλων, των μαθηματικών, της αστρονομίας, της μηχανικής και της ιατρικής, ενώ οι Στωικοί, οι οποίοι περιφρονούσαν τη γνώση (της γεωμετρίας, της φυσικής κ.τ.λ.) κατέστησαν οι εμπνευστές της κλασσικής γραμματικής κατάταξης των λέξεων, αυτής ακριβώς που περιήλθε σ’ εμάς, δια των Λατίνων μελετητών της· και ο Χρύσιππος εισήγαγε τους περισσότερους τεχνικούς γραμματικούς όρους για τα μέρη του λόγου, και τις κλήσεις των ονομάτων. Έτσι ακριβώς, αυτό το έθνος, που θεωρούσε αυτονόητη την εξερεύνηση όλων των στοιχείων του κόσμου, όλων των φαινομένων που αξίζει να έρθουν στο φως, κατόρθωσε τελικά να αναδεχθεί σε οφθαλμό του κόσμου.

(συνεχίζεται)

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΛΥΣΣΩΔΟΥΣ ΕΩΣΦΟΡΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ ΠΗΔΑΛΙΟΥΧΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΟΥΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΑΓΙΟΜΑΧΟΥΣ.

                                                   

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΟΡΑΣ (χαλάρωσε)

Ας δούμε πρώτα, τι λέει ο μακαριστός πρωτ. κυρός Ιωάννης Ρωμανίδης: «Άγιοι λέγονται όλοι όσοι, κατά διαφόρους βαθμούς, μετέχουν της αγιοποιού-θεοποιού ενεργείας του Θεού. Στην κατηγορία των Αγίων συγκαταλέγονται οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Πατέρες και όλοι οι δια μέσου των αιώνων φίλοι του Χριστού, όσοι μετέχουν της φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού,[ΤΗΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ] μεταξύ τών οποίων οι μάρτυρες, οι όσιοι ασκητές, κληρικοί και λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι»[1]. Σε άλλο σημείο προσθέτει: «Η αγιότητα δεν έχει μια ουμανιστική και ηθικολογική έννοια, αλλά θεολογική. Άγιοι είναι όσοι θεραπεύθηκαν πνευματικά, δηλαδή όσοι, αφού η καρδιά τους καθαρίσθηκε, έφθασαν στον φωτισμό του νου και την θέωση. Αυτοί είναι τα πραγματικά -ενεργεία- μέλη του Σώματος του Χριστού. Υπάρχει η αντίληψη σήμερα ότι αν είναι κανείς καλός άνθρωπος, νομοταγής κλπ., τότε είναι καλός Χριστιανός, υποψήφιος άγιος. Οπότε, όλες οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας είναι υποψήφιοι Άγιοι. Αυτά, βέβαια, με τα κριτήρια των ηθικολόγων….Στην πατερική θεολογία όμως υπάρχει άλλη αντίληψη. Όποιος θεραπευθή, αυτός ο θεραπευμένος είναι άγιος. Διότι άγιος στην πατερική παράδοση σημαίνει ένας θεραπευμένος άνθρωπος και τίποτε άλλο»[2].[ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ]

Ας δούμε τώρα τι λέει και ο μακαριστός πρωτ. κυρός Γεώργιος Μεταλληνός. Ο μεγάλος αυτός θεολόγος τόνιζε ότι για την αγιοκατάταξη πρέπει να συντρέχουν απαραίτητα οι εξής έξι προϋποθέσεις: α) η εκπεφρασμένη και αποδεδειγμένη ακραιφνής ορθόδοξη πίστη του προς αγιοκατάταξη προσώπου, χωρίς την παραμικρή απόκλιση και σκιά, β) η αποδεδειγμένη χάρη της θαυματουργίας, εν ζωή και μετά την κοίμησή του, μακριά από υποκειμενισμούς και αόριστες φημολογίες, γ) η μετά την κοίμησή του αφθαρσία, ή ευωδία, ή μυροβλυσία των λειψάνων του, δ) η φανέρωση διά θαυμαστών αποκαλύψεων της αγιότητάς του σε ευσεβείς και ενάρετους ανθρώπους, ε) η απόλυτα βεβαιωμένη αγία και ενάρετη ζωή του από το εκκλησιαστικό σώμα και στ) η παρέλευση αρκετού χρόνου, ακόμη και εκατό, για αγιοκατάταξη, από την κοίμησή του, ώστε να μην υπάρχουν στη ζωή, συνδεόμενα συναισθηματικά με αυτόν πρόσωπα. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα παραπάνω δεν τα ακούσαμε από τρίτους, αλλ’ απ’ ευθείας από τον ίδιο τον μακαριστό π. Γεώργιο, (ως αυτήκοοι μάρτυρες), κατά την μακροχρόνια συνεργασία που είχαμε μαζί του και τα καταθέτουμε στο εκκλησιαστικό πλήρωμα ως πολύτιμη παρακαταθήκη και ως οδηγό πλεύσεως στην Εκκλησία. Επίσης μόλις είναι ανάγκη να τονίσουμε με έμφαση, ότι και αυτοί ακόμη οι φανατικοί οπαδοί της μακαριστής αναγκάζονται να ομολογήσουν και να παραδεχθούν, ότι ούτε θαύματα μαρτυρούνται, (εν ζωή, ή μετά θάνατον), στην περίπτωσή της, ούτε ευωδία, ή μυροβλυσία των λειψάνων της.

Στο σημείο αυτό θα έπρεπε να κλείσουμε το άρθρο μας, διότι τα όσα παραπάνω παραθέσαμε από μόνα τους είναι ικανά να συντρίψουν κάθε αντιλογία, να κονιορτοποιήσουν κάθε αντίθετο επιχείρημα και να πείσουν κάθε καλοπροαίρετο μέλος της Εκκλησίας. Όταν μιλάει ο ουρανός, τότε οι άνθρωποι θα πρέπει να σιγούν.

ΑΓΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΙΟΘΕΤΗΜΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. Ο ΠΡΟΣΛΗΦΘΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΟΝ. ΑΛΙΜΟΝΟ ΑΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΘΕΡΑΠΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ. ΘΑ ΠΑΝΕ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΤΟ ΤΙ ΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΔΕΥΟΝΤΕΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΚΤΙΣΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΣΤΑ ΚΑΘ ΗΜΑΣ, ΤΟ ΠΩΣ ΟΥΣΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΖΩΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΣΩΖΕΙ. ΘΑ ΣΥΝΕΠΙΚΟΥΡΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ. ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΝΑΠΟΔΟ ΜΑΚΑΡΘΙΣΜΟ. ΕΛΕΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ. ΘΑ ΚΥΝΗΓΑΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ, ΗΜΑΡΤΟΝ ΚΥΡΙΕ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΟΙΤΑΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΔΩΣΟΥΜΕ ΔΙΑΓΝΩΣΗ. ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ Ο ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ. ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ Ο ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ. ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΖΩΙΚΟ ΑΙΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟ ΑΙΩΝΑ.
ΝΑ ΚΥΡΗΞΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΙΡΑΙΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΑΡΑΝΤΑ ΗΝΕΡΕΣ ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ.... Ο ΚΥΡΙΟΣ ΦΥΛΑΣΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΔΟΛΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ. ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΕΝΤΑΣΗ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΗΤΑ.
ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΜΕ ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΣΤΑ ΚΑΜΙΝΙΑ...ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΚΑΜΙΝΙΑ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΥΨΗΛΟΤΕΡΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΖΗΛΟ ΚΑΙ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ π. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ΠΑΠΑΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟ Ή ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΤΑΝ ΕΡΕΙΔΟΝΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ. ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΟΠΕΡΙΧΩΡΗΣΗΣ. Η ΑΛΛΗΛΟΠΕΡΙΧΩΡΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ. ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΟΥ ΤΑΙΖΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΗΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΑΕΙ ΟΛΟΥΣ ΑΠΟ ΒΟΥΣΜΑΝΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΖΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΙΓΚΙΓΚ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΙ ΑΛΛΟ ΛΙΜΟΚΤΟΝΕΙ ΥΛΙΚΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΠΛΟ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΖΗΛΟ ΌΤΑΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΧΑΡΙΤΙ ΚΥΡΙΟΥ. ΝΑΙ ΧΑΡΙΤΙ ΚΥΡΙΟΥ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΠΙΟ ΑΠΛΑ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΙΔΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΟΙ ΓΙΩΤΑΔΕΣ. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ.

Η εκούσια πτωχεία της κι ο πολιτισμός της, όπως και το σέβας που έδειχνε στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, άγγιξε τον λαό της Ινδίας. Μορφωμένοι Βραχμάνοι ή απλοί άνθρωποι της ζήτησαν να τους μιλήσει για την Ορθοδοξία και την εκκλησία στην οποία ανήκε. Τότε τους έδινε ένα Ευαγγέλιο ή μία Φιλοκαλία. Έσωσε πολλούς Ευρωπαίους Χριστιανούς από πνευματικές επιρροές και απογοητεύσεις. Πίστευε πλέον ότι έκανε το θέλημα του Θεού όταν ξαφνικά της ήρθε το μήνυμα από τους αγγέλους όπως η ίδια έλεγε, «τώρα είσαι σε θέση να πας για Μοναχή». Η ίδια άφησε το θέμα ανοιχτό και πίστευε ότι ο Θεός για άλλη μια φορά θα την οδηγούσε.Πολλοί από αυτούς έγιναν ορθόδοξοι ιερείς ή μοναχοί.Πήγε στα Ιεροσόλυμα, στη Μονή των Αγίων Μάρθας και Μαρίας αδελφών του Αγίου Λαζάρου στη Βηθανία. Εκάρη μοναχή στην Πάτμο από τον Μακαριστό π. Αμφιλόχιο Μακρή. Η μακαριστή Γερόντισσα Γαβριηλία έγινε το δεξί χέρι του μακαριστού π. Χρυσοστόμου Παπασαραντόπουλου στην Κένυα, κι ακολούθησε τον Σεβασμ. Ειρηναίο Γαλανάκη (Κισσάμου και Σελίνου) στην Βόννη όταν αυτός εκδιώχθηκε κατά την δικτατορία.Πνευματικός της ήταν ο Αρχιμ. π. Lev Giller. Ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ της είχε κάνει πρόταση να παραμείνει ως Ηγουμένη της Γυναικείας Αδελφότητας. Όλα γύρω της απέπνεαν πνευματική αγάπη και υψηλό επίπεδο. Στο τέλος της ζωής της έζησε 2 χρόνια στην Αγία Σκέπη στο μετόχι του Αγ. Νεκταρίου στην Αίγινα απέναντι από την Παλαιοχώρα την 1η επισκοπή του Αγ. Διονυσίου. Κατόπιν με το πνευματικοπαίδι της επήγε στη Λέρο για τον τελευταίο χρόνο της ζωής της. Κοιμήθηκε στις 27 Μαρτίου 1992 σε ηλικία 95 ετών, στην οικία Θεοτοκά στον Άγιο Νικόλαο στο Λακκί της Λέρου… ανασηκώνοντας τα χέρια της στον ουρανό… Εκείνη την στιγμή τα πνευματικά της παιδιά άκουσαν καθαρότατα μια νεανική φωνή να τραγουδά μια μελωδία άγνωστη, χαρμόσυνη, Αγγελική… Αυτό κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα και μετά μια σιωπή πλημμύρισε το κελί της…

Αξιώθηκε επίσης και της απόκτησης του διορατικού χαρίσματος. Έλεγε ότι κάποτε οι άγγελοι της είπαν ότι αυτό που μετράει πιο πολύ είναι το ποσόν και το ποιόν της αγάπης που δίνεις στους άλλους χωρίς διακρίσεις!

ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΤΑΤΟΙ ΣΕ ΠΟΣΟΥΣ ΙΝΔΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ; ΟΚ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΙΝΔΩΝ.

Πόσα στόματα κρέμονται σε ένα κουτί γάλα;

Ο ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟΝ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟΜΑΧΙΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΡΑ. Η ΕΙΡΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΑΠΟΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΑΓΙΟΜΑΧΟΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΣΤΥΛΟ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟ.

ΛΕΩΝ ΣΤΥΛΟΣ

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ

https://www.triklopodia.gr/%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%B9%CE%BC-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BB/

Η ΠΡΑΞΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ, μετά την ψυχή, έρχεται καί τής συνειδήσεως. Francesco Lamendola

 

Και μετά την ψυχή, έρχεται η συνείδηση: τι μένει; Αδύναμη σκέψη και θρησκεία; Η θεολογία χάθηκε, αντικαταστάθηκε από τα μαθηματικά: πώς η φιλοσοφία έχει γίνει ο παρκαδόρος των φυσικών επιστημών. Bergoglio ο μαθητής του Gianni Vattimo.

Εδώ και αρκετούς αιώνες, η φιλοσοφία παίζει με την έννοια της ψυχής: την υποβίβασε στη σοφίτα, μετά πέταξε το κλειδί, φοβούμενη μήπως πάει κάποιος να την ξεθάψει ή μάλλον φοβούμενη ότι η μνήμη της θα έριχνε ένα χλευαστικό φως σ' αυτή, αφού είχε απελευθερωθεί από τις δεισιδαιμονικές πεποιθήσεις στην υπερφυσική διάσταση. Η φιλοσοφία, στην πραγματικότητα, σταμάτησε να μιλά για την ψυχή ξεκινώντας από την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα, αλλά ήδη από την Αναγέννηση άρχισε να μιλά για αυτήν με μια νέα και διαφορετική έννοια. Η τομή χρονολογείται από την εποχή του Bernardino Telesio (1) ; με τον Giordano Bruno και τον Tommaso Campanella, μιλάμε τώρα για την ψυχή σχεδόν μόνο για να υποδείξουμε την ευαίσθητη ψυχή, με την αβερροϊστική έννοια (2) , και όχι πλέον την ψυχή ως αθάνατη διάσταση του ανθρώπου, με την πλατωνική (3) και την αυγουστιανή έννοια, και ούτε καν με Θωμιστική έννοια. Μόνο η θεολογία συνέχισε να μιλά για αυτό: αλλά από τον 17ο αιώνα η θεολογία έχασε το στέμμα της ως βασίλισσα των επιστημών και αντικαταστάθηκε από τα μαθηματικά. Ενώ η φιλοσοφία έχει ξεκινήσει εκείνη την υλιστική, αισθησιακή και ιμμανεντιστική ολίσθηση (εκδ. Kant), που θα την οδηγούσε στην παρούσα ερήμωση, δηλαδή να θεωρεί τον εαυτό της άξιο το πολύ να βγάλει δικά της τα συμπεράσματα της χημείας, της βιολογίας, της φυσικής και μέρος των λεγόμενων ανθρωπιστικών επιστημών ή να ασκεί την ανάλυση της γλώσσας, αλλά δεν είναι πλέον εξουσιοδοτημένη να πει λέξη, έχοντας χάσει το συγκεκριμένο έδαφος στο οποίο θα ασκήσει τον προβληματισμό της: την ολότητα.

Νευρικό σύστημα .

Δώσε μου μυαλό και θα σου δώσω Πλάτωνα, Δάντη, Λεονάρντο. . . Αυτό που βιώνουμε είναι η πράξη θανάτου της φιλοσοφίας. Δεν είναι περίεργο: ο άνθρωπος είναι αυτός που πεθαίνει. Από τότε που γύρισε την πλάτη του στον Θεό, έγινε βάρος για τον εαυτό του: τι κάνει στη γη; Ούτε αυτός το ξέρει πια... 

 Ξεκινώντας από τον Χιουμ και τον Καντ, η φιλοσοφία αποφάσισε να απαλλαγεί από τη μεταφυσική, γι' αυτό και δεν μπορούσε πλέον να σκεφτεί το πράγμα καθαυτό: σε εκείνο το σημείο το μόνο που απέμενε ήταν μια μακρά αγωνία, συνοδευόμενη από μια εξίσου μακρά ευθανασία. Η σκέψη της ψυχής αυτοαναστέλλεται. Η σκέψη της μεταφυσικής αυτοαναστέλλεται. Αφού ανέστειλε τη σκέψη του πράγματος καθεαυτό, άρα και της οντολογίας, τι τής απέμεινε να κάνει, αν όχι τόν παρκαδόρο των φυσικών επιστημών; Και έτσι έγινε. Η εγκατάλειψη της έννοιας της ψυχής ήταν το προοίμιο της εγκατάλειψης της έννοιας της συνείδησης. Δεν είναι απαραίτητο, λένε οι φιλόσοφοι του τέλους του 20ου αιώνα και εκείνοι του 21ου αιώνα, να υπάρχει συνείδηση: αρκεί να υπάρχει ένα νευρικό σύστημα, να υπάρχει εγκέφαλος και να υπάρχουν εγκεφαλικές λειτουργίες. εφόσον υπάρχουν οι νευροχημικές λειτουργίες. Το πνεύμα? Μια φαντασίωση των Ελλήνων και των μεσαιωνικών φιλοσόφων. Συνείδηση? Αναπόδεικτη υπόθεση και, σε κάθε περίπτωση, άχρηστο παράρτημα. Δεν χρειάζεται να υπάρχει συνείδηση ​​(άλλωστε, το ξυράφι του Ockham είναι πάντα χρήσιμο!) (4) , αρκεί να υπάρχει μια ροή αισθήσεων, σκέψεων, εγκεφαλικών λειτουργιών. Τελικά, ο Πιραντέλλο είχε δίκιο: δεν υπάρχει εαυτός, υπάρχουν μόνο μάσκες. δεν υπάρχει συνείδηση, αλλά μόνο μια ροή διαθέσεων, προσωρινών ψυχικών συσσωματώσεων.

 Όλα ξεκινούν από τον εγκέφαλο και όλα τελειώνουν με τον εγκέφαλο: ο πνευματικός κόσμος, ή ο λεγόμενος έτσι, 

Φειδίας, η Ακρόπολη των Αθηνών, 432 π.Χ

είναι απλώς ένα επιφαινόμενο του φυσικού κόσμου. Δώσε μου εγκεφαλικά κυκλώματα και θα σου δώσω το Συμπόσιο , τη Θεία Κωμωδία και τις τραγωδίες του Σαίξπηρ. Θα σου δώσω τη μουσική του Μπαχ, του Φειδία και των καθεδρικών ναών, του Ραφαήλ και του Βαν Γκογκ.Τι είμαστε; Προϊόν του εγκεφαλικού μας συστήματος. Μπορούμε να πούμε κάτι άλλο, μπορούμε να τολμήσουμε σε διαφορετικό έδαφος; Όχι βέβαια: θα ήταν σαν να θέλω να κάνω μεταφυσική. Και χρειάστηκαν έξι αιώνες ο σύγχρονος άνθρωπος για να απελευθερωθεί από τη μεταφυσική. δεν πρέπει να πάμε πίσω, θα ήταν σαν να ομολογούμε την ήττα της λογικής. Ο Χιουμ το είπε ήδη (5) : κάψτε όλα τα βιβλία που μιλούν για μεταφυσική! Και έτσι έγινε: δεν τα έκαψαν, αλλά τα κλείδωσαν στη σοφίτα και πέταξαν το κλειδί.

Το ταξίδι του Πάπα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, 2019 .

Αδύναμη σκέψη, αδύναμη Εκκλησία. Με το έγγραφο του Άμπου Ντάμπι, ο Μπεργκόλιο ισχυρίζεται ότι αυτή η «ολοκαίνουργια» ερμηνεία του Καθολικισμού είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλη την Εκκλησία: δηλαδή, ότι όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στον Θεό είναι αληθινοί, όμορφοι και καλοί, ακόμη και αυτοί που δεν οδηγούν στον Θεό καθόλου, γιατί αρνούνται και δεν θέλουν να μάθουν γι' Αυτόν ! 

 Τώρα , η σύγχρονη σκέψη έχει βασίσει όλο της το πρόγραμμα και όλες τις υποσχέσεις της στην ελεύθερη άσκηση της λογικής. Αλλά η νόηση, σε κάποιο σημείο, τήν ανάγκασε να απαλλαγεί από, σαν να ήταν έρμα, την ψυχή, την αθανασία, τον Θεό, το υπερφυσικό, το αόρατο. μετά, τέλος, και της συνείδησης, το τελευταίο όρυγμα που προσπάθησαν να υπερασπιστούν ορισμένοι μεταμοντέρνοι φιλόσοφοι, όπως ο David Chalmers, με τη θεωρία του για τα ζόμπι (6) . Αλλά όχι, οι διάφοροι Churchland του απάντησαν (Paul και Patricia: σύζυγοι, συν την κόρη τους, όπως σε μια βραβευμένη πανεπιστημιακή εταιρεία): αν υπάρχει το φυσικό στοιχείο, μπορεί να υπάρχει και η σκέψη. αλλά καμία σκέψη δεν είναι δυνατή χωρίς φυσική προέλευση. Δεν ξύνετε το κεφάλι σας επειδή αισθάνεστε φαγούρα, αυτό θα ήταν μια εθελοντική πράξη που υπαγορεύεται από τη συνείδησή σας. ξύνεις το κεφάλι σου επειδή το κεφάλι σου τρώει (ναι, αλλά ποιόν;) και το χέρι σου κινείται για να ανταποκριθεί σε ένα φυσικοχημικό ερέθισμα.

Έτσι γίνεται η φιλοσοφία στις μέρες μας. Άλλωστε, οι θεωρητικοί της αδύναμης σκέψης το έχουν πει ξανά και ξανά: η εποχή των μεγάλων αφηγήσεων τελείωσε, η εποχή των θεμελίων τελείωσε. Πρέπει να προσαρμοστούμε στο να κάνουμε φιλοσοφία χωρίς συγκεκριμένες και καθολικές βάσεις: πρέπει δηλαδή να τρέχουμε ακόμα κι αν δεν έχουμε πια πόδια. Πώς, δεν είναι ξεκάθαρο. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: αυτοί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πολύ για τη σκέψη. αυτό που τους ανησυχεί είναι η πράξη , (7) η ανθρώπινη δράση. Τελικά, είναι σχεδόν όλοι μεταμαρξιστές ή νεομαρξιστές, δηλαδή αριστεροί Χεγκελιανοί μεταμφιεσμένοι σε μεταμοντέρνους. όπως ο Vattimo, που το 2015 ανακάλυψε τον... κομμουνισμό.

Paul και Patricia Churchland.

Η βραβευμένη εταιρεία Churchland (Paul) & Churchland (Patricia) plus κόρη: η αδύναμη σκέψη είναι η θεωρητική της βάση, η λογική της υπόθεση, σαν τραμπολίνο, η απόλυτη, από την οποία απογείωσαν την (τρελή) πτήση τους !

Ο Maurizio Ferraris γράφει στο εγχειρίδιο Il gusto di pensiero (Torin, Paravia, 2019, vol. 3, Philosophy from Schopenahher to contemporary debates , σελ. 793-794):
Φιλόσοφοι όπως ο Nagel, ο Crane, ο Lowe και ο Chalmers, για τους οποίους η συνείδηση ​​είναι ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό της νοητικής δραστηριότητας που δεν μπορεί να αναχθεί στις οντότητες και τους νόμους στους οποίους βασίζονται οι φυσικές επιστήμες, αντιτίθενται από φιλόσοφους όπως ο Daniel Dennett, ο Paul Churchland και η Patricia. Churchland, για τούς οποίους η νευρολογική μελέτη του εγκεφάλου είναι ό,τι χρειάζεται για να εξηγήσει τη νοητική δραστηριότητα, χωρίς να χρειάζεται να υποθέσει κανείς ψυχικές καταστάσεις εξοπλισμένες με συνείδηση.

Ο Paul και η Patricia Churchland (γεννημένοι το 1942 και 1943 αντιστοίχως) υπερασπίζονται μια ELIMINATIVIST(έλεγχος δραστηριότητος) αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η έννοια της "συνείδησης" είναι επιστημονικά κενή, και επομένως προορίζεται να "εξαλειφθεί" με την πρόοδο της νευροεπιστήμης και να αντικατασταθεί από κατάλληλες επιστημονικές αντιλήψεις. .

Ομοίως, για τον Daniel Dennett (γεννημένος το 1942), η διαισθητική απόδειξη ότι είναι ένα υποκείμενο ικανό για συνειδητές καταστάσεις (υποκειμενικές, προοπτικές, πρώτου προσώπου) είναι ένα απατηλό αποτέλεσμα, το οποίο προέρχεται από τη λειτουργία του εγκεφάλου:
«Στον εγκέφαλό μας υπάρχει μια κάπως τυχαία συνάθροιση εξειδικευμένων εγκεφαλικών κυκλωμάτων, τα οποία, χάρη σε διάφορες συνήθειες που προκαλούνται εν μέρει από τον πολιτισμό και εν μέρει από την ατομική αυτοεξερεύνηση, συνεργάζονται για να παράγουν περισσότερο ή λιγότερο τακτοποιημένα, περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικά, περισσότερο ή λιγότερο καλά σχεδιασμένα από μια εικονική μηχανή, τη «μηχανή Joycian» («Συνείδηση»).

Για τον Dennett, το θέμα είναι μια «εικονική μηχανή», καθώς δεν αντιστοιχεί σε ένα εξειδικευμένο εγκεφαλικό κύκλωμα, αλλά μάλλον προκύπτει από παροδικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ διαφόρων εγκεφαλικών κυκλωμάτων. και είναι μια «Τζοϊκή μηχανή», καθώς παρουσιάζεται με τη μορφή ενός ρεύματος συνείδησης. Έτσι κατανοητό, το θέμα είναι απατηλό, γιατί παρουσιάζεται ως ο «διοικητής» του πληρώματος εγκεφάλου, ενώ στην πραγματικότητα είναι το πολύ ο «εκπρόσωπος» του συνασπισμού εξειδικευμένων κυκλωμάτων που κάποια στιγμή κυβερνά το πλήρωμα. . Καθώς αλλάζει ο συνασπισμός, αλλάζει και ο εκπρόσωπος. Η ιδέα ενός ενιαίου υποκειμένου της συνείδησης είναι, από αυτή την άποψη, μόνο ένα παραπλανητικό αποτέλεσμα, που προκύπτει από την ταχεία διαδοχή διάφορων εκπροσώπων.

Gianni Vattimo.

Gianni Vattimo: Ο πραγματικός δάσκαλος του Bergoglio; Αδύναμη σκέψη, αδύναμη θρησκεία. αδύναμη σκέψη, χωρίς δόγματα. αδύναμη σκέψη, κανένα δόγμα. Ο Bergoglio είναι ο πιο συνεκτικός, ο πιο συνεπής μαθητής του Gianni Vattimo: του αξίζει ένα άριστα δέκα

Είναι σαφές ότι η βραβευμένη εταιρεία Churchland & Churchland έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο από την αδύναμη σκέψη, δεδομένου ότι η σκέψη, γι' αυτήν, δεν είναι παρά μια πολυτέλεια που η ύλη επιτρέπει στον εαυτό της όταν έχει φτάσει σε επαρκή βαθμό χημικής και φυσικής πολυπλοκότητας. αλλά είναι εξίσου σαφές ότι η αδύναμη σκέψη είναι η θεωρητική της βάση, η λογική της υπόθεση, σαν εφαλτήριο, η απόλυτη, από την οποία απογειώθηκε στην (τρελή) πτήση της. Είπαμε ότι η αδύναμη σκέψη υποστηρίζει τη νομιμότητα, ή μάλλον, την ανάγκη να κάνουμε φιλοσοφία ελλείψει θεμελίων. Οπως και? Αντικατάσταση της λογικής και διεκδικητικής σκέψης με ρευστή, διαλογική, ανοιχτή σκέψη και πάντα διαθέσιμη για αλλαγή ανάλογα με τις περιστάσεις. Στην ουσία, περιεκτική γνώση. Τι υπέροχη λέξη: συμπερίληψη! Πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως τα αποφασιστικά σημεία καμπής του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, ιδίως η Β' Σύνοδος του Βατικανού και το '68, δεν ήταν η επέκταση της αδύναμης σκέψης στο πεδίο της πράξης. Η Σύνοδος πάνω απ' όλα, με την προθυμία της να κάνει διάλογο ακόμη και με αυτούς που αρνούνται το διάλογο, να χτίσουν γέφυρες, να γκρεμίσουν πόρτες και παράθυρα, να καλωσορίσουν τους πάντες, να αναζητήσουν αναγκαστικά μια σύνθεση. Τόσο για την Αλήθεια και γιά δύο χιλιάδες χρόνια ιστορίας της σκέψης - καθώς και γιά δύο χιλιάδες χρόνια ιστορίας της Εκκλησίας. Ωστόσο, είναι κάπως έτσι: αν θέλεις να βρεις μεσολάβηση με οποιοδήποτε κόστος, απαρνιέσαι την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι μία, δεν είναι διαπραγματεύσιμη, δεν είναι σε διάλογο, είναι αυτό και τίποτα άλλο. Ένας από τους ευγενείς πατέρες της αδύναμης σκέψης, ο Gianni Vattimo, θεώρησε έναν Χριστιανισμό χωρίς θρησκευτική διάσταση, έναν αποιεροποιημένο, κοσμικό και έμφυτο χριστιανισμό, φτιαγμένο από δράση, όχι από δόγματα και πολύ λιγότερο από συγκεκριμένες εκκλησιαστικές δομές. Μπορεί να φαίνεται σαν ανοησία χωρίς σύνδεση με την πραγματικότητα, αλλά αυτό συμβαίνει στη λεγόμενη εκκλησία του κ. Bergoglio. Θέλετε να δείτε ότι ο Bergoglio, η Paglia, ο Galantino και η Sosa Abascal πήγαν σε μαθήματα από τον Gianni Vattimo, καθώς και από τον Karl Rahner; Στην πραγματικότητα, η εκκλησία του Bergoglio είναι ακριβώς αυτή: ένα ευαγγέλιο με ένα πεζό γράμμα, ένα μεταξύ πολλών, μια πρόταση, μια κοσμική πρόταση που γίνεται χαμηλόφωνα, ψιθυρίζει τόσο απαλά που μετά βίας μπορεί κανείς να την ακούσει, γιατί δεν θέλει να είναι επεμβατική , δεν θέλει να είναι αλαζονική, αντίθετα πρέπει να επανορθώσει για δύο χιλιάδες χρόνια αλαζονείας, οπότε είναι πρόθυμη, πολύ πρόθυμη να γίνει μικρή ανάμεσα στις άλλες αλήθειες, εδώ Λουθηρανισμός, εκεί Ιουδαϊσμός και μετά Ισλαμισμός , Βουδισμός, αθεϊσμός, όλες οι θρησκείες και επίσης η απόρριψη της θρησκείας. Αδύναμη σκέψη, αδύναμη θρησκεία. αδύναμη σκέψη, χωρίς δόγματα. αδύναμη σκέψη, κανένα δόγμα. Ο Bergoglio είναι ο πιο συνεκτικός, ο πιο συνεπής μαθητής του Gianni Vattimo: του αξίζει δέκα στα δέκα. Θεός? Όλοι έχουμε τον ίδιο Θεό. είναι απλώς θέμα ονομάτων, μορφών, συμβάσεων. Όλοι ποιοι; Όλοι, απολύτως όλοι. Ακόμα και μουσουλμάνοι που αρνούνται τη θεότητα του Χριστού. Ακόμα και οι Προτεστάντες που αρνούνται τη λατρεία της Παναγίας. ακόμη και οι Εβραίοι που συνεχίζουν να θεωρούν τον Ιησού ψευδοπροφήτη, απατεώνα και βλάσφημο, κάθε άλλο παρά από τον Υιό του Θεού. Ωστόσο, ο Θεός, με τη σοφία του, ήθελε όλη αυτή την όμορφη ποικιλία (βλέπουμε ότι ο Γιος του έγινε σάρκα με σκοπό τόν τουρισμό, να κάνει ένα ταξίδι στη γη και να τεντώσει λίγο τα πόδια του: βαρέθηκε να είναι στον Παράδεισο, με τον Πατέρα). και, αφού το έθεσε ασπρόμαυρο, στο Άμπου Ντάμπι, στη συνάντηση με τις ανώτατες ισλαμικές αρχές της Μέσης Ανατολής, ο κ. Bergoglio απαιτεί τώρα να διαδοθεί αυτή η ολοκαίνουργια ερμηνεία σε όλη την Εκκλησία, μέσω εκπαιδευτικών κέντρων και πανεπιστημίων του Καθολικισμού: δηλαδή ότι όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στον Θεό είναι αληθινοί, όμορφοι και καλοί, ακόμα και αυτοί που δεν οδηγούν καθόλου στον Θεό, επειδή Τον απορρίπτουν και δεν θέλουν να μάθουν γι' Αυτόν.

Κρίμα: χάσαμε την αλήθεια στην πορεία... Με το να μας λένε ότι η σκέψη χρησιμεύει μόνο για να υποστηρίξει τον απόηχο της επιστήμης και της τεχνολογίας, για να λειτουργήσει ως σερβιτόρος για όσους γνωρίζουν περισσότερα από αυτήν, επίσης επειδή δεν υπάρχει συνείδηση ​​να στραφεί για έγκριση, πολύ λιγότερο ψυχή, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει καταλήξει να το πιστεύει! Αλλά τώρα βρίσκει τον εαυτό του να μην ξέρει πλέον ποιος είναι. δεν ξέρει πια τι κάνει στον κόσμο !

Τι γίνεται με όλα αυτά; Ο άνθρωπος είναι, σε μεγάλο βαθμό, αυτό που νομίζει ότι είναι, αυτό που επιθυμεί να είναι. Επειδή του είπαν, τους τελευταίους δύο αιώνες, ότι είναι απλώς ένας βιολογικός οργανισμός, που εξελίχθηκε τυχαία και προοριζόταν για τίποτα, κατέληξε να το πιστέψει. Αφού του είπαν ότι η αναζήτηση της αλήθειας και η επιβεβαίωση ότι η αλήθεια είναι μία, ισοδυναμεί με μια πράξη αλαζονείας και είναι η πηγή όλης της μισαλλοδοξίας, της αδικίας και της βίας σε αυτόν τον κόσμο, κατέληξε να το πιστέψει. Με το να μας λένε ότι η σκέψη χρησιμεύει μόνο για να αντέξει τα επακόλουθα της επιστήμης και της τεχνολογίας, για να λειτουργήσει ως σερβιτόρος για όσους ξέρουν περισσότερα από αυτή, επίσης επειδή δεν υπάρχει συνείδηση ​​για έγκριση, πολύ περισσότερο ψυχή, κατέληξε. να πιστεύει και αυτά τα πράγματα. Τώρα βρίσκεται σε αυτό το σημείο: δεν ξέρει πλέον ποιος είναι. δεν ξέρει πλέον τι κάνει στον κόσμο. δεν ξέρει προς τι κατευθύνεται. Δεν ξέρει σέ τι να χρησιμοποιήσει τη ζωή του, την ευφυΐα του, τη θέλησή του - εκτός από το να κατασκευάζει μηχανές, μηχανές και περισσότερες μηχανές, όλο και πιο ισχυρές, όλο και πιο γρήγορες, όλο και πιο εξελιγμένες. Σύντομα δεν θα έχει πλέον καμία ανάγκη να μετακινηθεί από το σπίτι, ή μάλλον, να φύγει από το δωμάτιό του ή να σηκωθεί από την πολυθρόνα του: όχι μόνο οι μηχανές θα του κάνουν κάθε υπηρεσία, αλλά θα ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία του. θα του δημιουργήσουν μια παράλληλη διάσταση στην οποία θα βρει όλα όσα θέλει, συναισθήματα, αισθήματα, σκέψεις, ακόμα και σεξ. Δεν θα χρειάζεται πια τίποτα: θα έχει βρει τη γαλήνη και θα είναι ευτυχισμένος, γεμάτος, ανέφικτος από τις δυστυχίες αυτού του κόσμου. Ένα μικροτσίπ στον εγκέφαλο θα σώσει όσους έχουν την εξουσία από την ταλαιπωρία να του δίνουν εντολές: θα τις εκτελέσει μόνος του, χωρίς αμφιβολία: θα προγραμματιστεί για αυτό. Άλλωστε, είναι λογικό: εάν ο άνθρωπος είναι μόνο ένα βιολογικό ον, γιατί να μην ζητήσει βοήθεια από την τεχνοεπιστήμη και να τον εξοπλίσει με όλο τον εξοπλισμό που μπορεί να κάνει την απόδοσή του πιο αποτελεσματική και, ταυτόχρονα, να τον κάνει την ύπαρξη περισσότερο ευχάριστη, ακόμη και με το κόστος της αντικατάστασης της αληθινής πραγματικότητας με μια πλασματική; Άλλωστε αυτό δεν είναι πρόβλημα, αφού η αλήθεια δεν υπάρχει. Και αν η αλήθεια δεν υπάρχει, ποιος μπορεί να πει ότι ο κ. Χ, βυθισμένος μακάρια στα εικονικά του όνειρα χάρη σε έναν πολύ εξελιγμένο υπολογιστή, δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο αληθινός, αν όχι πιο αληθινός, από αυτόν εδώ, τόν τυχαίο, άπιαστο, φευγαλέο, φτιαγμένο από πραγματικό χρόνο και πραγματικό χώρο, αλλά, δυστυχώς, τρομερά ατελή, και μερικές φορές ακόμη και επώδυνο; Ποτέ  λιγότερο: τι άλλο χρησιμεύει η επιστήμη, αν όχι για να ανακουφίσει και, αν είναι δυνατόν, να αφαιρέσει τον πόνο; Αυτό που βιώνουμε είναι η πράξη θανάτου της φιλοσοφίας. Δεν είναι περίεργο: ο άνθρωπος είναι αυτός που πεθαίνει. Από τότε που γύρισε την πλάτη του στον Θεό, έγινε βάρος για τον εαυτό του: τι κάνει στη γη; Ούτε αυτός το ξέρει πια...

Φραντσέσκο Λαμεντόλα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

(1) Bernardino Telesio (1509-1588). Ήταν Ιταλός φιλόσοφος και φυσιοδίφης, εμπνευστής της νέας αναγεννησιακής φιλοσοφίας της φύσης. Ο Giordano Bruno, ο Descartes, ο Francis Bacon και ο Tommaso Campanella άντλησαν έμπνευση από το δόγμα του.
(2) Αβερροισμός , το δόγμα του Ισπανού Άραβα φιλοσόφου και επιστήμονα Αβερρόη (1126-1198) και των οπαδών του. Ένα ιδιαίτερο ρεύμα της σχολαστικής φιλοσοφίας που από το δεύτερο μισό του αι. 13ος σε ολόκληρο τον αιώνα. 16ο, αναφέρεται στο αριστοτελικό δόγμα κατά την ερμηνεία του Αβερρόη, υποστηρίζοντας την αιωνιότητα και την αναγκαιότητα του κόσμου, το δόγμα της διπλής αλήθειας, δηλαδή μιας αλήθειας της λογικής και μιας αλήθειας της πίστης.
(3) – “ed” – Ο Πλάτων δεν εμπιστεύεται το σώμα, λέει ότι υπόκειται σε πάρα πολλούς περισπασμούς για να κατανοήσει την ουσία των πραγμάτων και να χαθεί στην ποικιλία των εκφάνσεων του κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο ο Πλάτων θέτει αυτό που σήμερα ονομάζουμε επιστημονικό τρόπο σκέψης. Χρειάζεται λοιπόν μια λέξη που αφαιρεί από τον αισθητό κόσμο και κοιτάζει τα πράγματα για να αποκτήσει αυτό που έχουν κοινό, δηλαδή την ουσία τους ανεξάρτητα από τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους παρουσιάζονται λογικά. Οπότε το ονομάζει άνιμα, ψυχή. Όταν η Βίβλος μεταφράζεται στα ελληνικά και αποδίδεται η λέξη nefesh – το nefesh, στην Παλαιά Διαθήκη, είναι ένα ουσιαστικό που σχετίζεται με το σημιτικό ρήμα nãpaš που σημαίνει «φυσάω, εκπνέω» μεταφράζεται συμβατικά με τη λέξη ψυχή . Στην πραγματικότητα δεν δηλώνει την ψυχή με την κοινή λογική που αποδίδουμε σε αυτόν τον όρο σήμερα. Υποδεικνύει ακριβέστερα τον «ήχο της αναπνοής» και ειδικότερα τη συντονισμένη δράση όλων εκείνων των οργάνων και συστημάτων που συμβάλλουν σε αυτή τη ζωτική δραστηριότητα: λαιμός, τραχεία, λάρυγγα. Ήταν ο Αυγουστίνος, ένας λάτρης του νεοπλατωνισμού, που μετέφρασε τη λέξη nefesh σε anima ως λιγότερο αγωνιώδη και πιο αρμονική από την ανάσταση που χρησιμοποιούσε ο Χριστιανισμός. Όταν όμως η Βίβλος μεταφράζεται στα ελληνικά και η λέξη nefesh αποδίδεται με τη λέξη ψυχή, η λέξη ψυχή φέρνει μαζί της ολόκληρη την πλατωνική παράδοση, δηλαδή τη διαίρεση ψυχής και σώματος.
(4) Το ξυράφι του Occam ( Novacula Occami στα Λατινικά) είναι το όνομα μιας μεθοδολογικής αρχής που, στην πιο άμεση μορφή της, προτείνει την επιλογή της απλούστερης από πολλές πιθανές υποθέσεις για την επίλυση ενός προβλήματος. Η αρχή, που πιστεύεται ότι είναι η βάση της σύγχρονης επιστημονικής σκέψης, εκφράστηκε τον 14ο αιώνα από τον Άγγλο φιλόσοφο και Φραγκισκανό μοναχό William of Ockham. («1285-1347». Ήταν Άγγλος θεολόγος, φιλόσοφος και Φραγκισκανός θρησκευόμενος). Η μεταφορά του ξυραφιού συγκεκριμενοποιεί την ιδέα ότι είναι σκόπιμο, από μεθοδολογική άποψη, να εξαλειφθούν οι πιο περίπλοκες υποθέσεις με κοψίματα λεπίδων και μέσω διαδοχικών προσεγγίσεων. Υπό αυτή την έννοια η αρχή μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: «Όλα τα πράγματα είναι ίσα, προτιμάται η απλούστερη εξήγηση» (William of Occam).
(5) Ντέιβιντ Χιουμ (1711-1776). Ήταν Σκωτσέζος φιλόσοφος. Θεωρείται ο τρίτος και ίσως ο πιο ριζοσπαστικός από τους Βρετανούς Εμπειριστές, μετά τον Άγγλο Τζον Λοκ και τον Αγγλο-Ιρλανδό Τζορτζ Μπέρκλεϊ. Η φιλοσοφία του Hume ορίζεται συχνά ως ένας σκεπτικισμός που είναι ριζοσπαστικός από θεωρητική άποψη και μέτριος από πρακτική άποψη. Η σκέψη του μπορεί επίσης να εγγραφεί στον νατουραλισμό. Οι μελέτες για τον Hume συχνά ταλαντεύονται μεταξύ του να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο σκεπτικιστικό στοιχείο (που τονίζεται από τους λογικούς θετικιστές) και εκείνων που έχουν δώσει έμφαση στη φυσιοκρατική πλευρά. Το σίγουρο είναι ότι είχε καθοριστική επίδραση στην ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης και φιλοσοφίας.
(6) Τα φιλοσοφικά ζόμπι συνδέονται με τον Ντέιβιντ Τσάλμερς , αλλά ήταν ο φιλόσοφος Ρόμπερτ Κερκ που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «ζόμπι» σε αυτό το πλαίσιο το 1974. Πριν από αυτό, η Karlyn Campbell είχε ένα παρόμοιο επιχείρημα στο βιβλίο της «Body and Mind» στο 1970, χρησιμοποιώντας τον όρο «Imitation Man». Ο Τσάλμερς ανέπτυξε περαιτέρω και διάδοση της ιδέας στο έργο του.
(7) «Κάθε σκέψη γεννιέται στο μυαλό, με την ανάδυσή της στοχεύει να περάσει έξω από το μυαλό, σε δράση. όπως κάθε φυτό, που φυτρώνει, προσπαθεί να ανέβει στο φως.» (Ralph Waldo Emerson)

Εικόνα: Nicolas-André Monsiau , 1798. Η Ασπασία συνομιλεί με τον Αλκιβιάδη και τον Σωκράτη, Μουσείο Καλών Τεχνών Πούσκιν.

L'ATTO DI MORTE DELLA FILOSOFIA, dopo l’anima, via la coscienza. - Inchiostronero (www-inchiostronero-it.translate.goog)